Բելառուսի նախագահ Լուկաշենկոն Մինսկում ընդունելով Ադրբեջանի դեսպանին, նրա մոտ գովեստի խոսքեր է շռայլել Իլհամ Ալիևի հասցեին, ասելով, թե Ալիևի շնորհիվ նաև կանգնեցվեց պատերազմն Արցախում և սկսվեց խաղաղության գործընթաց: Լուկաշենկոյի երեսպաշտությունն անկասկած սահման չունի, այստեղ նորություն բացարձակապես չկա: Նա իհարկե փող է ակնկալում ոչ միայն Պուտինից, այլ նաև Ալիևից: Հավանաբար Բելլառուսի նախագահը ակնկալում է, որ այն 5 միլիարդը, որ Ալիևը «առաջարկում» էր հենց Լուկաշենկոյի շուրթերով Սերժ Սարգսյանին՝ 2016-ի աշնանը, կհասնեն հենց իրեն, քանի որ Ալիևը Էրդողանի օգնությամբ պատերազմով «լուծեց» այն տարածքների հարցը, որոնց համար առաջարկում էր 5 միլիարդ դոլարը: Թե ինչքան կվճարի Ալիևը Լուկաշենկոյին նրա ռեվերանսների համար, հետաքրքիր էլ չէ իհարկե, որովհետև մեծ հաշվով այստեղ խոսքը վերաբերում է այդ ամենի համատեքստում Հայաստանի ու Արցախի թանկ վճարելու մասին: Թանկ վճարելու այն իմաստով, որ Լուկաշենկոյի ռեվերանսը վկայում է մի իրողության, մի շերտի մասին, որ թերևս կարող է բավականին շոշափելի դառնալ հետպատերազմյան եվրասիական միությունում, հատկապես նավթի որոշակիորեն աճող գնի պայմաններում:
Բանն այն է, որ Ալիևը կարող է դառնալ Եվրասիական միության կամ այսպես ասած ՀԱՊԿ տարածության «հովանավորներից» մեկը, պարզապես փողով «բյուրեղացնելով» իր դիրքերը այդ կառույցներում: Մինչ ռուսական փորձագիտական որոշակի շրջանակների օգնությամբ նա խաղ է կառուցում ԵՏՄ կամ ՀԱՊԿ անդամակցել-չանդամակցելու վրա, իրականում բացարձակապես չունենալով այդպիսի նպատակ, դե ֆակտո հարթությունում Ալիևն ըստ երևույթին սկսում է կամ մտադիր է սկսել ԵԱՏՄ և ՀԱՊԿ անդամների «գնման» գործընթացը:
Հասկանալի է, թե որն է լինելու գնման պայմաններից մեկը՝ դիրքորոշումներ ընդդեմ Հայաստանի, բոլոր իմաստներով: Իսկ Ալիևի նավթային փողերի կարիք կունենան ԵՏՄ և ՀԱՊԿ անդամ երկրների թե այսպես ասած իշխանական շրջանակներ, թե հասարակական, քաղաքական այլ խմբեր: Լուկաշենկոյի շնորհակալությունը անկասկած պայմանավորված է հենց այդ «հոտառությամբ», այսինքն նա առել է փողի հոտը, և այն անկասկած տարածվելու է ԵՏՄ-ՀԱՊԿ-ով մեկ, հիմա ավելի շատ: Ավելին, եվրասիական «ինտեգրացիոն» կառույցների թե իշխանական, թե «ոչիշխանական» խմբերը ալիևյան փողերի մեջ կտեսնեն նաև Պուտինից որոշակի «ազատության», թեկուզ թույլ, սակայն այլընտրանքներ: Բնականաբար, ավելորդ է թերևս խոսել այն մասին, որ Ալիևը այդ հարցերում լինելու է իհարկե Էրդողանի «դեսպանն» իր հերթին:
