Իրանի հեռացող նախագահ Հասան Ռոհանիի աշխատակազմի ղեկավարը հայտարարել է, ըստ Ռոյթերզի, որ Վաշինգտոնը պատրաստ է չեղարկել Իրանի նկատմամբ նավթային և այլ կարգի մի շարք պատժամիջոցներ՝ միջուկային գործարքի շուրջ կարգավորման գործընթացը վերականգնելու համար: Այդ հայտարարությունը փաստորեն հնչում է Իրանի նախագահի ընտրությունից հետո, որի արդյունքում նախագահ է ընտրվել պահպանողական թևի ներկայացուցիչ, Իրանի գերագույն դատարանի նախագահ Իբրահիմ Ռեիսին: Նա ընտրությունից հետո հայտարարել էր, որ Իրանը պատրաստ է միջուկային գործարքի շուրջ բանակցությունը շարունակելուն, բայց դրա համար ԱՄՆ պետք է անի քայլեր: Այդ ֆոնին ահա Իրանի հեռացող նախագահ Հասան Ռոհանին, որ սպառել է նախագահական երկու ժամկետ և այլևս չուներ առաջադրվելու իրավունք, իր աշխատակազմի ղեկավարի միջոցով հայտարարում է Վաշինգտոնի պատրաստակամության մասին:
Հասան Ռոհանին, ինչպես հայտնի է, այսպես ասած ռեֆորմատորական թևի ներկայացուցիչ նախագահ էր: Այդ թևն Իրանում զիջեց դիրքերը թե 2020-ի խորհրդարանի, թե 202-ի նախագահի ընտրությանը: Ընդ որում, այդ գործում էական դեր խաղաց և այն քաղաքականությունը, որ Իրանի հանդեպ որդեգրեց ԱՄՆ նախագահ Թրամփը, ընդհուպ այն, որ նրա քաղաքական որոշումով չեզոքացվեց իրանցի գեներալ, Իսլամական հեղափոխության պահապանների կորպուսի հատուկ ստորաբաժանման հրամանատար, գեներալ Ղասեմ Սոլեյմանին: Ընդ որում, եթե Սոլեյմանին լիներ ողջ, ապա մեծ հավանականությամբ այսօր հենց նա կլիներ Իրանի ընտրված նախագահ: Սոլեյմանիի չեզոքացումը այն վերջին կետն էր, որ ըստ էության Թեհրանում անշրջելի դարձրեց պահպանողականների հաղթանակը ռեֆորմատորների նկատմամբ: Նշանակո՞ւմ է դա, որ Իրանն անցնելու է Արևմուտքի հետ ավելի կոշտ հարաբերության և անզիջում, դժկամ քաղաքականության: Այդ հարցը բաց է: Չի բացառվում, որ հեռացող ռեֆորմատորական Հասան Ռոհանին իր աշխատակազմի ղեկավարի միջոցով հայտարարելով պատժամիջոցների մի զգալի մաս չեզոքացնելու Վաշինգտոնի մտադրության մասին, փորձում է հեռանաով պատասխանատվության տակ դնել նոր նախագահին: Ըստ էության ստացվում է, որ Ռոհանին հայտարարում է Բայդենի պաշտոնամուտից հետո Վիեննայում բանակցության շրջանակում իր կառավարության ձեռքբերման՝ պատժամիջոցների չեղարկման պայմանավորվածության մասին, որը, եթե տեղի չունենա, այսպես ասած կմնա արդեն պահպանողական թևի ապաշնորհության կամ չարդարացված կոշտության վրա:
Այլ կերպ ասած, իրանյան հասարակությունը կարձանագրի թերևս նոր նախագահի աշխատանքի խոշոր բացասական էֆեկտ: Բանն այն է, որ իրանցիները պաշտոնական քարոզչությունից դուրս, անշուշտ բավականին սուր են զգում պատժամիջոցների հետևանքը իրենց կյանքի վրա: Հայաստանն այդ ամենի համատեքստում անշուշտ ունի Իրան-Արևմուտք կառուցողական հարաբերության սուր անհրաժեշտություն, ու, եթե հեռացող Ռոհանին իր քայլով որոշակի պատասխանատվության և պարտավորության առաջ դնի նոր պահպանողական նախագահին, ապա Հայաստանի դիտանկյունից դա կարող է լինել ողջունելի իրողություն: Միևնույն ժամանակ, անկախ այդ ամենից իրանյան ուղղությունը Երևանի համար առաջնահերթ է մշտապես, և պաշտոնական Երևանը պետք է աշխատի իրանյան նոր վարչակազմի հետ սերտ կապ հաստատելու և երկկողմ օրակարգ ձևավորելու, կամ եղած օրակարգը խորացնելու ուղղությամբ: Ավելին, Երևանը թերևս այդ օրակարգ պետք է ներառի նաև Իրան-Արևմուտք փոխհարաբերությանն առնչվող հարցեր, ինչը ենթադրում է նաև Պարսից ծոց Սև ծով հաղորդակցության գաղափարը, որը առաջ է քաշել Իրանը: Սրա համար սակայն Հայաստանը կանգնած է թերևս առանցքային մի խոչընդոտի առաջ: Դե ֆակտո բացակայում է արտգործնախարարությունը, որպես ինստիտուտ, որի խողովակով պետք է ծավալվի նաև աշխատանքը Թեհրանի հետ: Ըստ այդմ, այդ ինստիտուտը վերականգնելը կամ վերափոխված ձևավորելը պահանջում է արագություն: Այլապես իրավիճակը անոմալ է, ինչպես այս օրերին արձանագրվող երևանյան շոգը: Բայց, եթե երևանյան շոգը կանցնի ժամանակի ընթացքում, ԱԳՆ ժամանակի ընթացքում ինքստինքյան չի ձևավորվի և դրա ուղղությամբ լուծումները պետք է լինեն առավելագույնս արագ: Արտաքին աշխարհի հետ հարաբերության նյութը չի կարող լինել պողպատը: Հակառակը, այդ ուղղությունը պահանջում է փափուկ և ճկուն մասնագիտական ռեսուրս:
