Տեղեկություն է տարածվել, որ Թուրքիայի նախագահ Էրդողանը հունիսի 5-ին կայցելի Բաքու, իսկ 16-ին՝ Շուշի: Այս տեղեկությունը էական ուշադրության է արժանի այն հանգամանքի բերումով, որ Էրդողանը փաստորեն Բաքու է ժամանում հունիսի 16-ին Բայդեն-Պուտին ժնևյան հանդիպման շեմին, իսկ հենց հանդիպման օրը՝ 16-ին, նա լինելու է Շուշիում: Շուշիի հանգամանքը ոչ միայն արցախյան 44-օրյա պատերազմի, ոչ արցախյան հարցի բանակցային ամբողջ գործընթացի, այլ ըստ էության ռեգիոնալ նոր ստատուս-քվոյի համատեքստում առանցքային է, ըստ էության ելակետային: Ահա այդ իմաստով ակնառու է թերևս, որ Էրդողանի Բաքու և Շուշի այցը զգալիորեն կարող է պայմանավորված լինել հենց Բայդեն-Պուտին հանդիպումով: Այդ հանդիպման առնչությամբ Թուրքիայի և Ադրբեջանի մտահոգությունները միանգամայն հասկանալի են:
Եթե Բայդենն ու Պուտինը կարողանան իրականացնել արդյունավետ քննարկում միջազգային հարաբերություններում թեկուզ տեսանելի հեռանկարի համար որոշակի կանխատեսելի միջավայր ձևավորելու համար, դա կարող է նշանակել ռուս-թուրքական ձևաչափի թուլացում, այդ թվում Կովկասում: Հենց այստեղ է թերևս, որ Էրդողանը որոշել է կատարել դիվանագիտական քաղաքական «բլից-կրիգը»: Ավելին, այստեղ ուշադրության է արժանի և այն, որ շաբաթներ առաջ հայտարարվել էր, թե Էրդողանը 2021 թվականի սեպտեմբերին է պատրաստվում այցելել Շուշի: Ինչո՞ւ է նա արագացնում այցը և այն էլ հենց Բայդեն-Պուտին հանդիպման օրը լինելով Շուշիում: Սա ևս մեկ անգամ խոսում է այն մասին, որ այցը պայմանավորված է թերևս հենց այդ հանդիպումով և դրանից ունեցած «սպասումներով», նաև այն իմաստով, որ հանդիպմանը Պուտինն ու Բայդենը կարող են այսպես ասած «գցել» իրեն, թեկուզ առժամանակ:
Էրդողանը Բաքու, և հունիսի 16-ին Շուշի այցով ազդակ է հղում նրան, որ թույլ չի տա, կամ չի ստացվի: Առաջին հերթին նա այդ ազդակն ուղղում է թերևս Պուտինին, Կովկասի իր այսպես ասած գործընկերոջը կամ «համասեփականատիրոջը», վախենալով նրա «տղամարդկային դավաճանությունից»:
