Հայաստանի խորհրդարանի ընտրությունը որոշակիորեն կայունացրել է ներկան, սակայն ապագայի, ընդհուպ տեսանելի ապագայի համար բերել է ոչ թե պատասխաններ, այլ հարցեր, կամ պատասխանների փոխարեն բերել է ավելի շատ հարցեր: Դրանցից առանցքայինն այն է, թե հայկական քաղաքական ներկապնակն ինչպիսին է լինելու խորհրդարանի հաջորդ ընտրությանը, լինի դա հերթական, թե արտահերթ ընտրություն: Այն, որ կարող է լինել նաև արտահերթ, ամենևին բախտագուշանք չէ, եթե իհարկե Հայաստանը շարունակում է մնալ խորհրդանական կառավարմամբ պետություն: Բանն այն է, որ խորհրդարանական կառավարման ամբողջ հմայքն էլ այն է, որ այդ մեխանիզմը տալիս է ներկայացուցչական ճկունության հնարավորություն: Իհարկե, ցանկալի է ներկայացուցչական կայունությունը, սակայն ժամանակակից անկայուն աշխարհում այդ խնդիրը առկա է գրեթե բոլոր երկրներում, ու այդ պայմաններում՝ խորհրդարանական մեխանիզմը թերևս առավել շատ «անվտանգության բարձիկներ» է պարունակում այն երկրների համար, որոնք ունեն քաղաքական ինստիտուցիոնալ համակարգի և քաղաքական ավանդույթների, նաև ընտրական համակարգի անշրջելի կայացածության բացեր, խնդիրներ: Արտահերթ ընտրությունը այդպիսի երկրների ճգնաժամերի պարագայում «գոլորշի բաց թողնելու» տարբերակ է, իհարկե իր հետ եղած ռիսկերով:
Իսկ դրանք բխում են նաև հենց այն հանգամանքից, թե ինչպիսին է տվյալ երկրում քաղաքական ներկապնակը: Եթե Հայաստանի խորհրդարանի հաջորդ ընտրությանն էլ մասնակցելու է ավելի քան երկու տասնյակ քաղաքական ուժ, ապա դա մեծ հաշվով ոչ թե ընտրություն է, այլ քաղաքական «ջանգյուլում»: Որպես երևույթ դա գուցե պատճառում է անգամ զվարթություն, սակայն դրա քաղաքական էֆեկտիվությունը խիստ ցածր է: Առավել եւս այն արդյունքից հետո, որ արձանագրվել է հունիսի 20-ի քվեարկությամբ, երբ երկրորդ դիրքում հայտնվել են ուժեր, որոնք կազմում էին Հայաստանի կառավարման նախկին փակ համակարգը և իրենց վարքագծով են վկայել, որ այս ընթացքում չեն ենթարկվել թե արժեհամակարգային, թե քաղաքական վերափոխումների: Ըստ այդմ, եթե էական վերափոխման չի ենթարկվում Հայաստանի քաղաքական դաշտն ու ներկապնակը և չի ձեւավորվում մրցունակ, սոցիալ-տնտեսական կայուն հանրային բազա ունեցող նոր, առաջադեմ, որակապես տարբեր ուժ եւ չի առաջանում հանրության համար ընտրության շոշափելի նոր հնարավորություն, հաջորդ հերթական, թե արտահերթ ընտրությունը Հայաստանի համար կարող է վերածվել պարզապես ճահճի: Ըստ այդմ, Հայաստանի քաղաքական էվոլյուցիայի հեռանկարի հաշվարկը սկսել է այդ կետից, եւ այդ կետից է չափվում նաև այդ էվոլյուցիայի իրական հավակնորդ ուժերի շրջանակը:
