BBC-ին տված հարցազրույցում երրորդ նախագահ Սերժ Սարգսյանն անդրադառնալով արցախյան հակամարտության կարգավորման գործընթացին ասել է, որ պատրաստ էր կրել «դավաճան» կնիքը և գնալ Արցախի հարցի կարգավորման, Ադրբեջանին վերադարձնելով տարածքները: Սարգսյանն ասել է նաև, թե հենց կարգավորման համար է նախագահի պաշտոնից հետո մնացել վարչապետի պաշտոնին: Սերժ Սարգսյանի այդ հայտարարությունները իհարկե հակասության մեջ են մտնում հենց վարչապետի պաշտոնին առաջադրման խորհրդարանական նիստի նրա «թեկնածուական» ելույթում հնչած մտքի հետ: Իսկ միտքը հետևյալն էր, որ Արցախի հարցում բանակցությունը փակուղում է և երկար ժամանակ պետք է զերծ լինել պատրանքից, թե Ադրբեջանը հրաժարվելու է հարցն ուժով լուծելու մտադրությունից:
2018 թվականի ապրիլի 17-ին Սերժ Սարգսյանը հայտարարում էր այդ մասին, հետևաբար, ինչպե՞ս կարող էր նա մնալ վարչապետի պաշտոնում հարցը կարգավորելու համար, եթե հայտարարում էր, թե պատրանք է, որ Ադրբեջանը կհրաժարվի պատերազմից և կգնա կարգավորման: Իսկ թե ինչու էր Ադրբեջանը հրաժարվում կարգավորումից և գնում պատերազմի, կարծես թե պարզ է: Ադրբեջանը զգում էր իր ռազմական և ռազմա-քաղաքական առավելությունը ՀՀ նկատմամբ, դնում էր ավելի ու ավելի մեծ պահանջներ և բոլորովին մտադիր չէր բավարարվել այսպես ասած հինգ շրջանի վերադարձով: Իսկ դրա պատճառն էլ այն էր թերևս, որ Ադրբեջանը ուներ այդ դիրքորոշման հարցում միջազգային հանրության աջակցությունը: Ընդ որում, այստեղ հարկ է նկատել, որ աջակցություն ասվածը միատարր երևույթ չէր:
Այսինքն, այդ աջակցությունը յուրաքանչյուր ուժային կենտրոնի դեպքում ուներ իր տրամաբանությունը: Բայց ընդհանուր աշխարհաքաղաքական իրավիճակը, և այդ համատեքստում էլ Հայաստանի արտաքին քաղաքական որոշումներն ու վեկտորը եղել են այնպիսի անբարենպաստ հարաբերակցության, այսպես ասած անհամարժեք հարաբերակցության մեջ, որ անգամ տարբեր պատճառներով, բայց գործնականում բոլոր ներգրավված կամ շահագրգիռ ուժային կենտրոններում ձևավորվել է ավելի համահունչ մոտեցում ադրբեջանական դիրքորոշումներին, քան հայկական: Սյս ամենը խորապես ընկալելը ունի կենսական անհրաժեշտություն, որովհետև միայն դրա շնորհիվ է հնարավոր լինելու Հայաստանին դնել ճանապարհի վրա, որը հետպատերազմյան բարդ իրավիճակից դուրս բերող է, այդ թվում և Արցախի հարցում հայկական դիրքորոշմանը համահունչ միջազգային դիրքորոշումներ ձևավորելու համար: Մինչդեռ, մենք մնում ենք արցախյան աշխարհաքաղաքական բարդ ու բազմաշերտ գործընթացը փոխզիջումային կարգավորման պարզունակ սխեմաներով դիտարկելու շրջանակում, այդպիսով քննարկելով ընդամենը, թե ներսում մեզանից ով էր ճիշտ, ով սխալ, ով էր իմաստուն, ով էր «ոչմիթիզական», ով էր հերոս և ով դավաճան: