Հայաստանում Ֆրանսիայի դեսպան Ջոնաթան Լաքոթի հարցազրույցը շարունակում է լինել հայաստանյան համացանցի, հասարակական-քաղաքական շրջանակների ուշադրության կենտրոնում, թեև, դատելով արձագանքների զգալի մեծամասնությունից, այդ ուշադրությունը շարունակում է լինել գերազանցապես իռացիոնալ, չափազանցված սպասումների և դիտարկումների տիրույթում, այդպիսով ռիսկ լինելով առաջին հերթին հենց հայ-ֆրանսիական հարաբերության հեռանկարի համար: Մի բան, ինչը կանգնեցնելու նպատակն էլ թերևս Ֆրանսիայի դեսպանի հարցազրույցի առանցքային շարժառիթներից մեկն էր, առայժմ կարծես թե ոչ այնքան ստացված:
Համենայնդեպս, դատելով դեսպանի շեշտադրումներից, որ տարբեեր հարցերի առնչությամբ արել է հարցազրույցի ընթացքում, նա նպատակ ուներ Հայաստանի հանրությանը հասցնել կարևոր ազդակներ առայն, որ պետք չէ Ֆրանսիայի վրա «դնել» այնպիսի սպասումներ, որոնք համարժեք չեն ռեգիոնալ քաղաքականության իրական տրամաբանությանն ու ռեգիոնում, նաև աշխարհաքաղաքական համատեքստում ուժերի հարաբերակցությանը, քանի որ դրա հետևանքը կարող է լինել ոչ թե Ֆրանսիայի դերի և էֆեկտիվության աճը, այլ հակառակը՝ Ֆրանսիայի ռեգիոնալ դերակատարման աճի խոչընդոտների գեներացիան: Առավել ևս, որ այդ խնդիրը՝ Ֆրանսիայի դերակատարության համար առավելագույն խոչընդոտների ձևավորումը, որպես նպատակ ակնհայտորեն հետապնդում են Թուրքիան, Ադրբեջանը, նրանց ծիրում գտնվող այլ պետություններ, նաև Ռուսաստանը, համենայնդեպս այն քաղաքականության համատեքստում, որը մշակվել և վարվել է մինչ այժմ, և որի առանցքում եղել է Կովկասը Եվրաատլանտյան խաղից զերծ պահելու նպատակով թուրքական խաղընկերոջ ռազմավարական ընտրությունը: Ահա այդ իմաստով, խաղը շարունակելու համար այդ շրջանակների ու նրանց խաղընկերների համար շատ կարևոր է, որպեսզի Ֆրանսիայի ռեգիոնալ դերակատարումը առավելագույնս ուղիղ ու բաց տեքստով հակադրվի Ռուսաստանին, Հայաստանում Ռուսաստանի հետաքրքրություններին ու նպատակներին: Հատկապես, որ այդ շրջանակների համար բավականին նկատելի է, որ ԱՄՆ-ը և Ֆրանսիան սկսել են Մոսկվայի հետ քննարկումների որոշակի գործընթաց, որի միջոցով թերևս փորձում են տարբեր գործիքակազմի կիրառմամբ հասնել Ռուսաստանը Մինսկի խմբի համանախագահության ձևաչափ դե ֆակտո վերադարձնելու որոշման, որովհետև դե յուրե Ռուսաստանն այդ ձևաչափում է, և դե ֆակտո՝ ռուս-թուրքականում: Ֆրանսիայի դեսպանի հարցազրույցը խոշոր հաշվով հենց այդ մասին է, որ Ֆրանսիայի ռեգիոնալ դերակատարման աճը կարող է էֆեկտիվ հունի մեջ լինել այն դեպքում, երբ այդ դերակատարումը չի դիտվում Ռուսաստանի, և դրա մասնակցությամբ ռեգիոնալ նոր իրավիճակի հակադրության ռեժիմում, որովհետև դա նշանակելու է ուժգին հակազդեցություն Ֆրանսիային, այդ թվում հենց հայաստանյան տիրույթում, որը պաշտոնական Փարիզը փորձում է դիտարկել որպես ռեգիոնալ դերի առանցքային հենման կետ:
