Որքան մոտենում է Հայաստանի խորհրդարանի արտահերթ ընտրության օրը, այնքան ավելի հաճախ է քննարկվում հետընտրական ցնցումների հնարավորության վերաբերյալ հարցը: Պետք է նկատել, որ այդ հարցը սնուցվում է ոչ միայն մեդիափորձագիտական դաշտում հնչող գնահատականներով, որոնք իրենց հերթին թերևս սնուցվում են տարբեր քաղաքական խմբերից, այլ նաև քաղաքական խմբերի անմիջական հայտարարություններով: Օրինակ, Լևոն Տեր-Պետրոսյանը գրեթե պնդում է, որ Ռոբերտ Քոչարյանը կամ Նիկոլ Փաշինյանը կանգ չեն առնի և պարտվելու դեպքում կգնան քաղաքացիական պատերազմի: Ինքը Ռոբերտ Քոչարյանը հայտարարել է, թե կեղծիք լինելու դեպքում կառաջնորդի հետընտրական փողոցային պայքարը: Իհարկե այդպիսի դիրքորոշում Հայաստանում արտահայտել են բոլոր այն ուժերը, որոնք տարբեր տարիների պայքարել են իշխանության, այդ թվում Ռոբերտ Քոչարյանի դեմ:
Բայց, ամբողջ խնդիրն այն է, որ Ռոբերտ Քոչարյանի պարագայում կա նաև այն, որ քաղաքականության մեջ նա կարծես թե չի տնօրինում ըստ էության այլ գործիքակազմ, քան ուժին ապավինելը: Սա դեռ չի նշանակում, որ անպայմանորեն դիմելու է դրան ընտրությունից հետո, բայց նշանակում է, որ կա որոշակի հավանականություն: Այդ հարցի վերաբերյալ գուշակություններ անելն անշուշտ միանգամայն անտեղի է: Պարզ է միայն, որ Հայաստանը հետընտրական ցնցման տանելը ձեռնտու կարող է լինել միայն ու միայն այն երկրներին և ուժերին, որոնք ոչ միայն որևէ կապ չունեն Հայաստանի ու Արցախի պետական, ինքնիշխան ապագայի հետ, այլ անում են ամեն ինչ այդ ապագան ռեգիոնալ և աշխարհաքաղաքական մեծ մանրադրամի վերածելու, ավելի շուտ այդ կարգավիճակում պահելու համար: Սա նշանակո՞ւմ է արդյոք, որ հանրությունը և քաղաքական ուժերը պետք է աչք փակեն ընտրակեղծիքի առաջ: Իհարկե ոչ: Այստեղ էլ ակնառու, աներկբա է մի հանգամանք: Այն ուժը, որը կփորձի կեղծիքի միջոցով նենգափոխել հասարակական կամքի իրական պատկերն ու ներկայացնել քվեարկության այլ արդյունք, ստանալ քվեարկության արդյունք շրջանցելով հասարակական կամքը, ևս մեխ խփած կլինի Հայաստանի և Արցախի պետականության ապագայի «դագաղին»:
Թող ներվի այդօրինակ կոշտ համեմատություն, բայց քննարկումից վեր է այն, որ ներկայիս պահին խորհրդարանի արտահերթ ընտրության լեգիտիմ արդյունքի ձևավորումն ու դրա կայուն ճանաչումը Հայաստանի և Արցախի համար ունի ճակատագրական, բախտորոշ նշանակություն, եթե անգամ հասարակության այս կամ այն շերտի համար որևէ արդյունք կլինի անցանկալի: Հայաստանում քաղաքական դասավորության, իշխանության, ընդդիմության, քաղաքական քարտեզի պատկերը պետք է ձևավորի Հայաստանի քաղաքացին, իր օրինական և իրավական երաշխավորված ձայնով:
