Ադրբեջանցիները Վերին Շորժայի ուղղությամբ սահմանային դիրքերում հրահրել են հրաձգություն, ինչի հետևանքով հայկական կողմն ունի մեկ թեթև վիրավոր: Մեր պատասխանի հետևանքով երկու վիրավոր ունեն հրաձգություն հրահրողները: Այդ տեղեկությունը հաստատել է Հայաստանի Գլխավոր շտաբը: Հատկանշական է, որ վերջին օրերին անփոփոխ, սակայն հանդարտ սահմանային իրավիճակի անդորրը ընդհատվում է ադրբեջանցիների նոր սադրանքով այն բանից հետո, երբ արդեն բավականին հայտնի և աղմկոտ հայտարարությունն է անում ՀԱՊԿ գլխավոր քարտուղար Ստանիսլավ Զասը: Նա ասել էր, որ ՀԱՊԿ-ը չի միջամտում հայ-ադրբեջանական սահմանի իրադրությանը, քանի որ չկա ագրեսիա, դա սահմանային միջադեպ է: Ասել կուզի, այն, որ ադրբեջանցիները մի քանի կիլոմետր առաջացել են Հայաստանի ինքնիշխան տարածք, դա ագրեսիա չէ, այլ միջադեպ: Զուտ ֆորմալ իմաստով Զասը գուցե նույնիսկ իրավացի է, սակայն բանն այն է, որ ռազմա-քաղաքական բլոկը չի կարող առաջնորդվել միայն ֆորմալություններով: Առավել ևս, որ Հայաստանն ու Հայաստանի հանրությունը ՀԱՊԿ-ից ոչ թե ուժային գրոհ են սպասում, այլ ընդամենը քաղաքական համարժեք դիրքորոշում, համարժեք հայտարարություն, որտեղ կարտացոլվի ՀԱՊԿ անդամի, ոչ թե դրա տարածք ներխուժած հակառակորդ և թշնամի պետության դիրքորոշումն ու շահը:
Մինչդեռ, ՀԱՊԿ գլխավոր քարտուղարը անում է հայտարարություններ, որոնցում հստակ արտացոլվում է Ադրբեջանի շահը: Բաքվի արձագանքն էլ ըստ էության չի ուշանում, ադրբեջանցիները արագորեն ցույց են տալիս, որ հասկացել են Զասին, այդպիսով գուցե Երևանին ցույց տալով, որ նրա հայտարարություններից հետո այն աժիոտաժը, որ առաջացել է Երևանում, կարող է «թանկ նստել», հետևաբար ավելի լավ է լռել: Այլ կերպ ասած, Վերին Շորժայի ուղղությամբ միջադեպը գուցե հնարավոր է բնութագրել անգամ որպես Զասի հայտարարության հանդեպ Հայաստանում թե հասարակական, թե անգամ պաշտոնական դժգոհ արձագանքի հանդեպ շանտաժ, որ իրականացնում են ադրբեջանցիների ձեռքով: Սա մյուս կողմից նշանակում է, որ ՀԱՊԿ-ում, կամ դրա այսպես ասած քաղաքական գլուխներում՝ որովհետև Զասը մեծ հաշվով այդ կազմակերպության քաղաքական գլուխը չէ, այլ ունի ուրիշ կարգավիճակ, բավականին ռեալ են գնահատել Հայաստանի համարժեք քաղաքական քայլերի և ըստ այդմ ՀԱՊԿ փաստի առաջ դնելու հավանականությունը, ինչը փորձում են կանխել շանտաժով: Մինչդեռ, շանտաժի տրվելը հազիվ թե բերի հետագա ապահովության, ըստ այդմ Երևանը թերևս պետք է շարժվի հակառակ ճանապարհով, լրջորեն քննարկելով ՀԱՊԿ հանդեպ վերաբերմունքի և հետագա քայլերի հարցը: Քայլեր, որոնք այդ կազմակերպությանը կամ դրա քաղաքական գլուխներին կստիպեն ի վերջո առերեսվել իրականությանն ու տալ Հայաստանի հանդեպ դիրքորոշման վերաբերյալ սպառիչ պատասխաններ: Դա այլ բան չի լինի, քան ՀԱՊԿ քաղաքական գլուխների ամոթալի ինքնախոստովանություն:
