Հայաստանի անվտանգության խորհրդի քարտուղարը հեռախոսազրույց է ունեցել ՀԱՊԿ գլխավոր քարտուղար Ստանիսլավ Զասի հետ, կապված վերջինիս արդեն բավականին հայտնի և աղմուկ հանած հայտարարության հետ, որ հայ-ադրբեջանական սահմանին ադրբեջանցիների առաջխաղացումը ագրեսիա չէ, այլ սահմանային միջադեպ: Արմեն Գրիգորյանը մտահոգություն է հայտնել և կարծիք, որ նպատակահարմար է իրավիճակին տեղում ծանոթանալու համար կազմակերպել ՀԱՊԿ քարտուղարության այց: Փաստորեն, Հայաստանն այդպիսով ասում է, որ կարող է ապացուցել՝ որ խոսքը սահմանային միջադեպի մասին չէ:
Մտածել, թե Ստանիսլավ Զասը կամ ՀԱՊԿ-ում որևէ մեկը կասկածում է Հայաստանի փաստերի, մինչ այժմ եղած դիրքորոշումների ճշմարտացիությանն ու հավաստիությանը, թերևս մոլորություն է: Ըստ այդմ, երևի թե մեծ մոլորության մեջ է Հայաստանը, եթե կարծում է, թե ՀԱՊԿ-ի հետ աշխատանքային մեխանիզմների գործադրումը կարող է փոխել իրավիճակը: ՀԱՊԿ կազմակերպություն դե ֆակտո գոյություն չունի, չկա հավաքական անվտանգություն, իսկ եթե կա, ապա այդ անվտանգության համակարգի մասնակիցների մեծ մասը իր անվտանգությունը կապում է այն երկրների հետ, որոնք խախտել են Հայաստանի սահմանն ու Հայաստանի անվտանգության սպառնալիք են՝ Թուրքիա և Ադրբեջան: Իսկ ՀԱՊԿ լոկոմոտիվ Ռուսաստանն էլ այդ երկրներին դիտարկում է իր ռեգիոնալ գլխավոր գործընկեր:
Հետևաբար, Հայաստանի համար խնդիրների լուծումը երևի թե փաստարկների դաշտում չէ: Հարց է առաջանում, թե այդ դեպքում որտեղ է խնդիրների լուծումը: Պետք է թերևս խոստովանել, որ ՀԱՊԿ-ը Հայաստանի համար անլուծելի խնդիր է: Ընդ որում, այդպիսին եղել է միշտ, այլ ոչ թավշյա հեղափոխությունից հետո:: Այդ հստակեցումը հարկ է անել նրանց համար, որոնք այդպիսի դեպքերում անմիջապես մատնացույց են անում ՀԱՊԿ նախկին գլխավոր քարտուղար Յուրի Խաչատուրովի դեպքը, «փաստարկելով», թե դրանից է վատացել Հայաստանի հանդեպ ՀԱՊԿ վերաբերմունքը: Կարելի է կարծել, որ մինչ այդ օրինակ՝ ապրիլյան քառօրյա պատերազմին, կամ 2014-ին հունվարին այսպես կոչված «դիվերսիոն պատերազմին», որ Ադրբեջանը սանձազերծել էր հենց անմիջապես ՀՀ տարածքի նկատմամբ՝ Տավուշի ուղղությամբ, կամ 2015-ին նույն Տավուշի անգամ խաղաղ, սահմանից որոշակիորեն խորը տեղակայված բնակավայրերի հրթիռակոծման և ռմբակոծման ժամանակ ՀԱՊԿ-ին ուղղակի պահել չէր լինում, կազմակերպությունն ուղղակի տենչում էր օգնության հասնել Ադրբեջանին: Կարելի է կարծել, որ 2014 թվականին Սերժ Սարգսյանը ՆԱՏՕ, ոչ թե ՀԱՊԿ անդամ երկրների ղեկավարներին էր կշտամբում, որ նրանք գոնե հեռախոսով իսկ չեն փորձում տեղեկանալ Հայաստանի անվտանգային վիճակի մասին: Մինչդեռ, Սերժ Սարգսյանը դա անում էր հենց ՀԱՊԿ ղեկավարների հետ հանդիպմանը, գործնականում խոստովանելով, որ ՀԱՊԿ ղեկավարներին բացարձակ չի հետաքրքրում Հայաստանն իր անվտանգային հարցերով: Դրա ապացույց-ապտակը ապրիլյան քառօրյան էր, երբ այդ կազմակերպության և զուգահեռ ԵՏՄ ղեկավարները մեկ մարդու նման որոշեցին տեղափոխել Հայաստանում նախատեսված ԵՏՄ վարչապետերի հավաքը, որպեսզի հանկարծ չնեղանա Իլհամ Ալիևը:
Այլ կերպ ասած, ՀԱՊԿ խնդիրը Հայյաստանի համար շատ ավելի խորն է, և Հայաստանը պետք է գտնի այդ խնդրի լուծումը խորքում: Պետք է այլևս չգործադրել սահմանային իրավիճակի հանգուցալուծման գործում ՀԱՊԿ մեխանիզմի գործածման ուղղությամբ: Դա բացարձակապես անպտուղ ջանք է: Ըստ այդմ, ՀԱՊԿ խնդրի լուծման ուղղությամբ հարկավոր է դիտարկել խորը և այդ կազմակերպության վարքագծին ասիմետրիկ ռազմավարություն, իսկ կոնկրետ սահմանային խնդրի լուծման ուղղությամբ կենտրոնացնել ամբողջ ջանքը գործնականում երեք ուղղությամբ՝ ԱՄՆ, Ռուսաստան, Ֆրանսիա: Իհարկե այդ դեպքում առաջանալու է այն կառույցի հարցը, որի միջոցով պետք է լինի այդ ջանքի կենտրոնացումը և միաժամանակ երեք ուղղություններով առանձին աշխատանքը՝ ԱԳՆ: Հայաստանում պետք է լուծում ստանա ԱԳՆ հարցը, ընդ որում խորքային, մասնագիտական, և քաղաքականապես սոլիդ լուծում:
