Եվրամիության դեսպանների Սյունիք՝ Սև լիճ այցը արժանի է ուշադրության, քանի որ այն ըստ էության Հայաստանի տարածքային ամբողջության արձանագրմանն ուղղված քաղաքական խորհրդանշական քայլ է: Ընդ որում, այդ քայլը հիշեցնում է Արցախի դեմ 44-օրյա պատերազմի մի դրվագ, իհարկե մեզ համար անցանկալի և տհաճ դրվագ, երբ Ալիևը կազմակերպել էր Եվրամիության դեսպանների այց Գյանջա, որի ռազմական ենթակառուցվածքներին ուղղված հայկական հարվածներից մեկից վնասվել էին նաև քաղաքացիական տարածքներ: Գյանջա Եվրամիության դեսպանների այցը ըստ էության քաղաքական որոշակի աջակցության դրսևորում էր Ադրբեջանին և այն թերևս թողեց նաև իր հետքը ընդհանուր քաղաքական մթնոլորտի վրա, որ ձևավորվել էր Արցախին պարտադրված թուրք-ահաբեկչական պատերազմի շուրջ: Դա իհարկե չէր արդարացնում այդ պատերազմը, սակայն մյուս կողմից որոշակիորեն նպաստում էր այն քաղաքական, ռազմա-քաղաքական մթնոլորտին, որում հնարավոր էր դարձել այդ պատերազմը սկսելն ու վարելը: Այժմ, ԵՄ դեսպանների այցը Սյունիք՝ Սև լճի տարածք, ըստ էության Հայաստանի աջակցության նկատելի և շոշափելի քայլ է, Ադրբեջանի սադրանքից հետո Բաքվի շուրջ ստեղծված քաղաքական մթնոլորտի էական տարր, որը նկատելի ուժգնացնում է ճնշումն Ալիևի վրա: Դրա հետևանքով է, որ նախօրեին նա սկսել էր խոսել Հայաստանի հետ կողք-կողքի ապրելու պատրաստակամության մասին, ինչը սակայն անշուշտ պարզունակ խորամանկություն է ստեղծված անհարմար վիճակը թոթափելու նկատառումով:
ԵՄ դեսպանները կարող էին ձեռնպահ մնալ Սև լիճ այցելելու պաշտոնական Երևանի նախաձեռնությանը ընդառաջելուց, սակայն նրանք մեկնել են, թերևս բավականին հանգամանալից տեղյակ լինելով, թե ուր են մեկնում և ինչ իրավիճակի առաջ են լինելու: Եվ նրանք Սև լճում փաստացի ազդարարել են հայկական դիրքորոշման իրավացիությունը: Ընդ որում հատկանշական է, որ դա փաստորեն տեղի է ունեցել Եվրախորհրդարանում հայ ռազմագերիների հարցի բանաձևի քվեարկությամբ, որով Եվրոպական խորհրդարանը պահանջել է Բաքվից անհապաղ վերադարձնել բոլոր հայ գերիներին: Սա անշուշտ հայկական դիվանագիտության արդյունավետ և հաջող աշխատանքի որոշակի դրսևորում է, որն, ի դեպ, նախօրեին կառավարության նիստում արձանագրել էր նաև վարչապետի պաշտոնակատար Փաշինյանը:
Եվ ահա այդ ֆոնին էլ, իր հերթին ուշադրության է արժանի այն, որ երեկոյան արդեն բավականին կրքեր են թեժանում արտգործնախարարության շուրջ, այն բանից հետո, երբ փոխնախարար Ավետ Ադոնցը հայտարարում է, թե ԱԳՆ տեղյակ չէ այն աշխատանքային փաստաթղթից, որ ըստ Նիկոլ Փաշինյանը քննարկում են Հայաստանը, ՌԴ-ն և Ադրբեջանը, և որը վերաբերում է սահմանազատման և սահմանագծման գործընթացի ուղղությամբ աշխատանքներ սկսելու համար պատվիրակությունների ձևավորմանը: Փոխնախարարի այդ հայտարարությունը հնչում է բավականին տարօրինակ, թեկուզ հենց այն պատճառով, որ հնչում է, քանի որ դրա տոնայնությունը այդպիսով դառնում է որոշակիորեն դեմարշ վարչապետի պաշտոնակատարի դեմ, ընդ որում գերատեսչության անունից, որովհետև Ադոնցը կարող էր ասել, որ տեղյակ չէ ինքն անձամբ, ոչ թե ԱԳՆ: Նիկոլ Փաշինյանն արդեն երեկոյան խորհրդարանում հայտարարեց, թե ինչպե՞ս կարող է ԱԳՆ տեղյակ չլինել այդ մասին, եթե այդ փաստաթղթերը ստացվում են ԱԳՆ խողովակով: Միաժամանակ նա հայտարարեց, թե գուցե այնտեղ լսում են օրինակ նախկին դեսպան Միքայել Մինասյանի անունն ու դրանից ազդվում: Իսկ երեկոյան արդեն տեղեկություններ տարածվեցին, թե ԱԳ նախարար Արա Այվազյանը հրաժարական է տալիս, համաձայն չլինելով փաստաթղթին, և կառավարության դեմ բողոքի ցույց անող Արթուր Վանեցյանն ու համակիրները շարժվեցին արտգործնախարարություն Այվազյանին աջակցություն հայտնելու: Արդյո՞ք փոխնախարար Ադոնցի հայտարարությունն ուներ ԱԳՆ-Փաշինյան սրացում առաջացնելու նպատակ: Համենայն դեպս տպավորություն է, որ կամա, թե ակամա տեղի է ունեցել այդօրինակ դրվագ: Ու՞մ է խանգարում բարդ իրավիճակում հայկական դիվանագիտության արդյունավետությունը:
