Եվրամիությունը կանգնած է Հայաստանի կողքին, աջակցելով խորը բարեփոխումների իրականացմանը, հայտարարել է Եվրոպայի Խորհրդի նախագահ Շարլ Միշելը Հայաստանի վարչապետի պաշտոնակատար Նիկոլ Փաշինյանին խորհրդարանի ընտրությանը հաղթանակի առիթով շնորհավորական ուղերձում: Հայաստանի խորհրդարանի ընտրության գործընթացում եվրոպական օրակարգը մղված էր երկրորդ, գուցե երրորդական պլան, լինելով հազվադեպ մասնակից ուժերի ուշադրության առարկա: Ավելին, պարտադրված պատերազմից և ստեղծված նոր իրողություններից հետո Հայաստանի հանդեպ այնքան է ուժգնացել ՌԴ ազդեցությունը, այնքան է մեծացել Հայաստանի կախվածությունը Ռուսաստանից, որ բավականին բարդ է պատկերացնել , թե ինչ տրամաբանություն և հեռանկար կարող է ունենալ Հայաստան-Եվրոպա հարաբերությունը: Միևնույն ժամանակ սակայն, նոր իրողությունները էլ ավելի մեծ հրամայական են դարձրել դրանք՝ Հայաստանի ռեֆորմացիայի, ինչպես նաև հայկական անվտանգային համակարգի բալանսավորվածության ռազմավարական խնդրի համատեքստում:
Այստեղ անկասկած է, որ առաջին ջութակի դերում պետք է լինի Եվրոպան, քանի որ Հայաստանը օբյեկտիվորեն զրկվել է ինտենսիվ քաղաքականության մեծ հնարավորությունից: Պատրա՞ստ է Եվրոպան ինտենսիվ քաղաքականության, միևնույն ժամանակ նոր որակի և բնույթի քաղաքականության: Այդ հարցի պատասխանն այնքան էլ հուսադրող չէ, առնվազն այն իրողությունից ելնելով, որ այստեղ թերևս չկա Եվրոպա հասկացություն, որպես շատ, թե քիչ միատար սուբյեկտային իրողություն: Եվրոպայում էապես գտարբեր մոտեցումներ են Ռուսաստանի հետ հարաբերության, Թուրքիայի հետ հարաբերության առնչությամբ, իսկ դրանք էական նշանակություն ունեն նաև Հայաստան-ԵՄ հարաբերության ծիրում: Այս տեսանկյունից, թերևս ավելորդ է ունենալ պատրանք, որ լրջագույն շարժեր կարող են լինել Հայաստանի եվրոպական քաղաքականության, կամ Հայաստանի հանդեպ Եվրոպայի քաղաքականության համատեքստում:
Հուսադրող է, որ օրեր առաջ ԱՄՆ-ԵՄ Վեհաժողովում ԱՄՆ նախագահ Բայդենն ու ԵՄ երկրների ղեկավարները վերհաստատել են ԵՄ Արևելյան գործընկերության երկրների ինքնիշխանությանն ու ժողովրդավարությանը աջակցելու հանձնառությունը: Հայաստանն ինչպես հայտնի էէ այդ ծրագրի անդամ է, սակայն ընդհանուր այդ հայտարարությունները կարիք ունեն գործնական հեռանկարների շոշափման, իսկ այստեղ հարցերը դեռևս շատ են: Միևնույն ժամանակ, նաև Հայաստանի խորհրդդարանի ընտրությանն արձանագրված արդյունքի համատեքստում, ակնառուէ, որ հայ-եվրոպական գործակցության օրակարգը պետք է դիտարկվի ոչ միայն պաշտոնական մակարդակում:
Անկասկած է, որ հարցն ու օրակարգը որակապես ավելի արդյունավետ և խորքային աճի կարիք ունի քաղաքական մակարդակում, մասնավորապես եվրոպական ուղղությունը կարևորող քաղաքական ուժերի և եվրոպական գործընկերների հարաբերության խորացման և առարկայացման համատեքստում: Ավելին, հաշվի առնելով Հայաստանի շուրջ ստեղծված հետպատերազմյան իրողությունները, Հայաստան-Եվրամիություն հարաբերության գործում արդյունավետ աճը շատ ավելի ճկուն հնարվորություններ կարող է ունենալ հենց այդ քաղաքական ուժերի գործընկերության առարկայական գործընթացների ծավալման մակարդակում:
