Քաղաքացու որոշում կուսակցության վարչության արդեն նախկին ղեկավար Սուրեն Սահակյանը հայտարարել է կուսակցությունից դուրս գալու մասին, ներկայացնելով որոշակի դիտարկումներ, կապված իր կայացրած որոշման հետ: Չմանրամասնելով դրանք, արձանագրենք մի կարևոր նկատառում, որ արել է Սահակյանը իր դիտարկումներում՝ «Այժմ մեծ միավորումների ժամանակն» է: Թե ով ինչ է հասկանում այդ մեծ միավորումների ներքո մասնավորապես, մի շարք առումներով, իհարկե առանձին հարց է, սակայն թերևս անվիճալի է, որ Հայաստանի հասարակական-քաղաքական պատկերի շոշափելի փոփոխությունը պահանջելու է ավելին, քան կուսակցականությունը, եթե անգամ այդ կուսակցականությունը հիմնված է ոչ թե պատեհապաշտ շահի, այլ գաղափարականության ու համոզմունքների վրա:
Հայաստանում ոչ միայն մեծ միավորումների ժամանակն է, այլ գուցե նույնիսկ այդ ժամանակը անցել է որոշակիորեն, այսինքն զգալիորեն բաց է թողնվել ժամանակ և պահանջվում է հնարավորինս արագ տեմպով այդ բաց թողնված ժամանակի լրացում: Սակայն, այստեղ էլ արդեն հանգում ենք այն հարցին, թե ով ինչ է պատկերացնում մեծ միավորումներ ասելով, դրանց ժամանակը արձանագրելով: Ով ինչի՞ շուրջ է պատկերացնում այդ միավորումը: Ընդ որում, խոսքը ընդհանուր հռչակագրային ճշմարտությունների մասին չէ, ինչպես օրինակ ինքնիշխանություն, կամ ժողովրդավարություն և ազատություն: Հազիվ թե որևէ լայն շրջանակ խոսի Հայաստանի վասալացման կամ բռնատիրության հաստատման ուղղությամբ միավորվելու մասին: Ըստ այդմ, խնդիրը կոնկրետ, առարկայական խոսակցությունն է, թե ինչ հիմնարար մեխանիզմներ պետք է դրվեն մեծ միավորումների նախաձեռնությունների հիմքում, որպեսզի դրանք լինեն առավելագույնս երկարաժամկետ և ամուր, դիմակայուն լինեն առաջին հերթին հենց իրենց շրջանակում միավորվող անձանց անձնական հավակնությունների հանդեպ: Որովհետև, փորձը ցույց է տվել, որ Հայաստանում որևէ մեծ քաղաքական նախաձեռնություն թույլ է նախ ինքն իր անդամների և լիդերների հավակնությունների, հետո նոր միայն քաղաքական հակառակորդների կամ մրցակիցների հանդեպ:
Եվ ուրեմն, իսկապես մեծ միավորումների ժամանակն է, սակայն հռչակագրային ճշմարտություններից զերծ և առօրեական հստակ, առարկայական պատկերացումներով ուղեկցվող ռազմավարություններով հագեցած միավորումների ժամանակը, որոնք պետք է բովանդակային և կառուցվածքային արդիականացումը հանրահռչակեն իրենց առօրյա գործունեությամբ, այլ ոչ կարգախոսներով և պաստառներով: Դա է Հայաստանի համալիր վերափոխման հարցում իրապես շահագրգռված ուժերի հրամայականը, անկախ կուսակցական ձևաչափերից:
