Չնայած Հայաստանում հետընտրական ցնցումների մասին ինտենսիվ կանխատեսումներին, իրավիճակը հունիսի 20-ից հետո ավելի լարվեց Արցախում, այն դեպքում, երբ Հայաստանում նշմարվում է անգամ ոչ միայն գոհացուցիչ, այլ ինչ որ իմաստով կասկածահարույց անդորր: Սա տեղի է ունենում Ռուսաստանի և Ադրբեջանի նախագահների շփումների ֆոնին, որոնց ընթացքում քննարկվում են այսպես կոչված եռակողմ համաձայնությունները կյանքի կոչելու գործընթացը արագացնելու հարցեր, հաշվի առնելով, որ Հայաստանն անցկացրել է ընտրությունը: Ռուս-ադրբեջանական այդ քննարկումների ֆոնին Հայաստանում այսպես ասած ներքաղաքական անդորրն ու արմատական դիրքավորված ընդդիմադիր խմբերի ինչ որ իմաստով անգամ ցուցադրական տպավորություն թողնող տեղատվությունը հարուցում է որոշակի մտավախություն:
Մտավախությունն այն իմաստով, որ Հայաստանի նոր իշխանությունը, կամ նոր մանդատ ստացած իշխանությունը թողնվում է ինչ-որ հասունացող մարտահրավերի դեմ մենակ: Իհարկե այստեղ ամեն ինչ հարաբերական է և սխալ է առաջնորդվել «դավադրապաշտությամբ», բայց քաղաքական տեխնոլոգիայի առումով կա հետևյալ իրավիճակը: Հետպատերազմյան շրջանում իշխանության դեմ արմատական գործողությունները մի կողմից ստեղծում էին անկայուն վիճակ և արտաքին ճնշումների համար պարարտ մթնոլորտ, մյուս կողմից սակայն այդ անկայուն վիճակը գործող իշխանության համար հնարավորություն էր արտաքին օրակարգում թելադրվող որոշումների հարցում մանևրելու համար: Մինչդեռ, ընտրության արդյունքը, և դրանից հետո արմատական ընդդիմության անդորրը կարող են նշանակել նաև այդ մանևրի հնարավորության սպառում:
Առաջին հայացքից թվում է տարօրինակ, այն իմաստով, որ անկայունությունը Հայաստանը դարձնում է ավելի խոցելի, հետևաբար հետընտրական կայունությունը տալիս է ավելի ամուր դիրքի հնարավորություն, հատկապես գործող կառավարության մանդատի համոզիչ վերհաստատումով: Միևնույն ժամանակ սակայն, կառավարությունն այդ պարագայում մնում է իր մանդատի հետ և արտաքին օրակարգի դեմ մենակ: Եվ որքան էլ ընտրությունն ուժեղացնում է կառավարությանը, միևնույն է հասկանալի է, որ Հայաստանն ունի հետպատերազմյան բազմաթիվ օբյեկտիվ թույլ կետեր, որոնք այնքան են, որ մանդատի վերհաստատումը կարող է բալանսավորել դրանք մասնակի, ոչ ամբողջապես: Եվ ահա այստեղ է կարևոր, որպեսզի քաղաքական ընդդիմությունը ոչ թե հետ քաշվի իր դիրքորոշումներում, այլ ավելի վերհաստատի դրանք, պարզապես այլևս քաղաքական կանխատեսելիության վարքագծի տիրույթում, ոչ թե անկայունության ռիսկերի գեներացման: Սա է հետընտրական գլխավոր հարցը՝ ընդդիմությունը կատարելո՞ւ է իր քաղաքական դերը, թե՞ իր այսպես ասած «նահանջով» թողնելու է իշխանությանը մենակ, այդպիսով ապահովելով ընդամենն իր ալիբին, թե որևէ ցնցումով չի խանգարել իշխանությանը լուծել խնդիրներ: Սա իսկապես բարդ իրավիճակ է, ամենևին ոչ միարժեք գնահատականներով ենթակա, ու ահա այստեղ է, որ բացի իշխաննության ձևավորումից, Հայաստանում կարևոր է դառնում քաղաքական հնարավորինս լայն համախմբումը Հայաստանի ինքնիշխանության ու անվտանգության խնդիրների շուրջ, որպեսզի կառավարման մանդատ ստացած ուժը չմնա այդ մանդատի հետ և արտաքին մարտահրավերների դեմ միայնակ: Որովհետև այդ դեպքում միայնակ է մնում Հայաստանը, ոչ թե որևէ կառավարություն:
Լուսանկարը՝ panorama.am-ի
