Ադրբեջանում պահվող հայ ռազմագերիների հարցը Սերժ Սարգսյանի թեթև ձեռքով կամ մտքով նախընտրական Հայաստանում սկսեց պտտվել վարչապետի պաշտոնակատար Նիկոլ Փաշինյանի որդու՝ Աշոտի շուրջ: Բանը հասավ այնտեղ, որ Փաշինյանը անգամ հայտարարեց, թե դիմել են Ադրբեջանին՝ որդուն պատանդ վերցնելու և դրա դիմաց հայ ռազմագերիներին վերադարձնելու հարցով: Ինչո՞ւ էր պետք զգայական մակարդակում ծայրահեղացնել կամ անլրջացնել բարդագույն և առանց այդ էլ զգայական, հոգեբանական ու քաղաքական-անվտանգային ահռելի ծանրության այդ հարցը: Ո՞վ էր քաշել Սերժ Սարգսյանի լեզվից, կամ ի՞նչը: Թե՞ դա հաշվարկ էր, ոչ թե զգայականություն՝ սառը հաշվարկով արված արտահայտություն, որի տողատակում գուցե կան որոշակի տեղեկություններ, որ հասանելի չեն հանրությանը: Այսինքն, հանրությանը բաժին է ընկնում զգայականությունը, իսկ տակը եղած հաշվարկը մնում է քաղաքականության նեղ շրջանակում: Սակայն, սա արդեն կարող է առնչվել խորհրդապահությանը, քանի որ չունենք հաշվարկի մասին շատ, թե քիչ հստակ դատողություն անելու համար անհրաժեշտ փաստական կամ փաստարկային հիմք և մնում է միայն ողջախոհության կանխավարկածով հարցնել՝ լավ, ինչպե՞ս էր հնարավոր թույլ տալ այդ աստիճանի սադրանք և նախընտրական հրապարակ բերել այդօրինակ քննարկում կամ բանավեճ: Ըստ այդմ, գոնե մնում է փոքր ինչ հուսալ, որ հաշվարկ այդուհանդերձ կա և այդ հաշվարկում կա Հայաստանի, և հատկապես ռազմագերիների ու նրանց հարազատների, ոչ թե լոկ սեփական խմբային կամ թիմային, կուսակցական շահ: Այլապես, թիմերը գուցե խրախճանքի մեջ են, նախընտրական պայքարից լայնացած աչքերով ու նեղացած, սեղմված բանականությամբ, մինչդեռ հասարակությունն ու գերիների հարազատները՝ վերքի վրա լցված աղի նոր չափաբաժնի ցավից կծկված վիճակում:
Եվ սա այն դեպքում, որ հարցը իսկապես չափազանց բարդ է, ու ակնառու է, որ այն օգտագործվում է Հայաստանի դեմ քաղաքական ճնշումների համար, ինչը հրամայական է դարձնում, և վաղուց ըստ էության հրամայական էր դարձրել գոնե ռազմագերիների հարցում սահմանել կարմիր գծեր և քաղաքական ամբողջ դաշտով ու դասով հարգել դրանք, հանուն այդ տղաների ու հանուն պետականության: Կրկնենք, գուցե տեղի ունեցողը պարունակում է հենց այդ հանունի սահմանում եղած հաշվարկ, որը չի երևում այսօր, բայց չբացառենք վաղը որևէ արդյունքի տեսքով դրսևորվելու կանխավարկածը: Բայց, առայժմ դժբախտաբար ամեն ինչ դրսևորվում է ծայրահեղ անլրջությամբ կամ անլրջության ծայրահեղացումով: