Հունիսի 20-ին Հայաստանի հանրությունը կատարելու է խորհրդարանի արտահերթ իր ընտրությունը: Ավելորդ են այլևս մեկնաբանություններն ու գնահատականները, թե որքան բախտորոշ և վճռորոշ է լինելու այդ ընտրությունը մի շարք առումներով, թե ներքին, թե արտաքին կենսագործունեության, անվտանգային միջավայրի ամենատարբեր շերտերի առումով: Այս ոչ միայն նախընտրական շաբաթների, այլևս ամիսների ընթացքում այդ առումով խոսվել, ասվել, լսվել է գրեթե ամեն ինչ, և Հայաստանի հանրությունը պետականության այս երեք տասնամյակում նաև տեսել է իր աչքով ու զգացել է իր մաշկով ամեն ինչ՝ հաղթանակի պերճանքից մինչև պարտության ողբերգություն, և այստեղ թերևս խոսքերը առնվազն հունիսի 20-ի համար դառնում են իսկապես ավելորդ:
Հայաստանի քաղաքացուն թերևս ոչ ոք այլևս չի կարող ասել, թե ինչ ընտրել կամ ում ընտրել: Հայաստանի քաղաքացին երեք տասնամյակի փորձով դա գիտե երևի թե ամենից լավ: Հայաստանի քաղաքացուն է, որ գուցե չգիտեն և չեն ճանաչում շատերը, և գուցե այս տարիների ընթացքում չեն էլ ցանկացել ճանաչել, այլ եղել է միայն այդ քաղաքացուն լռեցնելու, հարստահարելու, շահագործելու, մանիպուլյացնելու, տարատեսակ խաբկանքների ու նենգափոխումների ենթարկելու փորձ: Փոխարենը, Հայաստանի քաղաքացին է հասցրել ճանաչել բոլորին: Վճռորոշ ընտրությունից առաջ, այդպիսով, առանցքայինը քաղաքացուն ընտրության ուղենշելը չէ: Կա առանցքային մեկ այլ բան, որ պետք է նկատի ունենա Հայաստանի քաղաքացին քվեարկության գնալիս:
Քվեարկության որևէ արդյունք չպետք է լինի հուսահատության սերմ անգամ, ինչպիսին էլ այդ արդյունքը լինի: Ինչ էլ որ լինի, Հայաստանի քաղաքացին պետք է աներեր լինի մի բանում՝ իրեն երկրի տեր, դրության տեր զգալու և գիտակցելու հարցում: Մնացյալը՝՝ քվեարկությունը, ընտրությունը, ձայների հարաբերակցությունը և այլն՝ ածանցյալ են այդ գիտակցությունից, երկրի իրական Տիրոջ, դրության տիրոջ գիտակցությունից: Եվ քաղաքացու մոտ այդ գիտակցությունը մշտապես պահել, ամրացնելն ու բյուրեղացնելն է Հայաստանի պետականության ապագայով մտահոգ բոլոր քաղաքական ուժերի իրական առաքելությունը, անկախ, այդ ուժերը կհայտնվեն խորհրդարանում, թե ոչ:
Խորհրդարանում այսօր կարող են հայտնվել իքս ուժեր, վաղը՝ իգրեկ, բայց մի բան աներկբա է՝ Հայաստանի քաղաքացին չպետք է հայտնվի հուսահատության, չպետք է հայտնվի անորոշության մեջ, Հայաստանի քաղաքացին չպետք է հայտնվի Հայաստանից դուրս, չպետք է ունենա հեռանալու պատճառ և մտադրություն, Հայաստանի քաղաքացին չպետք է դադարի լինել իր երկրի աներկբա տերը: Դա մեզ պարտավորեցնում են նաև Արցախի դեմ պարտադրված դաժան պատերազմին զոհ գնացած մեր որդիները, եղբայրները, հայրերը, պապերը: Նրանք անթույլատրելի են դարձրել այս հողը որևէ հուսահատության հանձնելը: Մնացյալի մասին կխոսենք հունիսի 21-ին՝ հաղթած քաղաքացու հետ:
Լուսանկարը՝ Armeniasputnik-ի