Հայ-ադրբեջանական սահմանին լարվածության հերթական հրահրումով Ադրբեջանը ի թիվս այլ հարցերի լուծման փորձի, նաև «նվեր» է մատուցում հայաստանյան արմատական ընդդիմությանը, որի համար ադրբեջանական սադրանքների վրա կառուցված ներքաղաքական խաղը դարձել է քաղաքական «վերջին հանգրվան»: Լարվածության աճը Հայաստանում բերել է ներքին տեղեկատվա-քարոզչական նենգափոխումների վրա կառուցված «քաղաքական պայքարի» նոր ալիքի, որի առանցքում «նպատակն արդարացնում է միջոցը» սկզբունքն է: Ընդ որում, նպատակը ոչ թե պետական անվտանգությանը նպաստելն է, այլ պետական անվտանգության ռիսկերը ներքաղաքական նպատակներին ի նպաստ բերելը: Իսկ Հայաստանի ներքաղաքական իրավիճակի վրա ազդեցությունը Ալիևի համար կարևոր նպատակ է, հատկապես այն պայմաններում, երբ Պուտինը մատնացույց է անում Նիկոլ Փաշինյանի վստահության մանդատը՝ որքան էլ «սուր և զգայուն» հարցերի համատեքստում, իսկ Ֆրանսիան ու ԱՄՆ հայտարարում են Արցախի հարցի ամենևին լուծված չլինելու, կարգավիճակի անհրաժեշտության, Մինսկի խմբի համանախագահության և Հայաստանին օժանդակության տարբերակների մասին: Այդ պարագայում, ի դեպ, Փաշինյանի մանդատը կարող է դառնալ ոչ թե «սուր և ցավոտ» որոշումների, այլ հակառակը՝ դրանց դիմակայելու հիմք: Ընդ որում, պետք չէ նաև բացառել, որ «հոգու խորքում» դրան դեմ չի լինի նաև ռուսական քաղաքականությունը, համենայնդեպս դրա այն մասը, որը թուրք-ադրբեջանական կրնկի տակ չէ և կապված չէ բիզնես մեխանիզմներով, ունի այսպես ասած իր փողերը և դրանք ավելի շուտ կապված են արևմտյան, քան թյուրքական աշխարհի հետ:
Այդ իրավիճակում, Ալիևի համար հայկական հնարավոր կամ հավաքվող խաղաքարտերը կարող է խառնել ներքին խառը վիճակը, ներքաղաքական խառնաշփոթի վերականգնումը, որը լրջորեն կազդի նաև հանրային տրամադրությունների վրա և առնվազն թույլ չի տա Նիկոլ Փաշինյանին մանդատը պահել հաստատուն:
Դժբախտաբար, Հայաստանի արմատական ընդդիմության համար այդ իրավիճակը ոչ թե դիտվում է «պետականության դժոխքի», այլ «ընդդիմության դրախտի» տրամաբանությամբ: Հատկապես, երբ խոսքը քաղաքական բազայի և բովանդակության իմաստով հանրային վստահության որևէ հեռանկար, և այդ ուղղությամբ որևէ հիմնարար վերափոխման ցանկություն չունեցող ուժերի մասին է:
Լուսանկարը՝ Armeniasputnik-ի
