Հայաստանի տարածքային կառավարման նախարարի պաշտոնակատար Սուրեն Պապիկյանը հայտարարել է, որ հուլիսին հայտարարվելու է մրցույթ Սիսիան-Քաջարան-Ագարակ ավտոճանապարհի կառուցման համար, որը Հյուսիս-Հարավ ավտոճանապարհային մեծ նախագծի հատվածներից մեկն է: Ընդ որում, խոսքը թերևս ամենաբարդ հատվածի մասին է, որովհետև վերաբերում է լեռնային բավականին բարդ տեղանքին: Ըստ Պապիկյանի, այն ենթադրելու է երկու խոշոր թունելի շինարարություն: Ինչպես հայտնի է, Հյուսիս-հարավ ավտոճանապարհային նախագիծը Հայաստանի տարածքով միմյանց է կապելու Իրանն ու Վրաստանը, հետևաբար իրանական և վրացական լոգիստիկ հնարավորությունները, ապահովելով բեռնափոխադրումների այլընտրանքային ուղի Պարսից ծոց Սև ծով, նաև արևելքից արևմուտք ուղղություններով: Այդ ծրագիրը կարող է հետաքրքրություն առաջացնել ընդհուպ Հնդկաստանի, Չինաստանի համար: Միաժամանակ իհարկե Եվրոպայի համար: Այստեղ անշուշտ իր էական ազդեցությունն է ունենալու այն, թե ինչ բնույթով կզարգանա ԱՄն-Իրան և ԱՄՆ-Չինաստան հարաբերությունը, բայց մի բան կասկածից վեր է, որ Հայաստանի համար այդ մեգանախագիծը հնարավորինս արագ և առարկայորեն ավարտին հասցնելը թե տնտեսական, թե ռազմա-քաղաքական նշանակություն ունեցող անհրաժեշտություն է, որը արդեն իսկ պետք է իրականություն լիներ՝ ըստ ծրագրի:
Դեռևս 2012 թվականին ազդարարված նախագիծը պետք է ավարտված լիներ 2019 թվականին և 1,5 միլիարդ դոլար արժողություն ունեցող 550 կմ երկարությամբ ճանապարհը պետք է կապեր Հայաստանի հարավային՝ Մեղրու, և հյուսիսային՝ Բավրայի մաքսակետերը: Սակայն, առ այսօր պատրաստ է այդ ճամապարհի միայն 10 տոկոսը, որը շահագործման է հանձնվել դեռևս նախորդ իշխանության շրջանում, ընդ որում հետագայում որակի առումով ի հայտ եկած շոշափելի թերություններուվ: Սակայն, խոսքը ոչ միայն շինարարության, այլ նաև ծրագրի ֆինանսատնտեսական կառավարման անորակության մասին է, ինչի վկայությունը թավշյա հեղափոխությունից հետո հարուցված բազմաթիվ քրգործերն են: Մյուս կողմից, խոսուն վկայություն է և այն, որ տարիներ շարունակ իրականություն է դարձել միայն ճանապարհի 10 տոկոսը, որովհետև արդյունավետ կառավարման դեպքում կլիներ բոլորովին այլ պատկեր: Ավելին, ճանապարհի շինարարությունը սկսվել է այն հատվածից, որը թերևս մեղմ ասած ամենից անհրաժեշտը չէր: Խոսքն Արարատյան դաշտը ներառող հատվածն է, որտեղ այսպես ասած հին ճանապարհը կարող էր ծառայել շատ թե քիչ, իսկ այա ավելի հարավ ընկած հատվածի արդիականացումը էլ ավելի կարևոր էր: Բայց, թերևս այդ բարդ հատվածում բարդ էր լինելու նաև ոչ էֆեկտիվ կառավարումը քողարկելը, ինչի համար էլ՝ նախկին կառավարող համակարգի համար «կթու կովի» տրամաբանություն ստացած ծրագիրը սկսվել է ամենահեշտ, և ամենից նվազ անհրաժեշտություն ունեցող հատվածներից: Սիսիան-Քաջարան-Ագարակ հատվածի շինարարության մրցույթն ու դրա հնարավորինս արագ ամփոփումն ու մեկնարկը թերևս կլինեն Հայաստանի մոտ ապագայի ամենաառանցքային ծրագրերից մեկը, որով պետք է հիմնավորապես փոխվի ոչ միայն Հյուսիս-հարավ նախագծի կառավարման արդյունավետության մասին հանրային ընկալումը, այլ նաև այդ նախագծի իրականացման արդյունավետության առավելագույնս բարձր աստիճանով պետք է փոխվի Հայաստանի միջազգային վարկը, ընկալումը՝ տնտեսականից մինչև ռազմա-քաղաքական հարթություն: Նախագիծը թերևս առանց չափազանցության ունի Հայաստանի համար ողնաշարային նշանակություն, թե անվտանգության ու տարածքային ամբողջության՝ մասնավորապես Սյունիքի առումով, թե տնտեսական ու քաղաքական զարգացման տեսանկյունից:
