ՌԴ նախագահի խոսնակ Պեսկովը անդրադարձել է թուրք պրոֆեսոր Հասան Ունալի մտքին, կապված Ղրիմի և Հյուսիսային Կիպրոսի՝ ռուս-թուրքական փոխադարձ ճանաչման հետ: Ըստ ամենայնի, Կրեմլը այդ պրոֆեսորական առաջարկը առնվազն դիտարկել է որպես պաշտոնական Անկարայի զոնդաժ, ինչի վկայությունն է թերևս Պեսկովի արձագանքը: «Նախ և առաջ, հազիվ թե հարգարժան պրոֆեսորը արտահայտում է պաշտոնական Անկարայի կարծիքը», ասել է Պեսկովը, այդպիսով ըստ էության ակնարկելով, որ առնվազն հավանական են դիտարկում զոնդաժը: Հակառակ դեպքում հազիվ թե լիներ Կրեմլի խոսնակի մակարդակով անդրադարձ: Իսկ անդրադարձը մերժողական է և Կրեմլը Պեսկովի շուրթերով մերժում է պրոֆեսորի շուրթերով գաղափարը առաջ քաշած Էրդողանին: Պեսկովը բացառում է, որ Ռուսաստանը Ղրիմի ճանաչման դիմաց պատրաստ է ընդառաջել Թուրքիային և ճանաչել Հյուսիսային Կիպրոսը: Նա հայտարարել է, որ ռուսական ռեգիոնները առևտրի ենթակա չեն և դրա մասին խոսք լինել չի կարող: Դե իհարկե, ռուս-թուրքական առևտրի ենթակա են միայն հայկական տարածքները, ինչպես օրինակ Արցախը: Ընդ որում, մեղմ ասած բավականաչափ հիմքեր կան եզրակացնելու կամ պնդելու, որ Արցախի հարցում հենց տեղի է ունեցել այսպես ասած փոխանակում Ղրիմի հետ:Իհարկե ոչ ուղիղ իմաստով, այլ քաղաքական միջավայր-մթնոլորտի, քաղաքական տրենդի:
Մասնավորապես, ղրիմյան օպերացիայի պատրաստվող և բնականաբար դրա հետևանքով Արևմուտքի հետ սուր դիմակայության պատկերացում ունեցող Կրեմլը զուգահեռաբար փորձում էր «թիկունքը» ամրացնել թուրքերի հետ հարաբերությամբ, որտեղ իհարկե միակ խայծը կարող էր լինել և եղավ Արցախը, Արցախի հարցում թուրք-ադրբեջանական մոտեցումների և դիրքորոշումների շրջանաում խաղը: Ակնկալու՞մ էր Կրեմլը, որ այն ի վերջո կավարտվի Կովկասի կեսից ավելիում Թուրքիայի հաստատումով: Բարդ է ասել, և միաժամանակ դժվար է մտածել, թե հնարավոր չէր դիտարկել նաև այդպիսի շարունակությունը: Ռուսաստանը համենայնդեպս աչքի առաջ ունեցել է և այդ տարբերակը, բնականաբար ավելի արժեքավոր և «անսակարկելի» համարելով Ղրիմը և սակարկելով Արցախի վրա: Այն ժամանակ, երբ Արցախում որոշ խմբեր երգ ու պար էին կազմակերպում Ղրիմի համար:
