ԱՄՆ կոշտ է արձագանքել Վրաստանում ԼԳԲՏ համայնքի ներկայացուցիչների հանդեպ բռնություններին, որ գործադրել են ազգայնական շրջանակները, բողոքելով Թբիլիսիում ԼԳԲՏ շքերթ անցկացնելու դեմ և նաև խափանելով շքերթի անցկացումը: Ըստ տեղեկությունների, բանը չի ավարտվել միայն շքերթը խափանելով: Կան տեղեկություններ, որ ազգայնական շրջանակները շարունակում են հետապնդել և բռնության ենթարկել ԼԳԲՏ համայնքի ներկայացուցիչների: Առաջին հայացքից Վրաստանում տեղի է ունենում այսպես ասած ավանդականության և ազատության բախում: Իրականում սակայն, տեղի ունեցողը միայն առերևույթ է այդպիսին, իսկ գործնականում այն թվում է շատ ավելի խորքային գործընթաց, կամ համենայնդեպս դրա նախադրյալ, որը ի զորու է պայթեցնել Վրաստանը ներսից: Իրավիճակը բավականին բազմաշերտ է: Մի կողմից հասկանալի է մարդու իրավունքի, ազատության հարցը, առավել ևս երկրի պարագայում, որը հայտարարել է այդ արժեքների առաջնորդող բևեռի՝ եվրաատլանտյան ուղղությամբ պետական կուրսի մասին, Ասոցացման համաձայնագիր է ստորագրել Եվրամիության հետ:
Մյուս կողմից, այդ ամենով հանդերձ մոռանալ, անտեսել պատմա-քաղաքական մի շարք հանգամանքներ և այդպիսով չնկատել Վրաստանում հանրության պահպանողական շերտերի օբյեկտիվ և օրինաչափ գոյությունը և վերաբերմունքը այդօրինակ խնդիրների հանդեպ, նշանակում է ուղղակի «խառնել մեղվի բույնը»: Դա չափազանց պարզ իրողություն է, չափազանց թափանցիկ իրավիճակ, որը հասկանալու համար չի պահանջվում առանձնակի խորագիտություն, բավարար է անգամ տարրական գրագիտությունը: Հետևաբար, ո՞վ է դրանից զուրկ, որ կայացրել է Վրաստանի մայրաքաղաքում ԼԳԲՏ շքերթ անցկացնելու որոշում, երբ չափազանց պարզ էր, որ այն ավելի շատ ունենալու է սադրիչ նշանակություն:
Եվ ակնառու է, որ հենց այդպես էլ եղել է և սադրանքը՝ կամա, թե ակամա, ստացվել է, Վրաստանում հերթական անգամ «խառնել են մեղվի» բույնը, մի ծայրահեղության շքերթով հրահրելով մեկ այլ ծայրահեղության ագրեսիվ դրսևորում և արդյունքում ստանալ թե ներքին ապակայունացում, թե Վրաստանի եվրաատլանտյան կուրսին հիբրիդային հարված: Հետևաբար առաջանում է հարց, թե ո՞վ է շահագրգռված դրանում, ո՞վ է պայթեցնում Վրաստանը ներսից: Միթե՞ ուժեր, որոնց ծրագրերը խառնում է պաշտոնական Թբիլիսիի այն դիրքորոշումը, որ Կովկասի համար առաջարկվող այսպես ասած «վեցյակի» ձևաչափը կամ 3+3 ձևաչափը գոհացնող չէ և չի կարող լինել ռեգիոնալ իրավիճակի կառավարման արդյունավետ ձևաչափ: Ինչպես հայտնի է, դրա օգտին են խոսում Թուրքիան, Ռուսաստանը, Ադրբեջանը, նաև Իրանը:
