«Առաջին լրատվական»-ի զրուցակիցն է Աթենքի «Հայաստան» հասարակական մշակութային կենտրոնի ղեկավար Մինաս Տեր-Հովհաննիսյանը
-Պարոն Տեր–Հովհաննիսյան, Շուշի այցելելու կապակցությամբ հայկական կազմակերպությունների բարձրացրած բողոքից հետո Հունաստանի ԱԳ նախարարը կանչվել է այդ երկրի խորհրդարան բացատրություն տալու։ Ի՞նչ մանրամասներ կարող եք հաղորդել, ի՞նչ է կատարվում ընդհանուր առմամբ:
– Հունաստանի ԱԳ նախարար Նիկոս Դենդիասին խորհրդարան կանչելու մասին հայկական մամուլի տեղեկատվությունը շփոթի կամ ճոխացրած մեկնաբանությունների արդյունք է:
Ինչպես նախապես հայտարարել էինք, Հունաստանի խորհրդարանի Հայ-հույն բարեկամության խմբի փոխնախագահ, գլխավոր ընդդիմադիր «Սիրիզա» խնբակցության անդամ, պատգամավոր Նինա Քասիմադին օրեր առաջ հարցում էր ուղղել Հունաստանի ԱԳ նախարար Նիկոս Դենդիասին հույն դեսպանի Ալիևի կազմակերպված «Շուշիի դիմակահանդեսին» մասնակցելու կապակցությամբ: Այդ հարցը ցայժմ էլ մնում է նույն շրջագծում:
-Ստացվում է՝ բողոք–նամակը նշանակությո՞ւն ունեցավ։
-Ինչպես արդեն նշեցի, նոր բան չկա: Մենք Սփյուռքում և Երևանում ավելի քիչ կբողոքենք, ավելի քիչ իրար կմեղադրենք, ավելի քիչ «անակնկալների» առջև կկանգնենք եթե խոսքի փոխարեն կամ գոնե խոսքին զուգահեռ նաև գործենք: Եթե կարծում ենք, նստելով ու երբ հիշում ենք կամ երբ աղետ է պատահում, բողոքի նամակ գրելով հարցեր կարող ենք լուծել, եթե կարծում ենք առանց ՀՀ-Սփյուռք ինստիտուտների, համատեղ խորհրդակցությունների, աջակցությունների և ծրագրերի տեղ կհասնենք, պարզ ասած, զբաղված ենք ինքնախաբեությամբ: Հիշեցնեմ, որ 1915 թվականից սկսված Սփյուռքում 60 տարի նման իրավիճակ էր, 60 տարի նամակներ գրելով, Հայկական հարցը տոփեց նույն տեղում, և միայն այն պահից վերածվեց քաղաքական հարցի և հայտնվեց տասնյակ երկրների խորհրդարաններում, երբ Սփյուռքի երրորդ և չորրորդ սերունդները մերժեցին խնդրագրերի ու աղերսագրերի ուղով գնալ, դադարեցրին ողբն ու սուգը, և շրջահայաց, պաղարյուն և հետևողական պայքարի անցան:
ՀՀ-Սփյուռք հարաբերությունները պետք է արմատական վերափոխման ենթարկել, պետք է հրաժարվել ցուցամոլություններից, իրար հերոսներ անվանելուց, մեդալներ բաժանելուց, պետք է ասպարեզ հրավիրել նոր սերնդին, նրանք են մեր ապագան և կենսունակ ուժը:
Մեր չհավանած բռնապետական կամ կիսաբռնապետական Բաքվի իշխանությունները զգալի հաջողությունների են հասնում, նրանք նախաձեռնող են, նրանք նույնիսկ Երևանում աշխատող «ՅՈւՆԵՍԿՕ»-ի ներկայացուցչուհուն են կաշառում, իսկ մենք, նույնիսկ մեր դիվանագետներին կառավարելու դժվարություն ունենք: Սա է ցավալի իրականությունը:
-Առհասարակ, ինչպե՞ս եք գնահատում Դաշնակցության բողոքի ակցիան ԵՄ պաշտոնյայի դեմ։ Տարակուսած չե՞ք։
-Չեմ կարծում, որ ազնիվ որևէ հայ, Հայաստանի Հանրապետության 2.6 միլիարդ եվրոյի տնտեսական աննախադեպ օժանդակության հարցից ուրախ չէ: Այս օժանդակությունը պարզ ֆինանսատնտեսական քայլ չէ, այլ ունի քաղաքական կարևոր բաղադրիչ և հեռահար պատգամ: Հայաստանը դուրս է գալիս հետպատերազմական շրջանի մեկուսացումից և դա շատ կարևոր է Արցախի ինքնորոշման և Հայաստանի անվտանգության դիտանկյունից:
Ինչ վերաբերում է դաշնակցականների բողոքի ակցիային, կարծում եմ, որ հայրենասեր դաշնակցականները Հայաստանում և Սփյուռքում չեն տրվում ՀՅԴ-ի ներկա վերնախավի սադրիչ քայլերին, և ակցիայի մասնակիցների սակավաթիվ լինելը հենց այդ փաստի մասին էր խոսում: Ազնիվ դաշնակցականները շատ լավ հասկանում են, որ հենց նման ծայրահեղություններն են այդ կուսակցությանը հասցրել ոչնչացման եզրին:
