Հայաստանի խորհրդարանի արտահերթ ընտրությունը դիտարկվում է պայքար նախկինի ու ներկայի միջև: Որքան էլ արձանագրենք, որ այդ հարաբերակցությունն ըստ էության նաև թավշյա հեղափոխության քաղաքական և արժեհամակարգային կապիտալիզացիայի հարցում էական բացթողումների հետևանք է, անկասկած եղել է նաև օբյեկտիվ մարտահրավերը արցախյան աշխարհաքաղաքական հարցի առկայությամբ՝ ինչպես ցավալիորեն վկայեց Արցախի դեմ ծանր պատերազմը:
Միաժամանակ նույնքան օբյեկտիվ է և այն, որ նախկին-ներկա քաղաքական դիմակայությունը առնվազն ներկայիս տեսքով, կազմով ու բովանդակությամբ այլ բան չէ, քան պետական ստագնացիայի մի նոր փուլ, որը պարզապես ծավալվում է այսպես ասած քաղաքական փաթեթավորումով, թեև հետևանքը ժամանակի մեջ կարող է դրսևորվել ամենաանկանխատեսելի եղանակով: Ահա այդ համատեքստում է, որ միարժեք մերժելի է նախկին-ներկա դիմակայությամբ համակված քաղաքականությունը: Միևնույն ժամանակ, այդ հանգամանքով հանդերձ, նկատելի է և այն, որ Հայաստանը ըստ էության նորի ու հնի դիմակայության եզրին է: Այստեղ իրավիճակը շատ ավելի լայն է, քան նախկինն ու ներկան: Որովհետև նախկինն ու ներկան ավելի շուտ դիտարկվում է նախկին կառավարող համակարգ և ներկա իշխանություն համատեքստում, իսկ նորն ու հինը Հայաստանի համար արդիականացման լրջագույն ճամփաբաժանի և ռազմավարական խնդրի հանգամանքն է: Որովհետև խոսքը հին և նոր մտածողության, պատկերացումների, համաշխարհային կյանքի, և դրանում հայկական պետականության ու համահայկական շրջանակի դերի, կենսագործունեության գնահատականի արդիականության խնդիրն է:
Մենք պատկերացնում ենք այդ ամենը հին «դիսկուրսի» շրջանակում, որում եղել է և տարբեր փուլերում Հայաստանում իշխանություն եղած մտածողությունը ու մոտեցումը, թե՞ մենք կարողանում ենք համարժեք գնահատել նոր աշխարհը, փոփոխվող աշխարհը և ըստ այդմ բերում ենք այդտեղ մեր անելիքների նոր մեկնություն և ուղենիշ, առաջարկելով այն հանրությանը: Սա է հասարակության առանցքային խնդիրը ներկայիս արտահերթ ընտրության գործընթացում, ըստ այդմ այդ տիրույթում պետք է կողմնորոշվեն և պատասխանատվություն ստանձնեն քաղաքական մասնակիցները՝ նրանք բերում են հինը, մենք սխալ էինք կամ մենք ճիշտ էինք զանազան ձևակերպումներով և ինքնահաստատումներով, թե՞ բերում են նորը. մենք սխալ էինք, թե ճիշտ, այսօր ըստ էության չունի նշանակություն, որովհետև սխալն էլ, անգամ ճիշտն էլ մնացել են այլևս ուրիշ աշխարհում և հիմա բոլորովին այլ համաշխարհային իրավիճակ է, բոլորովին այլ պահանջներով: Սա չի նշանակում, որ Հայաստանը սկսում է զրոյից, կամ պետք է սկսի զրոյից: Սա նշանակում է, որ Հայաստանը պետք է սկսի նորից՝ նոր էջից, որովհետև նոր էջ է համաշխարհային կյանքում, որտեղ անշուշտ հաշվի են առնվում նախորդ էջերի բովանդակությունները, սակայն փնտրվում են նոր լուծումներ, նոր բանաձևեր, նոր գաղափարներ, ու այդ գործում հաջողել կարողացող պետություններն ու հանրություններն են, որ շոշափում են իրենց տեղը նոր աշխարհում: Սա պետք է լինի Հայաստանի առաջիկա ընտրապայքարի, և թերևս ընդհանրապես առաջիկա քաղաքական նվազագույնը միջնաժամկետ հեռանկարում կառուցողական, ստեղծարար իմաստով «բաժանարար գիծը» և մեծ հաշվով նաև հանրային գնահատման չափանիշը: Սրանից է նաև, որ փորձ է արվում շեղել հանրությանը նախկին-ներկա «բաժանարար գծով»: