Թուրքիայի նախագահ Էրդողանը հայտարարել է, որ Անկարան կստանձնի Քաբուլի օդանավակայանի պաշտպանությունը, եթե ԱՄՆ-ը աջակցի մի շարք առումներով և ձեռք բերվի այդ պայմանների վերաբերյալ համաձայնություն: Էրդողանը խոսում է ամերիկյան լոգիստիկ, ֆինանսական աջակցության մասին, ինչպես նաև նշում, որ ամերիկյան կողմը պետք է Թուրքիային թողնի այն ռեսուրսները, որ տնօրինում էր Աֆղանստանում: Մի քանի շաբաթ առաջ Էրդողանը հայտարարել էր, որ ԱՄՆ նախագահ Բայդենի հետ քննարկել են այդ հարցերը և ձեռք բերել համաձայնություն՝ ՆԱՏՕ Վեհաժողովի շրջանակում: Այժմ Թուրքիայի նախագահը վերստին խոսում է այդ մասին «եթե» ձևակերպումով: Նշանակո՞ւմ է դա արդյոք, որ Անկարան փորձում է բարձրացնել «առաջադրանքի գինը» և ակնկալում է Վաշինգտոնից ավելին:
Եվ ինչի՞ հետ է դա կապված: Էրդողանը պարզապես փորձում է պոկել որքան հնարավոր է շա՞տ, թե՞ փորձում է պարզապես հրաժարվել Աֆղանստանից, այն սպառնալիքներից և զգուշացումներից հետո, որ հնչեցնում են թալիբները: ՉԻ բացառվում նաև, որ Էրդողանին հրաժարվելու հարցում համոզել կամ համոզում են ռուսները, որոնք տարբեր փորձագիտական խողովակներով զգուշացնում էին նրան «կայսրությունների գերեզմանոց» Աֆղանստան մտնելու ծանր հետևանքի մասին: Միևնույն ժամանակ, հնարավոր է նաև, որ Անկարան ինքը որոշել է Աֆղանստանն առայժմ պահել հեռավորության վրա, իսկ ջանք ու եռանդը ներդնել միջինասիական հետխորհրդային հանրապետությունների ուղղությամբ, այդտեղ ռուսական դիրքերը թուլացնելու համար:
Միաժամանակ, Անկարայի պահվածքը երևի թե արժե դիտարկել նաև կովկասյան իրողությունների ֆոնին, որտեղ պատերազմ սկսելուց և հաղթելուց հետո, Թոււրքիան բախվում է եվրաատլանտյան հետպատերազմական ակտիվությանը, որի առաջընթացի պարագայում կարող է ստացվել, որ Անկարան պատերազմով ինչ որ հարցեր է լուծել և «ճանապարհ» բացել՝ ՌԴ հետ միասին, բայց ոչ իր համար: Էրդողանը կարող է ունենալ մտավախություն, որ Կովկասով ճանապարհելով իրեն դեպի միջինասիական ուղղություն, հենց Կովկասում կարող են «կտրել» և «փակել» նահանջի ճանապարհը և միջինասիական ռեգիոնում Թուրքիան կարող է իսկապես հայտնվել օղակի մեջ, ի տարբերություն ԱՄՆ ու Չինաստանի միջև «բուֆեր» դառնալու ակնկալիքի: Ընդ որում, այստեղ իսկապես շատ բան կախված է այն հանգամանքից, թե ինչ երկխոսություն կծավալվի Վաշինգտոնի, Փարիզի և Մոսկվայի միջև նրանց համար բացառիկ ֆորմատի «քողի» ներքո՝ Մինսկի խմբի համանախագահության: Բոլոր դեպքերում, ուշադրության է արժանի, որ Էրդողանը փաստորեն դեռևս կասկածի տակ է դնում աֆղանական առաքելությունը:
