Ռուսաստանի քաղաքական «ծրագրավորող» փորձագետ Ստանիսլավ Տարասովը հոդված է հրապարակել Ռեգնումում, որտեղ խոսում է այն մասին, որ հետպատերազմյան փուլում Իլհամ Ալիևը սկսում է պարտվել Նիկոլ Փաշինյանին: Խոսքը մասնավորապես վերաբերում է այն հանգամանքին, որ Ալիևը գնում է միջազգային դիվանագիտությանը հակընթաց ճանապարհով, երբ հայտարարում է հակամարտության ավարտի և Մինսկի խմբի անելիք չունենալու մասին: Տարասովի այդ անդրադարձում սակայն հայկական կողմի համար «ականջ շոյող» այդ տրամաբանության տակ կան բավականին մտահոգության, կամ նվազագույնը աչալրջության կարիք ունեցող տողատակեր: Մասնավորապես, Տարասովը ընդհուպ ուղիղ տեքստով խոսում է, որ Ալիևի այդ դիրքորոշումների պայմաններում կարող է հնարավոր լինել Մոսկվա-Բաքու ուղիղ շփում՝ Արցախի կարգավիճակի, խաղաղապահների տեղակայման հարցի հեռանկարի թեմայով:
Տարասովը գործնականում խոսում է ոչ թե կամ ոչ միայն Փաշինյանին Ալիևի պարտվելու, այլ Արևմուտքին Ռուսաստանի պարտվելու մասին: Իհարկե այդ պարտությունը ռազմավարական իմաստով շատ ավելի վաղ պատմություն և ընթացք ունի, սակայն դա այլ հարց է: Տարասովը ակնարկում է, որ Մինսկի խմբի համանախագահության օրակարգը առաջ մղելու արևմտյան քաղաքականությունը հասնելու է նրան, որ օրակարգում կարող է հայտնվել կամ ամրանալ ոչ միայն Արցախի կարգավիճակի հարցը, այլ նաև խաղաղության պահպանման միջազգային մեխանիզմների, որոնք կարող են «մարգինալացնել», առնվազն զրկել «անայլընտրանք» կարգավիճակից ռուսական խաղաղապահ կոնտինգենտը Արցախում: Ահա այդ համատեքստում Տարասովը գործնականում առաջարկում է դրան դիմակայել Մոսկվա-Բաքու երկկողմ, դե ֆակտո եռակողմ՝ ներառյալ Անկարան, ձևաչափՈվ, դուրս թողնելով Հայաստանը, կամ այլ կերպ ասած Արցախը անջատելով Հայաստանից ռազմա-քաղաքական առումով: Հնարավոր է, որ սա նաև զգուշացում է վերջին օրերին Երևանի, Փարիզի, Բրյուսելի հետ բավականին ինտենսիվ շփումներ ունեցող Երևանին, թեև Երևանը դրանցով հանդերձ չի դադարեցրել շփումները նաև Մոսկվայի հետ: Ավելին, Հայաստանի վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանը նախօրեին հայտարարեց, որ Հայաստանը հավատարիմ է ՌԴ հովանու ներքո եռակողմ ձևաչափով քննարկումներին և խաղաղության ուղղությամբ աշխատանքին, և չնայած ադրբեջանական սադրանքներին, չի շեղվելու դրանից: Երևանն այդպիսով հստակ արձանագրում է, որ Ռուսաստանը չունի «խանդի» կամ «գցվածության» մասին մտածելու առիթ, և հակառակը՝ Երևանի հավատարմության պայմաններում Ռուսաստանը կարող է պարզապես հայտնվել Հայաստանին «գցողի» վիճակում, և ավելի ու ավելի բաց: Ահա այդ ֆոնին Նախիջևանի ուղղությամբ շարունակում է լարված մնալ հուլիսի 14-ից բռնկված իրավիճակը, ինչը հնարավոր է մյուս կողմից Ադրբեջանի և Թուրքիայի ճնշումն է Ռուսաստանի վրա՝ Հայաստանին իրենց օրակարգը պարտադրելու մարտավարության շրջանակում:
Ակնառու է, որ Ռուսաստանը կամ չի ուզում, կամ չի կարողանում անել դա և այդ հարցում Երևանը ստանում է շոշափելի քաղաքական աջակցություն Արևմուտքից: Ահա այդ իրավիճակում, փաստացի առաջին անգամ, թեև փորձագիտական մակարդակով, սակայն Ռուսաստանում քաղաքական «ծրագրավորման» նշանակալի հարթակի համբավ ունեցող տիրույթից հնչում է Արցախի հարցում Մոսկվա-Բաքու ուղիղ քննարկման գաղափարը, որպես գուցե շանտաժ կամ զգուշացում Հայաստանին: Հայաստանը չպետք է ենթարկվի շանտաժին, հատկապես, որ այն կարող է գալ Բաքվից, որտեղից ի դեպ գալիս է այդ գաղափարի հեղինակը իր կենսագրությամբ:
