Առաջին նախագահ Լևոն Տեր-Պետրոսյանն այսօր իր ասուլիսի ժամանակ հայտարարել է, որ 2018-ին արդեն կար «Լավրովի պլանը», և Սերժ Սարգսյանը կարող էր այն ստորագրել ու գնալ: Նա նաև նշել է, որ եթե Ռոբերտ Քոչարյանը Ղարաբաղը դուրս թողեց բանակցություններից, ապա Նիկոլ Փաշինյանը բանակցություններից դուրս է թողել Հայաստանը:
Այս թեմայի շուրջ «Առաջին լրատվական»-ի հետ զրույցում Ձայն լիբերթար պահպանողական կուսակցության կառավարման խորհրդի անդամ, քաղաքագետ Արեգ Քոչինյանը նշեց. «Ըստ էության, հետ հայացք գցելով, կարելի է ասել, որ դա բաց թողնված հնարավորությունների գործընթաց էր: Հայաստանում ամեն իշխանություն, սկսած առաջին նախագահից, բոլորը բաց թողնված հնարավորություններ են ունեցել բանակցային գործընթացի միջոցով հարցի կարգավորմանը հասնելու համար: Բացառությամբ առաջին նախագահի, բոլորը դա արել են սեփական շահադիտական նկատառումներից ելնելով, իրականությունը, ուժերի իրական հարաբերակցությունը հայ հասարակությունից թաքցնելով, ոչմիթիզականություն խաղարկելով և այլն»,-ասաց նա:
Արեգ Քոչինյանը նկատեց, որ եթե հայաստանյան ներքաղաքական իրավիճակից վերացարկվենք և փորձենք քաղաքագիտական մոտեցում կիրառել, Լևոն Տեր-Պետրոսյանը միակ մարդն է, որ ընդհանրապես այստեղ խոսելու իրավունք ունի. «Ըստ էության, Հայաստանում էդ դիսկուրսին միակ հակադրվող մարդը հենց Լևոն Տեր-Պետրոսյանն է եղել տարիներ շարունակ: Բոլորս հիշում ենք նրա հայտարարությունները, որ պետք է տալ տարածքները, տղա եք, մի տվեք և այլն:
Կրկնեմ, բանակցային գործընթացը բաց թողնված հնարավորությունների շարան էր, ընդ որում ամեն հաջորդ հնարավորություն ավելի վատն էր, քան նախորդը, որովհետև ուժերի հարաբերակցության անհավասարությունը տարեցտարի ավելի ու ավելի սրվում էր: Եթե մենք Լևոն Տեր-Պետրոսյանի ժամանակ ունեինք լավ հնարավորություն, դրանից հետո ունեինք վատ հնարավորություն, դրանից հետո ունեինք ավելի վատ հնարավորություն: Բայց այդ բոլոր հնարավորությունները, բնականաբար, ավելի լավն էին, քան ներկայումս գոյություն ունեցող վիճակը: Ինձ հիմա ամենաշատը սարսափեցնում է սեփական սխալները չընկալելու, չհասկանալու և համառորեն, պնդաճակատորեն նույն գիծը շարունակելու միտումը, որ ես տեսնում եմ»,-ընդգծեց քաղաքագետը:
«Հիմա, երբ Սերժ Սարգսյանն իր կարծիքով կոմպրոմատ է հրապարակում, որտեղ, ըստ իս, կոմպրոմատ էլ չկար, բայց անգամ այսօրվա իրականությունը տեսնելով, մեր հասարակությունը պնդում է, որ Նիկոլ Փաշինյանը լավ էր անում: Այ սա նշանակում է, որ մենք անգամ այս պատերազմից դասեր չքաղեցինք: Այդ վարդանմամիկոնյանությունը, Ավարայրի սինդրոմը, որ մեր մեջ կա, գիտակցված մահի գնալը՝ իմանալով, որ չես կարող հաղթել, երբ կարելի է շատ ցավալի զիջումների գնալով պահպանել հնարավորինս շատ, ես չգիտեմ, թե դա ոնց որակեմ: Դա քաղաքական ապիկարություն է, քաղաքական տհասություն է: Հասարակության ու վերլուծական հանրության մեծ մասի համար դա ներելի էր այնքանով, որ նրանք տեղեկացված չէին այնքան, որքան իշխանությունները»:
Արեգ Քոչինյանի ներկայացմամբ, հիմա եթե գաղտնազերծվում է, որ Սերժ Սարգսյանի ժամանակ տեղեկանք են տվել, որ ենթակառուցվածքների առումով Հայաստանն Ադրբեջանին զիջում է 1/10 հարաբերակցությամբ, ո՞նց կարելի է դրանից հետո չգնալ բանակցությունների, չգնալ միակողմանի ցավալի զիջումների:
«Այո, ես չեմ բացառում, որ այդ զիջումների հաջորդ օրը մենք բոլորս այդ զիջումներն արած առաջնորդին հրապարակի մեջտեղում խարույկի հանեինք, բայց այստեղ է գալիս քաղաքական, պետական գործչի տարբերությունը, այստեղ է գալիս, որ մարդը կարող է իր անձը, իր քաղաքական կարիերան զոհել հանուն պետական շահերի, հանուն հայրենիքի: Նիկոլ Փաշինյանը այս պարտությունից 1-2 օր հետո ասաց՝ բա որ ես գնայի բանակցեի, ինձ կասեիք՝ դավաճան: Ինքն այդ պահին մաքսիմալ անկեղծ էր: Իր համար կարևոր էր, որ իրեն չասեն դավաճան, որ ինքը չտուժի: Այո, Ռոբերտ Քոչարյանի, Սերժ Սարգսյանի, Նիկոլ Փաշինյանի՝ տուժող դուրս չգալու պատճռով տուժեց Հայաստանը և մենք բոլորս»,-գհայտարարեց նա:
Ինչ վերաբերում է նրան, որ Լևոն Տեր-Պետրոսյանը հերքեց Նիկոլ Փաշինյանի հայտարարությունը, թե առաջին նախագահն իրեն ասել է՝ «հողերը պետք է տաս», քաղաքագետն ասաց. «Չեի ուզենա նախընտրական փուլում իրենց փոխմեղադրանքներին, անվանարկումներին անդրադառնալ, որովհետև դրանք չափազանց կոնյուկուրային են»: