Հայ Առաքելական եկեղեցու նորանոր սպասավորներ են ներգրավվում նախընտրական քարոզչությանը եւ իրենց աջակցությունն են այս կամ այն կերպ հայտնում դրա մասնակից քաղաքական ուժերից մեկին: Տվյալ դեպքում խոսքը երկրորդ նախագահ Ռոբերտ Քոչարյանին աջակցության մասին է, բայց դա նույնիսկ էական էլ չէ, թե ում է աջակցում հոգեւորականը՝ ՀԱԵ անունից, թե այսպես ասած իր անձնական կարծիքի իրավունքով:
Աջակցում են Ռոբերտ Քոչարյանին, Նիկոլ Փաշինյանին, Սերժ Սարգսյանին թե մասնակից 26 ուժերից որեւէ այլ մեկին, բացարձակ էական չէ, որովհետեւ բոլոր դեպքերում հարվածը Հայ Առաքելական եկեղեցու հանրային վստահելիությանն ու հեղինակությանն անխուսափելի է լինելու որեւէ պարագայում, եւ բանն այստեղ միայն տոկոսներն են: Մինչդեռ, կարեւոր չէ, թե տոկոսային ինչ հարաբերակցությամբ է լինելու ՀԱԵ նկատմամբ հասարակության, Հայաստանի քաղաքացիների եւ սփյուռքի հայության վստահության անկումը, տեսնելով, թե եկեղեցին ինչպես է ներգրավվում քաղաքական ընտրական գործընթացների մեջ:
Իհարկե հնարավոր է, որ Հայ Առաքելական եկեղեցու ղեկավարության համար դա այդքան էլ էական չէ, եւ ավելի առանցքային է դիտվում իրավիճակը, երբ կվերականգնվի քաղաքական ու տնտեսական իշխանության հետ գործակցային եւ գործարքային նախկին ավանդույթը, երբ փոխադարձ շահերով աշխարհիկ եւ հոգեւորական «էլիտաները» կկարողանան ապահովել ֆինանսատնտեսական անձնական եւ խմբային բարեկեցության այն միջավայրը, որը կասկածի եւ մարտահրավերների տակ դրվեց 2018 թվականի ժողովրդական հեղափոխությամբ:
Իսկ, թե նույն ժողովրդից ով կվստահի եկեղեցուն, կհամարի վերքաղաքական առանցքային կառույցներից մեկը, իսկ ով՝ ոչ, սա արդեն թե հոգեւոր, թե աշխարհիկ «էլիտաներին» առանձնապես չի հուզել ու չի հուզում: Մինչդեռ, խոսքը հայկական, համահայկական իսկապես բացառիկ ներուժ ունեցող կառույցի մասին է, որը բացի լայն ազգային եւ անգամ համամարդկային առաքելության ներուժից, իր բնույթով թերեւս պետք է ունենա մեկ այլ վեհ առաքելություն:
Բանն այն է, որ եկեղեցին կարող է լինել այն ինստիտուտը, որը գտնվելով քաղաքականությունից դուրս եւ վեր, կարող է չեզոքացնել քաղաքականության ազդեցությունը պետականության հանդեպ համահայկական վերաբերմունքի վրա: Գաղտնիք չէ, որ համահայկական ռեսուրսը բաժանված է քաղաքական ուղղությունների միջեւ, եւ սա նույնիսկ միանգամայն օբյեկտիվ երեւույթ է: Այս երեւույթի ապակառուցողականությունը հաղթահարելու բացառիկ միջոց է Հայ Առաքելական եկեղեցին, հեգևոր էլիտան, որը կարող է տարբեր քաղաքական կողմնորոշում ունեցող հանրային խմբերին իր վերքաղաքական առաքելության կողմնորոշել դեպի պետականությունը: Կարող է, բայց չի իրականացրել այդ առաքելությունը, եւ կարծես թե չունի դա անելու մտադրություն: Փոխարենը, Հայ Առաքելական եկեղեցին կամա, թե ակամա ստանձնում է նախընտրական առաքելություն, եւ արդյո՞ք Ամենայն Հայոց Կաթողիկոսը պատրաստ է տալ այդ առնչությամբ հանրային հարցադրումների պատասխանը, ընդ որում համոզիչ, սպառիչ պատասխան, ոչ թե պատասխան, որն էլ ավելի կընդգծի «կորպորատիվ» նպատակադրումները: