“Ուղղիր մեջքդ։ Կպնենք գործին։ Որ ապրենք”։ Սա “Պատիվ ունեմ” դաշինքի /Հայրենիք+ՀՀԿ/ նախընտրական կարգախոսն է։ Ոչ որպես մրցակից եմ ասում, այլ որպես քաղաքագետ՝ շատ անհանջող է։ Առաջին իսկ բաղադրիչից՝ “Ուղղիր մեջքդ” ինքնախոցման սլաքը ուղղում է հենց իրենց վրա՝ հատկապես հետպատերազմյա շրջանում չվերջացող փոխադարձ մեղադրանքների շրջանակում՝ ինչու պարտվեցինք, ինչու, երբ մեր/երկրի մեջքը կոտրվեց, ում պատճառով և այս կարգի հարցադրումների շրջանակում։ Երկրորդ բաղադրիչի ոչ գրական, այլ ավելի շատ կենցաղային ձևակերպումը նույն անհաջողությունն է, ինչ իշխանություն՝ “կրկիր դիմակ, որ կրենք” կամ Քոչարյանի դաշինքի “կրելու ենք” ավելի շատ քուչայական-տղեկական ձևակերպումը։ ՀՀԿ-ի ամենահաջողված կարգախոսը եղել է 2017-ին՝ “Անվտանգություն և առաջընթաց”, որը հետպատերազմյա շրջանի երկու առանցքային հանրային պահանջմունքին բավարարում էր։
Ինչ-որ չափով այդպիսին է նաև Իմ քայլի ներկայիս “Ապագա կա” կարգախոսը․ չիմացողները այն կապեցին ինչի հետ ասես /էլ Թուրքիայում օգտագործված, էլ չգիտեմ ինչ/՝ տեղյակ չլինելով, որ IRI առաջին՝ փետրվարյան հարցման ժամանակ ռեսպոնդենտներին ուղղված առանցքային ընդհանրացնող հարցերից մեկը եղել է “հավատում եք ապագային”-ը, ու այս կարգախոսը ոչ միայն կառավարությանը սատարողների, այլ նաև ապագայի հանդեպ թերահավատներին է ուղղված՝ հուսահատվածներին հետ բերելու թիրախով։ Կասեմ, որ տեսանելի է տարված գիտական աշխատանքը ու մոտեցումը էլեկտորալ վարքագծի ուսումնասիրության առումով։
ՔՈ-ի կարգախոսը լուծումների առումով օրիգինալ է՝ “Զի ՔՈ է”, բայց ուղերձ որպես այդպիսին քիչ է պարունակում, ընդամենը շեշտում է, որ այն քաղաքացու ուժն է։
Ռոբերտ Քոչարյանի “Հայաստան” դաշինքի կարգախոսը բացարձակ որակյալ չէ ցածրարժեք բառաֆոնդի պատճառով, թեպետ մաքիավելիստական է, բայց կրկին հարմարեցված է իր ընտրազանգվածի՝ ամեն գնով հաղթելու ցանկությանը, սակայն “հաղթանակ” բառը Քոչարյանի դեպքում միարժե չէ մեկնաբանվում, էլ չասած՝ ասոցացվում։
Շիրինյան-Բաբաջանյան դաշինքինը՝ “Ընդդեմ գողապետության և հանուն Հանրապետության” /ես դրա ընտրությանը չեմ մասնակցել, չմտածեք թե դրա համար եմ դրական ասելու/ հստակ հարմարեցված է նրա առաջնորդների բազմամյա հեռտորաբանությանը, տևապես քաղաքացու ականջներին հարմարեցված է, աշխատում է Հայաստանի անցյալի ռեվանշից անհանգստացող, դա չցանկացող լայն շրջանակների վրա, հեղափոխության հետ ակնկալիքներ կապած բայց հիասթափված շերտի վրա ու ինքնիշխանության ջատագովների շրջանում։
Ժողովուրդ, քաղաքագիտական գրառում է, խնդրում եմ անձնական վերաբերմունք չարտահայտել, այլ միայն բովանդակային։
