Հայաստանում ըստ էության ամփոփվել է խորհրդարանի ընտրության նախնական արդյունքը: Ըստ այդ արդյունքի, խորհրդարանում իր մեծամասնությունն է հաստատում Քաղաքացիական պայմանագիր կուսակցությունը, հավաքելով ավելի քան 53 տոկոս, իսկ երկրորդ տեղում է Ռոբերտ Քոչարյանի գլխավորած Հայաստան դաշինքը: Մեծ հավանականությամբ խորհրդարանում տեղ կունենան նաև Սերժ Սարգսյանի Պատիվ ունեմ դաշինքը ևԲՀԿ-ն: Այդպիսով, Հայաստանի նոր խորհրդարանում ձևավորվում է թերևս այսպես ասած սև-սպիտակ պատկերը կամ նախկին ու ներկա իշխանությունների որոշակի դիմակայություն, իհարկե նաև հիբրիդային տարրերով: Այդ ամենի մասին թերևս արժե խոսել պատկերն ավելի ամբողջական և վերջնական դառնալու պարագայում:
Միևնույն ժամանակ, անկասկած նոր խորհրդարանի ամենաշոշափելի բացերից մեկը լինելու է այն, որ այնտեղ ներկայացված չի լինելու Հայաստանի եվրոպական քաղաքականությունը կամ եվրաատլանտյան քաղաքականությունը, համենայնդեպս շոշափելի բովանդակությամբ: Այդ դիրքերից ներկայացող ուժերից որևէ մեկը չի հաղթահարել անցողիկ շեմը: Այդ հանգամանքն էլ կարիք ունի մանրամասն դիտարկման և վերլուծության, ինչը ևս կանենք առաջիկայում: Առայժմ արձանագրենք մի քանի կարևոր ընդհանուր դրույթներ:
Նախ, Հայաստանում անցկացվեց ժողովրդավարական ընտրություն, որտեղ ապահովվեց քվեարկության ազատությունը: Իհարկե նախկին իշխանությունը ներկայացնող ուժերը, գուցե այլ ուժեր ևս հայտարարում են ու կհայտարարեն ընտրության արդյունքի կեղծված լինելու մասին, սակայն ակնհայտ է, որ դա կլինի լոկ քաղաքական հայտարարություն, առանց շոշափելի հիմքի: Ըստ այդմ, հետընտրական զարգացումներով արդյունքի վերանայման որևէ փորձ կլինի ոտնձգություն Հայաստանի կայունության, պետական վերականգնման հրամայականի, հասարակական համերաշխության դեմ, այլ կերպ ասած՝ կլինի ներքին գրոհ Հայաստանի դեմ: Դատական, իրավական կարգով ընտրության արդյունք վիճարկելը իհարկե ցանկացած ուժի իրավունքն է:
Միևնույն ժամանակ, անկասկած է, որ խորհրդարանից դուրս մնացած քաղաքական ուժերի սպեկտրը ունի մտորելու և իրավիճակը վերլուծելու լուրջ անհրաժեշտություն: Այդ ուժերի մի մասի համար լավագույն եզրահանգումը կլինի ուղղակի այլևս որևէ ընտրության չմասնակցելը: Մյուս մասի համար կարևոր է գնահատել իրավիճակը և պատրաստվել համառ ու հետուողական աշխատանքի, որովհետև քաղաքականությունը չի լինում այլ կերպ, քաղաքականությունը չի կարող լինել երաշխավորված հաջողությունների շղթա, հետևաբար դրանում հաջողություն չի կարող լինել այն ուժի համար, որը պատրաստ չէ անհաջողության ու դրանից համարժեք եզրահանգումների: Այդ հանգամանքը հատկապես վերաբերում է ուժերի, որոնք Հայաստանին առաջարկում են արտաքին քաղաքական, անվտանգային, տնտեսական և հասարակական զարգացման այլընտրանքային ուղիներ: Այդ ուժերը ունեն լրջորեն բյուրեղանալու և սեփական բովանդակությունն ու առաջարկները բյուրեղացնելու, հղկելու, հանրայնորեն ինստիտուցիոնալացնելու, Հայաստանի հասարակական շրջանակում, ինչպես նաև արտաքին գործծընկերային շրջանակում կապիտալիզացնելու խնդիր: Այդ խնդրի լուծումից է կախված ոչ միայն տվյալ ուժերի, այլ հայկական քաղաքականության ապագայի որակը:
Այդպիսով, Հայաստանում տեղի ունեցած ընտրությունը ավարտ չէ, այլ սկիզբ: Համենայնդեպս թե այդպես ընկալելը, թե հանրությանը դրան տրամադրելն է ճանապարհը, որտեղ կհաջողեն նրանք, որոնք առավել արդյունավետ կլինեն հանրությանն այդ սկզբի հարցում տրամադրելու գործում՝ լինի խորհրդարան հայտնված, թե դրանից մնացած ուժեր:
