Իտալիան ու Իսրայելը ներդրումային խոշոր ծրագրեր կիրականացնեն Արցախի դեմ թուրք-ահաբեկչական պատերազմի հետևանքով Ադրբեջանի վերահսկողության տակ անցած Զանգելանի շրջանում: Այդ մասին հայտարարել է Բաքվում Իսրայելի դեսպանը, ասելով, թե կկառուցվի «խելացի քաղաք», որտեղ իսրայելական ներդրումով կհիմնվի կաթնամթերքի ժամանակակից արտադրություն, իսկ իտալական ներդրումով էլ կհիմնվի դրա վերամշակող արդյունավերությունը: Օրեր առաջ էլ տեղեկություն էր ստացվել, որ Ջաբրայիլ-Զանգելան հատվածում բրիտանական Բրիթիշ Փեթրոլիումը կկառուցի արևային էլեկտրակայաններ: Բաքուն ինչպես երևում է փորձում է ինտենսիվորեն յուրացնել իր վերահսկողության տակ անցած տարածքները, որով թերևս լուծում է մի քանի խնդիր: Տնտեսականից բացի, Ադրբեջանը երևի թե փորձում է այդօրինակ սխեմաներով կապակցել նաև քաղաքական շահեր, իսկ միևնույն ժամանակ էլ թերևս փորձում է նրբորեն լուծել այդ գոտիներում թուրքական ազդեցությունը մեղմելու կամ չեզոքացնելու հարցը, հաշվի առնելով, որ Անկարան այնտեղ է թողել պատերազմի համար բերված վարձկանների մի մասին: Բաքվի համար դրանք կարող են լինել գլխացավանք և Ալիևը ըստ ամենայնի փորձում է տնտեսական նախագծերի միջոցով անել այնպես, որ այդ սեգմենտը ունենա զբաղվածություն և լինի կառավարելի, հետագա ներքին ու արտաքին գլխացավեր թույլ չտալու համար: Այդ ամենով հանդերձ, ևվս մեկ անգամ ակնառու է դառնում տեղի ունեցողի ֆոնին հայաստանյան ներքին օրակարգի անհամարժեքությունը:
Ինչ խնդիրներ է փորձում դնել Բաքուն, և ինչ խնդիրներ են դրվում Հայաստանում, իշխանության համար հետպատերազմյան շարունակվող պայքարի համատեքստում, որտեղ իշխանության գալու հարցը լուծելու համար որոշակի ուժեր կանգ չեն առնում անգամ թշնամական քարոզչությունը օգտագործելու և նույնիսկ սնուցելու իրողության առաջ, փորձելով առավելագույնս անհուսության և խուճապի մատնել հանրությանն ու այդ կերպ ստանալ գործող իշխանության հանդեպ անվստահություն կամ ինչպես Ռոբերտ Քոչարյանը կասեր՝ «մաշեցնել Փաշինյանի վարկանիշը մինչև քոքը»: Եվ, ինչպես նկատեցի օրեր առաջ, ամբողջ խնդիրն այն է, որ այդպիսով պրոցեսները հասնում են պետության «քոքին»: Այն դեպքում, երբ այսօր ներհայաստանյան կյանքում քննարկումների առանցքային հարցը պետք է լիներ տնտեսական ռեսուրսների խոշոր մոբիլիզացիայի հնարավորություններն ու խոշոր ծրագրերի իրագործման հեռանկարները, մասնավորապես Սյունիքում: Այսօր շատ է խոսվում այն մասին, որ Հայաստանը պետք է վերականգնի իր բանակային հզորությունը՝ ոտքի ելնելու համար: Այդ խնդիրը անկասկած կարևորագույնն է, մի նկատառումով սակայն՝ բանակային հզորությունը վերականգնելու համար Հայաստանը պետք է ոտքի կանգնի, իսկ դրա համար պետք է վերականգնվեն կամ ստեղծվեն նորանոր տնտեսական ռեսուրսներ, որովհետև այդ ամենի արդյունքը պետք է լինի ամուր ու ժամանակակից, և գլխավորը՝ ինքնիշխան բանակը, որը թույլ կտա նախ որակապես այլ արդյունավետությամբ պաշտպանել Հայաստանն ու Արցախը նոր իրավիճակում, իսկ հետո արդեն անհրաժեշտության և աշխարհաքաղաքական որոշակի միջավայրի դեպքում լուծել նաև հաղթանակը վերադարձնելու խնդիրներ:
