«Առաջին լրատվական»-ի հարցերին պատասխանել է Թբիլիսիի Black Sea Press գործակալության գլխավոր խմբագիր, քաղաքագետ Գելա Վասաձեն:
Թբիլիսիում զանգվածային ծեծկռտուք է եղել քրդերի ու ադրբեջանցիների միջև: Դրանից օրեր առաջ էլ Դմանիսիում ներքաղաքական պատճառներով բախում էր տեղի ունեցել վրացիների ու ադրբեջանցիների միջև: Ձեր կարծիքով ինչի՞ կարող է հանգեցնել այս ապակայունացումը Վրաստանում:
Բուն այդ իրադարձություններում չկա սահմաններն անցնող որևէ բան: Այստեղ կարևոր են ոչ այնքան իրադարձությունները, այլ այն, թե ինչպես են դրանք ներկայացվում լրատվամիջոցներում և սոցիալական ցանցերում: Թե ինչպես են սադրում մարդկանց, կերակրում ապատեղեկատվությամբ, թշնամանք սերմանում: Վստահ եմ, որ մարդկանց համար, որոնք զբաղվում են դրանով, հատուկ տեղ կհատկացվի դժոխքում: Շատերը, որոնք զբաղվել են դրանով 1990-ական թվականներին, արդեն դժոխքում են: Բայց նրանց արժանի նոր հերթափոխ է աճել:
Կա կարծիք, որ շատ միջազգային խաղացողներ կարող են շահագրգռված լինել Վրաստանի ապակայունացմամբ: Դուք ինչպե՞ս եք կարծում:
Իհարկե, շահագրգռված են, բայց ոչ թե ապակայունացմամբ, այլ Վրաստանի կառավարության հնազանդությամբ: Մոսկվայում ցույց տվեցին, որ Վրաստանում իրավիճակն ապակայունացնելու մեծ զինանոց ունեն և կարող են օգտվել ցանկացած առիթից, որ հենց Վրաստանի ներսում հակամարտություն բորբոքեն ցանկացած էթնիկ համայնքի հետ: Դրան դիմակայելու ռեսուրսներ Վրաստանի իշխանությունները գրեթե չունեն, մնում է հասարակությունը:
Ինչպե՞ս եք գնահատում Հայաստանի Սյունիքի մարզում ծավալվող իրադարձությունները:
Վատ եմ գնահատում ու թեև հասկանում եմ, թե ինչ է կատարվում, անկեղծ ափսոսանք է հարուցում փաստը, որ և Բաքուն, և Երևանը ակնհայտորեն պատրաստ չեն թեկուզ առարկայական խոսակցություն սկսել երկու երկրների հարաբերությունների մասին: Ընդ որում, ցանկություն գուցե կա, բայց ո՞վ դա թույլ կտա: Ահա թե ինչու ես չեմ հավատում Կովկասում խաղաղությանն ու կայունությանը տեսանելի ապագայում: Իսկ իրավիճակը Սյունիքում Սև լճի շուրջը ես մանրամասն ներկայացրել են Youtube-ի Կովկասի նորություններ GSAC ալիքում:
Վրաստանը հերթական անգամ լռում է, երբ Սյունիքում խախտվում են միջազգային օրենքներն ու մարդու իրավունքները: Ինչո՞ւ:
Դա նույնն բանն է, որ հիմա ես ձեզ հարցնեմ՝ ինչո՞ւ Հայաստանի կառավարությունը բողոք չի հայտնել Վրաստանի դեմ Ռուսաստանի տեղեկատվական ագրեսիայի առիթով, Դմանիսիում իրադարձությունների առիթով: Համաձայնեք, դա տարօրինակ հարց կհամարվեր:
