ՀՅԴ ԳՄ ներկայացուցիչ Սաղաթելյանը հայտարարում է, որ իշխանության դեմ պայքարում կիրառվելու են անհնազանդության ակցիաներ:
Արմատական դիրքավորում ունեցող նախկին համակարգի ուժերը հետընտրական շրջանում այդ մասին խոսում են թերևս առաջին անգամ: Նրանք իհարկե հայտարարել են, որ չեն դադարեցնելու փողոցի պայքարը և զուգորդելու են խորհրդարանական մանդատների հետ, սակայն անհնազանդության ակցիաների վերաբերյալ հայտարարություններ կարծես թե չկային: Այդ հանգամանքը ուշագրավ է Սահմանադրական դատարանում ծավալվող զարգացումների ֆոնին, որոնք կարծես թե որևէ հուսադրող բան չեն ներշնչում ընտրության արդյունքը վերանայելու կոչ անող դիմումատուներին:
Մյուս կողմից, հազիվ թե նրանք ունենային այնքան միամտություն, որ իրապես գնային ՍԴ հաջողության ակնկալիքով: ՍԴ գործընթացը այստեղ թերևս ունի զուտ ներքին շարժառիթներ, իսկ անհնազանդության ակցիաների մասին հիշելը ավելի ուշադրություն է գրավում արտաքին միջավայրում տեղի ունեցողի ֆոնին: Իսկ այստեղ անցնող օրերին արձանագրվում է հատկանշական մի շղթա, որ ներառում է իհարկե ոչ միայն Կովկասն ու Հայաստանը: Եվ ոչ միայն միջինասիական ուղղությունը: Հետաքրքիր զարգացումներ են արևելաեվրոպական ուղղության վրա, մասնավորապես Ուկրաինա-բելառուսական «ճակատում»: Ուկրաինայի նախագահ Զելենսկին այց կատարեց Գերմանիա, որտեղ հանդիպում է հեռացող կանցլեր Մերկելի հետ: Զելենսկին ակնկալում է, որ հեռացող Կանցլերը ԱՄՆ իր ըստ էության հրաժեշտի այցի և ԱՄՆ նախագահ Բայդենի հետ հանդիպմանը կքննարկի Հյուսիսային Հոսք-2-ի կառուցման դեպքում Ուկրաինայի էներգետիկ անվտանգության երաշխիքների հարց:
Բանն այն է, որ թե Գերմանիան, թե Բայդենի վարչակազմը խոշոր հաշվով չարգելեցին, չխոչընդոտեցին Հյուսիսային Հոսք-2-ի շինարարությանը և Զելենսկու մոտ կա ակնառու մտահոգություն, որ ինքը կամ Ուկրաինան այս հարցում դարձան կամ դառնում են մանրադրամ: Այդ ֆոնին, առանցքային նշանակության բան է տեղի ունենում Ուկրաինայում: Հեռանում է ներքին գործերի «անփոփոխ» նախարար, 2013-ի իրադարձություններից հետո Ուկրաինայում հիմնարար դերակատարում և նշանակություն ունեցող գործիչ, մեր հայրենակից Արսեն Ավակովը: Նրա հրաժարականի մասին հայտնի է դարձել հուլիսի 13-ին, իսկ հուլիսի 12-ին Ավակովը Կիևում հանդիպել էր ԱՄՆ պետքարտուղարի Եվրոպայի ու Եվրասիայի հարցերի օգնականի տեղակալ Ջորջ Քենթի հետ: Սրան զուգահեռ, Բելառուսի նախագահ Լուկաշենկոն բավականին անսպաելի մեկնում է Սանկտ-Պետերբուրգ և 5 ժամ ինչ- որ բան բանակցում Պուտինի հետ: Իսկ ԱՄՆ պետքարտուղար Բլինքենը զանգահարում է Երևան, խոսում Նիկոլ Փաշինյանի հետ, կարևոր համարում Մինսկի խմբի համանախագահության ներքո արցախյան գործընթացը սկսելու հստակ օրակարգի մշակումը: Նույն օրը Երևանում տեղի է ունենում անվտանգության խորհրդի նիստ Նիկոլ Փաշինյանի գլխավորությամբ, իսկ Բաքվում էլ հանդիպում են ՌԴ փոխվարչապետ, ճանապարհների ապաշրջափակման հարցերի եռակողմ գերատեսչական հանձնաժողովի ՌԴ ներկայացուցիչ Օվերչուկն ու Ալիևը:
Արտաքին զարգացումների ահա այս մաքոքի արագ պտույտների, դինամիկ շղթայի ֆոնին Հայաստանի արմատական ընդդիմությունը հանկարծ խոսում է անհնազանդության ակցիաների մասին: Սա ուղղակի խոսակցություն է իրավիճակի ապակայունացման հնարավորության մասին, այն դեպքում, երբ Հայաստանին կարծես թե անհրաժեշտ է լիովին հակառակը՝ կայունությունը: Ինչու՞ է արմատական ընդդիմությունը հիշում անհնազանդության ակցիաները, և ո՞ւմ հուշումով: Եվ գլխավորը, ի՞նչ օրակարգով են լինելու այդ ակցիաները: Որովհետև, եթե դրանք լինեն ընդդեմ արտաքին որևէ միջավայրից Հայաստանի շահի հակասող որևէ պարտադրանքի դեմ պայքարի հստակ օրակարգով, ապա այդ ակցիաները կարող են նպաստել Հայաստանի արտաքին ճկունությանը: Բայց, եթե դրանք այն են, ինչով այդ ուժերը զբաղված էին հետպատերազմական ամիսներին, ապա այդ ակցիաները պարզապես կամա, թե ակամա սպասարկելու են Հայաստանի դեմ օրակարգ: Այլ կերպ ասած, անհնազանդության ակցիաներ Հայաստանի մարտահրավերների՞, թե՞ Հայաստանի պետականության դեմ:
Լուսանկարը՝ panorama.am-ի