Եվրոպայի Խորհրդի նախագահի Հայաստան կատարած այցի դեմ ՀՅԴ բողոքի ակցիան իր մեջ պարունակում էր անշուշտ մի շարք քաղաքական շերտեր, այդ թվում ներքին դասավորության առնչությամբ: Խոշոր հաշվով, այդ ակցիան արտացոլում էր Հայաստանում ընտրության արդյունքում ձևավորված ներքաղաքական դասավորության առանցքային մոտիվներից մեկը, որն ուներ Ռուսաստանում իշխող համակարգը Հայաստանի ընտրության առնչությամբ: Այդ մասին առիթ ունեցել եմ խոսելու դեռևս ընտրությունից առաջ:
Ռուսաստանը մի շարք հանգամանքների բերումով՝ օբյեկտիվ ու սուբյեկտիվ, Հայաստանում չէր դրել և չի դրել իշխանափոխության հարց:
Ռուսաստանը Հայաստանում դրել է ընդդիմության լոյալ, կառավարելի բևեռի ձևավորման հարցը, որըւ մեծ հաշվով կփակի քաղաքական մեծամասնության մանևրի ճանապարհը, հարցադրումներ անելով ոչ թե այն օրակարգերի կապակցությամբ, որ Ռուսաստանը բացահայտ կամ կուլիսային ռեժիմում կքննարկի Թուրքիայի և դրա պրոքսի պետության վերածված Ադրբեջանի հետ, այլ հակառակը՝ այն օրակարգերի կապակցությամբ, որոնք կարող են խնդիր լինել ռուս-թուրք-ադրբեջանական օրակարգերի համար:
Ակնառու է, որ Եվրամիությունն իր ներկայիս դիրքորոշումներով և տնտեսական ու քաղաքական օրակարգերով այդ խնդիրների շարքում է, ինչն էլ Հայաստանում արժանանում է ընդդիմադիր բևեռի կարգավիճակում հաստատված ուժի բողոքի թիրախ: Ընդ որում, առավել ակնառու և ցցուն է այն, որ այդ բողոքը բավականին մեծ և ոգևորված արձագանքի է արժանանում հենց ռուսական պրոպագանդայի տարածքներում: Այդ ֆոնին ևս մեկ անգամ ընդգծվում է Հայաստանի ռազմա-քաղաքական ճկունության համար անհրաժեշտ, պայմանական իմաստով՝ «արևմտամետ» քաղաքական բևեռի առկայությունը: Բևեռ, որը իհարկե ոչ թե որևէ «մետ» է, այլ պարզապես ի վիճակի է բավականին լրջորեն ձևւակերպել Հայաստանի տնտեսա-քաղաքական այլընտրանքների օրակարգ և «դիսկուրս», փաստարկված, հստակորեն դնելով Հայաստանի շահը, ոչ թե երկրպագությունը Արևմուտքի օգտին կամ Ռուսաստանի դեմ, և այլընտրանքի օրակարգը խորապես «սոցիալիզացնելով» հայաստանյան հանրությունում, ներկայիս ենթագիտակցական, հաճախ բնազդային, ֆոլկլորային մակարդակից հասցնելով այն քաղաքական լուրջ հայեցակարգերի մակարդակի, որի հետ հաշվի կնստեն թե Արևմուտքը, թե Ռուսաստանը, թե այլ խաղացողներ:
