ՀՀ ԱԳ նախարարի բոլոր տեղակալները ներկայացրել են աշխատանքից ազատման դիմումներ, որոնք անցյալ շաբաթ համապատասխան միջնորդագրերով ուղարկվել են վարչապետի աշխատակազմ: Այս մասին հայտնել է ՀՀ արտաքին գործերի նախարարությունը։
Հիշեցնենք, որ պաշտոնանկությունների շարքը բացել էր արտաքին գործերի նախարար Արա Այվազյանը։ Լքելով պաշտոնը՝ Այվազյանը հանդես էր եկել հայտարարությամբ, ըստ էության, իշխանություններին մեղադրելով երկրի շահերին հակասող քաղաքականություն իրականացնելու մեջ: Վարչապետի պաշտոնակատարը փորձել էր Այվազյանից բացատրություններ պահանջել, մինչ այժմ՝ անարդյունք:
ԱԳ փոխնախարարների հրաժարականն այս փուլում առավել ուշագրավ է դառնում։ Արտահերթ ընտրություններին մնացել են հաշված օրեր, արդյոք հնարավոր չէր սպասել մինչև ընտրությունների ավարտը։ Ինչո՞ւ են ԱԳ փոխնախարարները նման դեմարշի գնում ԱՄՆ Պետդեպարտամենտի բարձր ներկայացուցչի այցին ընդառաջ։
Քաղաքագետ Գարիկ Քեռյանը ԱԳ փոխնախարարների քայլը խիստ բացասական է գնահատում․«Ինչքան էլ որ հիմնավորված լինեն այդ հրաժարականները, պետք է նկատի ունենանք, որ այդ պաշտոնին նշանակված մարդիկ պետքական բարձրագույն պատասխանատվություն են կրում։ Եթե չլիներ նման ճգնաժամային իրավիճակ, հետպատերազմական բարդություններ, անվտանգային խնդիրներ և փոխարենը լիներ խաղաղություն, հասկանալի է։ Եթե պաշտոնյան համաձայն չէ քաղաքական իշխանության գործողության հետ՝ հրաժարական է տալիս։ Բայց Հայաստանում ընդամենը 1-2 շաբաթից պետք է տեղի ունենան արտահերթ ընտրությունները, երկիրը գտնվում է ճգնաժամային վիճակում, կան լուրջ արտաքին քաղաքական խնդիրներ, այս պահին հրաժարականը՝ ինչքան էլ հիմնավորված լինի, պետականամետության տեսանկյունից բացասական քայլ է։ Դա նման է պարզապես նրան, որ հրամանատարության հետ չհամաձայնվելով դուրս ես գալիս խրամատից ու հեռանում։ Ինչքան էլ դու արդարացի լինես, իրավունք չունես լքել քո դիրքը՝ մինչ որ քո երկիրը դուրս չգա ճգնաժամային վիճակից»,-«Առաջին լրատվական»-ի հետ զրույցում ասաց նա։
Մեր զրուցակիցն ընդգծեց՝ հեռանալիս որևէ հոդաբաշխ բացատրություն չի տվել նաև արտաքին գործերի նախարար Արա Այվազյանը․ «Հասկանալի չէ, թե որն է հրաժարականի պատճառը, որպեսզի մենք հասկանանք՝ արդյոք դրանք հիմնավորված են, թե ոչ։ Նորից եմ կրկնում՝ անկախ ամեն ինչից, լքել նման բարձրագույն պաշտոններ ու երկիրը թողնել առանց արտաքին գործերի նախարարության՝ անթույլատրելի է»։
Քեռյանի խոսքերով՝ կարելի էր սպասել, որ ընտրություններն ավարտվեին, նոր քաղաքական իշխանությունն էլ ընտրեր իր նոր պետական պաշտոնյաներին․ «Եթե նույնիսկ կա անհամաձայնություն, կարելի էր մինչ այդ հայտարարել, որ մենք համաձայն չենք վարչապետի կամ կառավարության քայլերին, բայց մնում ենք ՝ գիտակցելով, որ պետք է այս պաշտոնին մնանք։ Բայց այս անհասկանալի, կցկտուր հայտարարություններով թողնել-հեռանալ ու «հերոսանալ»՝ դա ճիշտ չէ։ Ինչքան էլ իշխող ուժն ու կառավարությունը լինեն սխալական՝ քայլն անթույլատրելի է։ Ես համոզված եմ, որ երբ իրենք ժամանակին համաձայնել են այդ պաշտոններում պաշտոնավարել ու հիմա հրաժարվում են, ես կարող եմ նույնիսկ հետին միտք տեսնել։ Մտածում են՝ գուցե նոր իշխանություններ գան ու հաշվի առնեն, որ իրենք հրաժարական են տվել ու թույլ տան, որ իրենք նորից վերադառնան իրենց պաշտոններին։ Այսինքն՝ անձնական շահը ստորադասվել է պետական շահին։ Սա չի նշանակում, թե ես համաձայն եմ կառավարության ու իշխանության բոլոր գործողություններին, բայց որպես պետականամետ մարդ՝ գտնում եմ, որ կարելի է հրաժարական տալ խաղաղ պայմաններում և ոչ նմանատիպ բարդ իրավիճակներում»։
Միևնույն ժամանակ Քեռյանը չի կարծում, թե նմանատիպ որոշումը մեր երկրի համար ինչ-որ հետևանքներ կունենա․ «Բոլորն էլ հասկանում են Հայաստանի վիճակը։Բացի այդ՝ միջազգային հարցերում Հայաստանի սուբյեկտայնությունն այնքան է իջել, որ մեր փոխարեն հարցերը լուծում են ուրիշները։ Կա՞ Հայաստանում արտաքին գործերի նախարար, փոխնախարարներ, թե ոչ՝ խոշոր հաշվով դա էական նշանակություն չունի։ Բայց դիվանագիտությունն այստեղ է, որ իրեն պետք է ցույց տար։ Բազմաթիվ դեպքեր գիտենք, երբ պատերազմում պարտված երկրները մինիմալ կորուստներով են դուրս եկել իրենց հզոր դիվանագիտության շնորհիվ։ Պատերազմում պարտված Նապոլեոնյան Ֆրանսիան գրեթե անկորուստ դուրս եկավ շնորհիվ նրան, որ արտաքին գործերի նախարարն էր Շառլ-Մորիս Թալեյրանը։ Մի դիվանագետ, որը կարողացավ Վիեննայի Կոնգրեսում այնպես շրջել գործերի ընթացքը, որ Ֆրանսիան, ըստ էության, ոչ մի էական կորուստ չունեցավ ու պահպանեց իր պետության դիրքերը Եվրոպայում»։