ՀՅԴ երիտասարդական թևը բողոքի ակցիա էր կազմակերպել Հայաստան ԵԽ նախագահ Շարլ Միշելի այցելությանն ընդառաջ: Ակցիայի մասնակիցները Եվրամիությանն ամոթանք էին տալիս ու դատապարտում պատերազմի ժամանակ, Արցախի դեմ ագրեսիայի հանդեպ լռության համար: Եվրոպան իհարկե լուռ չէր: Եվ ավելին, ամենակոշտ հայտարարությունները ըստ էության հնչել են հենց Եվրոպայից: Այլ հարց է, որ մեզ համար դա իհարկե բավարար չէր և մենք ակնկալում էինք, և ակնկալում ենք, որ ադրբեջանական ագրեսիան կստանար ավելի խիստ, անհամաչափ, կոշտ և գործուն պատիժ: Սակայն, հասկանալի է նաև, որ կա քաղաքականությունն իր բազմաթիվ շերտերով, օբյեկտիվ ու սուբյեկտիվ տարրերով: Ամբողջ հարցն այն է, որ ամենից սուբյեկտիվ պահանջը, այդ իմաստով, հնչում է հենց Եվրամիության հանդեպ, այն դեպքում, երբ ամենից օբյեկտիվը՝ ՌԴ և մեր ռազմա-քաղաքական կոչված մյուս բլոկային դաշնակիցների հանդեպ պահանջները, բացակայում են: Քանի՞ անգամ է ՀՅԴ կամ որևէ այլ արմատական ընդդիմադիր ուժ ակցիա իրականացրել Ռուսաստանի քաղաքականության, Արցախի վերաբերյալ ՌԴ հայտարարությունների դեմ: Զրո: Մինչդեռ, Հայաստանի հանդեպ անվտանգային պարտավորություններ ունեն ՌԴ և ՀԱՊԿ, ԵՏՄ երկրները, ոչ թե Եվրամիությունը, որովհետև Հայաստանը 2013 թվականի սեպտեմբերի 2-3-իի գիշերը կայացրել է Եվրամիության հետ Ասոցացումից շրջվելու և հենց այդ բլոկներին անդամակցելու որոշում, ընդ որում հայտարարելով, թե դա անում է անվտանգությունից ելնելով: Մինչդեռ, դրանից հետո մենք ստացել ենք համատարած վտանգներ՝ հենց 2013 թվականից սկսած, ստացել ենք ապտակներ մեր այսպես ասած դաշնակիցներից՝ Ալիևի նամակները ընթերցելուց սկսած մինչև Ալիևին չնեղացնելու համար Երևանում որոշ միջոցառումներ չեղարկելը՝ ընդ որում ադրբեջանական ագրեսիայից հետո:
Այդ դեպքերից քանի՞ անգամն է արժանացել ՀՅԴ երիտթևի կամ հայրենասիրական հռչակագրերով այլ ուժերի բողոքի ակցիային: Ոչ մի: Իսկ ահա ԵԽ նախագահին Հայաստանում դիմավորում են բողոքով: Բուն պատճառը սակայն մոլորությունը չէ իհարկե, այլ այն մեծ ֆինանսական փաթեթը, որ Եվրամիությունը մտադիր է հատկացնել Երևանին առաջիկա հիգ տարիների ծրագրով և որը քննարկվելու է ԵՄ Արևելյան գործընկերության ծրագրի անամ երկրների դեկտեմբերյան Վեհաժողովում: Այդ փաթեթը Հայաստանում կունենա ոչ միայն տնտեսական, այլևս քաղաքական խորքային ազդեցություն, փոխելլով ուժերի հարաբերակցությունը այսպես ասած սոցիալ-տնտեսական հիմքից: Իսկ դրանից տագնապում է ոչ միայն Հայաստանի նախկին կառավարող համակարգը, որի օգտին է ներկայիս տնտեսական բալանսը: Դրանից տագնապում է նաեւ ռուսական համակարգը, որը Հայաստանում կենսունակ է հենց այդ հին բալանսի շնորհիվ: Այդպիսով, Հայաստանին հատկացնելիք կարևոր ֆինանսական փաթեթի դեմ աշխատելու են ոչ միայն Թուրքիան ու Ադրբեջանը, այլ նաև ուժեր, որոնք Հայաստանում իրենց կենսունակությունը պահում են միայն Հայաստանում հետանկախական շրջանում ձեւավորված տնտեսական բալանսի շնորհիվ, որը ձևավորվել է իշխանությունը յուրացնելու շնորհիվ՝ բիզնեսը տնօրինելով ըստ քաղաքական իշխանության: Այդ իմաստով, Եվրամիության մտադրությունը դառնալու է մի շաարք ներքին ու արտաքին ուժերի թիրախ, ինչի մասին խոսել եմ հենց այն ժամանակ, երբ հայտարարվեց ԵՄ մտադրության մասին: Երևանում հնչել է դրա առաջին ահազանգը:
