Հայ-ադրբեջանական սահմանին լարվածության հերթական հրահրումով Ադրբեջանը ի թիվս այլ հարցերի լուծման փորձի, նաև «նվեր» է մատուցում հայաստանյան արմատական ընդդիմությանը, որի համար ադրբեջանական սադրանքների վրա կառուցված ներքաղաքական խաղը դարձել է քաղաքական «վերջին հանգրվան»: Լարվածության աճը Հայաստանում բերել է ներքին տեղեկատվա-քարոզչական նենգափոխումների վրա կառուցված «քաղաքական պայքարի» նոր ալիքի, որի առանցքում «նպատակն արդարացնում է միջոցը» սկզբունքն է: Ընդ որում, նպատակը ոչ թե պետական անվտանգությանը նպաստելն է, այլ պետական անվտանգության ռիսկերը ներքաղաքական նպատակներին ի նպաստ բերելը: Իսկ Հայաստանի ներքաղաքական իրավիճակի վրա ազդեցությունը Ալիևի համար կարևոր նպատակ է, հատկապես այն պայմաններում, երբ Պուտինը մատնացույց է անում Նիկոլ Փաշինյանի վստահության մանդատը՝ որքան էլ «սուր և զգայուն» հարցերի համատեքստում, իսկ Ֆրանսիան ու ԱՄՆ հայտարարում են Արցախի հարցի ամենևին լուծված չլինելու, կարգավիճակի անհրաժեշտության, Մինսկի խմբի համանախագահության և Հայաստանին օժանդակության տարբերակների մասին: Այդ պարագայում, ի դեպ, Փաշինյանի մանդատը կարող է դառնալ ոչ թե «սուր և ցավոտ» որոշումների, այլ հակառակը՝ դրանց դիմակայելու հիմք: Ընդ որում, պետք չէ նաև բացառել, որ «հոգու խորքում» դրան դեմ չի լինի նաև ռուսական քաղաքականությունը, համենայնդեպս դրա այն մասը, որը թուրք-ադրբեջանական կրնկի տակ չէ և կապված չէ բիզնես մեխանիզմներով, ունի այսպես ասած իր փողերը և դրանք ավելի շուտ կապված են արևմտյան, քան թյուրքական աշխարհի հետ: