Երկարատև դադարից հետո Հայաստանը դեսպան է նշանակել Մեծ Բրիտանիայի և Հյուսիսային Իռլանդիայի Միացյալ Թագավորությունում: Այդ պաշտոնը թափուր էր այն բանից հետո, երբ նախկին դեսպան Արմեն Սարգսյանը Սերժ Սարգսյանի նախաձեռնությամբ առաջադրվեց Հայաստանի նախագահի թեկնածու: Մեծ Բրիտանիայում Հայաստանի նոր դեսպան է նշանակվել ԱՄՆ-ում արդեն նախկին դեսպան Վարուժան Ներսիսյանը, որը կադրային դիվանագետ է և նկատելի արդյունավետությամբ էր աշխատում ԱՄՆ-ում: Այստեղ իհարկե հարց է առաջանում, թե ինչու Նահանգներում արդյունավետություն դրսևորող դեսպանը հետ է կանչվում և նշանակվում Մեծ Բրիտանիայում դեսպան, եթե ամերիկյան ուղղությունը պակաս կարևոր չէ, եթե չասենք առանցքային:
Միաժամանակ հայտնի է, որ ԱՄՆ-ում դեսպան կարող է նշանակվել «Իմ քայլը» խմբակցության ղեկավար Լիլիթ Մակունցը, ինչը քաղաքական նշանակում է և Նիկոլ Փաշինյանն այդպիսով Վաշինգտոնում առաջադրում է քաղաքականապես վստահելիության տրամաբանությամբ, ինչը թերևս նախանշում է հայ-ամերիկյան հարաբերության քաղաքական բովանդակության առանձնահատկության շրջափուլ, կամ արդեն իսկ այդ շրջափուլի մեկնարկ: Ըստ այդմ դրանով էլ պայմանավորվում է կադրային դիվանագետին մեկ այլ կարևորագույն ուղղության վրա գործուղելը, որտեղ իսկապես անհրաժեշտ է լինելու հայկական շահերի մատուցման և ներկայացման դիվանագիտական մեծ ներուժ և կարողություն, հաշվի առնելով տարիների բացը, որ ձևավորվել է: Իսկ այդ ընթացքում տեղի են ունեցել Հայաստանի համար շրջադարձային նշանակության զարգացումներ, այդ թվում աղետալի պատերազմ, որոնցում ուղղակի, թե անուղղակի, սակայն շոշափելի դեր ունեցել է նաև ՄԱԿ ԱԽ մշտական հինգ անդամներից մեկը՝ Մեծ Բրիտանիան, որը նաև հայտնի է Թուրքիայի և Ադրբեջանի հետ որոշակի տնտեսա-քաղաքական ընդհանուր հետաքրքրություններով ու կապերով:
Ընդ որում, այդ հանգամանքը եղել է նաև անթաքույց հիմնավորում Հայաստանի ընդհուպ հանրության շրջանում հակաբրիտանական քարոզչություն իրականացնելու համար, որ առկա է եղել թե Հայաստանի ներսից, թե նաև Ռուսաստանի որոշակի շրջանակներից, և կա առ այսօր: Դա այն դեպքում, երբ Թուրքիայի ու Ադրբեջանի հետ որոշակի կապերի հանգամանքը Երևանի համար պետք է լինի Լոնդոնի հետ ինտենսիվ աշխատանքի խթան, որպեսզի Բաքուն և Անկարան առավելագույնս զսպված լինեն աշխարհաքաղաքական կարևորագույն կենտրոններից մեկը՝ Լոնդոնը Հայաստանի դեմ իրենց ծրագրերին ուղղակի, թե անուղղակի ներգրավելու հնարավորությունից: Ըստ այդմ, Հայաստանի հանրության շրջանում բրիտանական գործոնի հանդեպ «դավադրական տեսությունների» փոխարեն անհրաժեշտ է դիվանագիտական գործնականություն, որի հնարավորությունն առկա է Հայաստանի դեսպանի պաշտոնում նոր նշանակման պարագայում:
