Առաջին նախագահը ՀԱԿ համագումարում խոսելով 1998 թվակկանի ներիշխանական զարգացումների մասին, որի հետևանքով նա հրաժարական տվեց և նախագահ դարձավ Ռոբերտ Քոչարյանը, նշել է, թե Ելցինն այն ժամանակ առաջարկում էր աջակցություն, սակայն ինքը հրաժարվել է՝ քաղաքացիական պատերազմից խուսափելու համար: Նախագահ Տեր-Պետրոսյանի հայտարարությունն ունի թերևս մի քանի տողատակ, որոնցից սակայն առավել լայնը վերաբերում է 1998-ի իշխանափոխության հարցում ՌԴ դերին: Փաստացի, Լևոն Տեր-Պետրոսյանը այդ գործընթացներում «մաքրում» է Ռուսաստանին, ասելով, որ Մոսկվան չի եղել իրեն հեռացնողն ու Ռոբերտ Քոչարյանին իշխանության բերողը: Բանն այն է, որ կա հանրային այդպիսի դիտարկման կամ մտորումի տրենդ, հատկապես հաշվի առնելով այն քաղաքական դիրքավորումը, որ դրսևորում է Ռոբերտ Քոչարյանը արդեն շատ վաղուց՝ գրեթե լիակատար լոյալություն ռուսական շահերի և հետաքրքրությունների հանդեպ, որոնք շատ հաճախ բոլորովին համարժեք չեն Հայաստանի ռազմավարական շահին և անվտանգության կարիքներին:
Բանն այն է, որ Լևոն Տեր-Պետրոսյանը մի կողմից քննադատում է Ռոբերտ Քոչարյանին, համարելով, որ նա լուծում է իշխանության անձնական հավակնության և Փաշինյանից վրեժխնդրության հարց, մյուս կողմից նա փորձում է ցույց տալ, որ այդ քննադատությունը պայմանավորված չէ ռուսական շահերին նրա այդ լոյալությամբ և ինքը քննադատելով երկրորդ նախագահին, Ռուսաստանին չէ, որ քննադատում է: Սակայն, այստեղ իհարկե այդ դաշտից դուրս առկա է մի հարց: Միթե՞ առաջին նախագահը, որ բազմիցս արտահայտել է կարծիք, թե Արցախի հարցի բանալին ՌԴ ձեռքում է, հավատում է, որ այդ բանալին չէր վերաբերում նաև Հայաստանի իշխանության «դռանը»: Հատկապես, որ Հայաստանի իշխանության ձևավորման դուռը 1995-96 թվականներից ի վեր մինչև 2018 թվական բացվել է կեղծիքով, այսինքն հակառակ Հայաստանի հանրային կամքի: Առավել ևս, որ Արցախի հարցը Հայաստանի ներքաղաքական կյանքում և իշխանության խնդրումն եղել է առանցքային: Ուրեմն, ինչպե՞ս կարող էր ըստ Առաջին նախագահի այդ հարցի «բանալու» մենաշնորհ ունեցող Ռուսաստանը անտարբեր կամ անզոր լինել այդ հարցի համար էական նշանակություն ունեցող զարգացումների հանդեպ, առավել ևս, որ դրանք հանրային կամքի դաշտում չէին, այլ ներիշխանական շրջանակում: Հետևաբար, առերևույթ փաստացի հերքելով, որ 1998-ին Ռուսաստանն ունեցել է առնչություն Հայաստանում իշխանության փոփոխության հայտնի գործընթացում, Լևոն Տեր-Պետրոսյանը թերևս կոնտրաստ առաջացնելով «բանալու» մասին իր հայտնի տեսության հետ, տողատակում ցույց է տալիս հակառակը, որ 1998-ը Հայաստանում տեղի է ունեցել Ռուսաստանի կամքով: Ռուսաստանի, որն ինքն էլ 1998-ին գտնվում էր իշխանության խնդրի բավականին սուր փուլում, պարզապես այն արտահայտվում էր շատ ավելի կառավարելի և հանդարտ, հաշվի առնելով ռուսական պետականության և համակարգի ավանդույթները: 1997-98-ից էր վճռորոշ փուլ մտել այլևս կառավարելիության թելերը տարբեր պատճառներով կորցնող Ելցինի ժառանգորդի ընտրության խնդիրը, դիլեման՝ ընտրել երիտասարդ ռեֆորմատորների թևից, թե՞ ուժայինների «պահպանողական» բլոկից: Դե, իսկ 1999-ին հանկարծ ազդարարված ընտրությունը հայտնի է:
