Ադրբեջանի պաշտպանության նախարար Հասանովը ընդլայնված խորհրդակցություն է ունեցել բանակի հրամկազմի հետ, պահանջելով ընդգծված ուշադրությամբ հետևել պատրաստվածությանն ու մարտունակությանը: Հասանովը, ըստ պաշտոնական հաղորդագրոության, հորդորել է պատրաստ լինել «հայկական կողմի սադրանքները կանխելուն»: Հասանովի այդ խորհրդակցությունն ու պաշտոնական հաղորդագրության ձևակերպումները թույլ են տալիս մտածել նվազագույնը երկու էական հանգամանքի մասին: Նախ, «հայկական կողմի ցանկացած սադրանք կանխելու պատրաստ լինելու» մասին նրա հրահանգը չափազանց զգոնություն պետք է թելադրի հայկական կողմին, հայ-ադրբեջանական սահմանի ամբողջ երկայնքով:
Հասանովի խորհրդակցությունն ու հրահանգը իրականում հենց հայկական կողմի համար պետք է լինի «ցուցում»՝ պատրաստ լինել ադրբեջանական սադրանքների, սահմանի ցանկացած կետում, որովհետև, երբ ադրբեջանական կողմը խոսում է հայկական «սադրանքի» պատրաստ լինելու մասին, դա այլ բան չէ, քան հայկական կողմի դեմ սադրանքի պատրաստվելու հրաման: Իսկ, որ Ադրբեջանն այդ կերպ է պատկերացնում Հայաստանին իր օրակարգը թելադրելը, այլևս որևէ մեկի համար գաղտնիք չէ: Մյուս հանգամանքը, որ Հասանովի խորհրդակցության համատեքստում արժանի է ուշադրության, «պահանջն» է ադրբեջանական զինուժի «մարտունակության» առումով: Թվում է, որ այսպես կոչված հաղթող զինուժում այդպիսի պահանջի անհրաժեշտություն պետք է որ չլիներ, առնվազն՝ «պահանջի» ձևակերպման: Սակայն ուշադրության է արժանի այն, որ Հասանովի լայն խորհրդակցությունը և հրահանգներն ու «պահանջները» հաջորդում են Գեղարքունիքի և Երասխի ուղղությամբ առաջխաղացման ադրբեջանական փորձերին, որոնք փաստորեն հետպատերազմյան այս ամիսներին առաջին անգամ բախվել են հայկական պաշտպանական կոշտ դիմադրության, չունենալով որևէ հաջողություն և տալով կորուստներ: Ադրբեջանը սահմանային մարտերի փուլում կարող է մնալ մենակ, ռազմական հովանավոր Էրդողանը ներկայումս գերզբաղված է մի կողմից միջինասիական հեռանկարով, մյուս կողմից հրդեհների խնդրով երկրի ներսում: Միաժամանակ, սահմանային մարտերի առումով Ադրբեջանը ունի որոշակի սահմանափակվածություն, նկատի ունենալով այն, որ մի քանի կմ հարցում Բաքուն չի արժանանում Մոսկվայի դիմադրությանը, սակայն ավելի լայն մասշտաբի պարագայում Հայաստանի տարածքի առումով լռելը ՌԴ համար կդառնա ուղղակի ճակատագրական:
Հետևաբար, Ադրբեջանը չունի սահմանային մարտերի մասշտաբը շատ ընդլայնելու և այդպիսով իր ռազմա-տեխնիկական առավելությունը զգալիորեն գործի դնելու էական հնարավորություն: Իսկ լոկալ առումով, հայկական զինուժը կարծես թե աստիճանաբար վերականգնում է իր շարքերն ու մարտունակությունը, մեղմ ասած խնդիրներ առաջացնելով Ադրբեջանի համար և հատկանշական է Գեղարքունիքի դեպքերից հետո Հասանովի «լայն խորհրդակցությունը» և «մարտունակության» պահանջը իր հրամանատարներին: Այդ հանգամանքը սակայն դարձյալ՝ հայկական կողմի համար ոչ թե հանգստանալու, այլ հակառակը՝ դիմադրունակության, բանակի պատրաստվածության մակարդակը էլ ավելի բարձրացնելու, կազմակերպվածության և հագեցածության աստիճանը էլ ավելի բարձրացնելու և զգոնությունը մեծացնելու հիմք է: Չի կարող լինել ոչ մի բավարարվածություն և զգոնության թուլացում: Անելիքը չափազանց շատ է և պատերազմից հետո դիմադրունակության վերականգնման հարցում առաջին հաջողությունը չպետք է բերի պաթոսի հերթական ալիքի, այլ պարտադրի համառ և լուռ աշխատանքի շարունակություն, որի վրա իհարկե պետք է կառուցվի նաև քաղաքական-դիվանագիտական աշխատանքը: