Վարչապետի պաշտոնակատար Նիկոլ Փաշինյանը կառավարության նիստում շնորհավորել է «Հայաստան» և «Պատիվ ունեմ» դաշինքներին խորհրդարան անցնելու կապակցությամբ, միաժամանակ հայտարարելով նաև, որ քաղաքական մեծամասնությունը պատրաստ է գործակցել թե խորհրդարանական, թե արտախորհրդարանական ուժերի հետ ատելության խոսքից զերծ մթնոլորտում: Մի կողմից դա իհարկե կարևոր կոչ է, մյուս կողմից սակայն հասկանալի է, որ կոչերն այդ առումով չեն որոշում կամ չեն լուծում ոչինչ: Դրա վառ վկայությունը այն է, որ նույն խորհրդարան անցած ուժերը՝ իրենց տարբեր ներկայացուցիչներով և մերձավորներով հանդերձ, իրենց պատկանող տարբեր լրատվական հարթակներով հանդերձ շարունակում են գեներացնել ատելության խոսք, կեղծիք, հրահրել հանրային լարվածություն և խուճապ:
Մյուս կողմից բոլորի համար պարզ է, որ անկախ այդ երևույթի հանդեպ վերաբերմունքից և կոշտ գնահատականից, հարցը ունի լուծման անհրաժեշտություն: Եվ, որքան էլ գայթակղիչ են թվում վիրահատական լուծումները, այդ հարցն այդուհանդերձ չունի վիրահատական լուծում: Հայաստանը չի կարող տեղեկատվական հոսքերի վերահսկման, կառավարման, սահմանափակման առումով իրեն թույլ տալ այն, ինչ օրինակ թույլ են տալիս ներկայումս ամբողջատիրական մի շարք երկրներ: Ընդ որում, անգամ այդ երկրները ի զորու չեն ամբողջությամբ լուծել հարցը, կամ լուծում են իրենց համար շատ թանկ գնով: Մինչդեռ, Հայաստանը չունի վճարելու գին, և ավելին՝ Հայաստանն ունի իր ժողովրդավարական վարկը պահելու անհրաժեշտություն, մի շարք առումներով և պատճառներով:
Հետևաբար, ով ում է համակրում կամ հակակրում, մի բան անկասկած է՝ Հայաստանում պետք է գտնել ատելության խոսքի, լարվածության մթնոլորտի և անհամաձայնություններով հանդերձ խաղաղ համակեցության ու մրցակցության մեխանիզմներ առանց վիրահատական գործիքակազմի հետ խաբուսիկ հույսեր կապելով: Ի վերջո, ամենևին աննկատ չէ և այն, որ կան շատ ուժեր ու խմբեր, որոնք նույնիսկ հենց հրահրում են այդպիսի գործողություններ, ակնկալելով այդ առնչությամբ Հայաստանի ժողովրդավարական դիրքի թուլացման ուղղությամբ իրենց գործողությունների հաջողություն, ինչը կբերի արդեն իրենց քաղաքական կամ խմբային այլ հաջողությունների: Իրավիճակն այս առումով բարդ է, և այն պետք է համադրել ռեգիոնալ բարդ իրադրության հետ: Եվ այս իմաստով բոլորովին պատահական չէ հաջորդականությունը, երբ Նիկոլ Փաշինյանը նախ անում է ներքին գործակցության, համակեցության կանոնների շուրջ պայմանավորվելու պատրաստակամության կոչ, իսկ հետո խոսում ռեգիոնալ բարդ իրավիճակի և Ադրբեջանի առավելապաշտական հավակնություններից բխող ռեգիոնալ ռիսկերի մասին: Հայաստանն այդ ռիսկերը չեզոքացնելու այլ ռեսուրս չունի, քան սեփական ներուժի առավելագույն ՕԳԳ-ով կիրառումը: Իսկ այդ ներուժը պետք է գտնել և հավաքել ամեն «քար ու թփի» տալիս անգամ, թե այստեղ, թե Սփյուռքում, եթե անգամ հարկ է լինելու ձեռքով բարձրացնել բավականին տհաճ և կեղտոտ քարեր, դրանց տակ եղածը գտնելու և կիրառելու համար: Միևնույն ժամանակ, Փաշինյանի կոչին արձագանքները թույլ կտան թերևս բացահայտելու, թե ո՞վ է խոսում Հայաստանի անունից, բայց բացարձակապես շահագրգռված չէ Հայաստանի ամրությամբ և Հայաստանում գործում է այլ շահերի մեկնակետից:
