Հայաստանի շուրջ տեղի ունեցողը թերևս հնարավոր է «դասակարգել» երեք շերտով: Կովկասում Արցախի և Հայաստանի դեմ սանձազերծված և պարտադրված 44-օրյա պատերազմից հետո ուժերի նոր հարաբերակցության ձևավորման հետպատերազմյան դիրքային պայքար, Հայաստանի ներքաղաքական պայքար իշխանության և քաղաքական դաշտի հարաբերակցության համար, և Հայաստանի կառավարման արդյունավետության խնդիր: Այդ երեք խնդիրները գտնվում են էական փոխազդեցության մեջ, որում անշուշտ գերակայում է արտաքին միջավայրը և դրանից բխող իրողությունները: Այստեղ ակնառու է երկու աստիճան՝ ռուս-թուրքական ձևաչափը, որով փորձ է արվում գծել Կովկասի նոր սահմաններն ու պայմանավորվել համակեցության հեռանկարի և հետագա ռեժիմի շուրջ, և ամերիկա-ռուսական դիմակայությունն ու ԱՄՆ ռազմավարության գլոբալ վերափոխումը, որն ըստ էության տեղի է ունենում դեռևս Օբամայի վարչակազմից սկսած և որում արդեն ռուս-թուրքական ձևաչափն է իր հերթին իրավիճակից բխող որոշակի ածանցյալ:
Այն, ինչ կատարվում է Սյունիքի ուղղությամբ, իր վրա կրում է եռաշերտ այդ իրականության կնիքը և ազդեցությունը: Հետևաբար, տեղի ունեցողին հանրայնորեն և պետականորեն հակազդելու լուծումները պետք է փնտրել այդ եռաշերտ իրողությունների հանգամանալից ստուգաբանման շրջանակում, միևնույն ժամանակ սակայն բաց չթողնելով ելակետը՝ արտաքին լայն միջավայր: Ըստ այդմ, նախընտրական շրջանի վճռորոշ փուլ թևակոխող Հայաստանի ընտրողների համար ձևավորվում է ներքաղաքական պայքարի և քաղաքական առաջարկների, հայտերի գնահատման ելակետը: Գերազանցապես ներքին դաշտում լուծումների վրա հիմնված առաջարկները որքան էլ թվան գայթակղիչ, դրանք ըստ էության լինելու են իրականությունից որոշակիորեն կտրված և թերի: Արդյունավետության շատ թե քիչ համոզիչ հեռանկար և կառուցվածք ունենալու համար, քաղաքական հայտերը պետք է կառուցված լինեն նվազագույնը արտաքին լայն միջավայրի վրա ոչ պակաս, քան ներքին իրողությունների վրա կառուցված լինելու չափաբաժինը: Այդ իմաստով, Հայաստանի խորհրդարանի արտահերթ ընտրությանը օբյեկտիվորեն առանցքային նշանակություն և իմաստ ունի այն, թե իշխանության համար մանդատի, կամ ընդհանրապես խորհրդարանում ներկայության համար պայքարի ելած ուժերը որքանով են օրակարգ բերում արտաքին քաղաքական խնդիրներ ու բովանդակություն:
Մի բան, որ Հայաստանի համապետական ընտրություններում ըստ էության բացակայել է մշտապես, այսպես ասած եղել է հավերժական բացակա, ինչի հետևանքով է նաև դեգրադացման և անկման հուն մտել արցախյան շարժման տարիների այն բարձր քաղաքական նշաձողը, որով ընդհուպ միջազգային ուշադրության ու ճանաչման էր արժանացել հայկական քաղաքական միջավայրը:
Լուսանկարը՝ Armeniasputnik-ի
