Մայիսի 14-ին հեռախոսազրույց է տեղի ունեցել ՌԴ նախագահ Պուտինի և Հայաստանի վարչապետի պաշտոնակատար Նիկոլ Փաշինյանի միջև, որի թեման բնականաբար եղել է Սյունիքում սահմանային իրավիճակը: Հայաստանի կառավարության պաշտոնական հաղորդագրությունն արձանագրում է, որ կողմերը համակարծիք են եղել՝ հանգուցալուծումը պետք է լինի ադրբեջանական կողմի հետքաշումը ելման դիրք: Կրեմլի կայքում սակայն չկա այդպիսի ձևակերպում: Լինել-չլինելն անշուշտ վճռորոշ ինդիկատոր չէ, թե ինչպիսին է իրադրությունն ու տրամադրվածությունը իրականում, սակայն ուշադրության է արժանի այն, որ նոյեմբերի 9-ի և հունվարի 11-ի եռակողմ համաձայնությունների լիարժեք կատարման առումով հայտարարություն անելիս Ռուսաստանը չի կաշկանդվում: Մինչդեռ բանն այն է, որ այդ հայտարարությունները ամենևին միարժեք չեն և երբեմն տպավորություն է, թե Ռուսաստանը հայկական կողմի համար է ակնարկում, որ Երևանն ինչ որ համաձայնություն կատարում է կամ վերաբերում է ոչ լիարժեք և դրա պատճառով էլ լարվում է իրավիճակը: Որովհետև, տեղի է ունեցել նոյեմբերի 9-ի համաձայնագրի շատ կոնկրետ շեղում, բայց չի հնչում համաձայնագրի միջնորդ-պատասխանատուի կոնկրետ գնահատական այդ շեղմանը:
Հետևաբար ընդհանրական հայտարարությունները, թե պետք է լիարժեք կատարել համաձայնությունները, ստանում են ըստ էության բազմիմաստ նշանակություն: Առավել ևս, երբ կան հիմնավոր կասկածներ առ այն, որ այդ համաձայնությունները գրավոր մասից բացի, ունեն նաև բանավոր մասեր: Համենայն դեպս, առնվազն Սյունիքի ուղղությամբ դիրքերից նահանջի առումով դա խոստովանել է նաև Հայաստանի վարչապետը, նշելով, որ թեև նոյեմբերի 9-ի տեքստում գրված է, որ զորքերը մնում են որտեղ կանգնած են, և ոչինչ չկար Ղուբաթլուից ու Զանգելանից նահանջի մասին, բայց բանավոր տրամաբանությունը ենթադրում էր այդ նահանջը: Ըստ այդմ նվազագույնը հարց է առաջանում, թե էլ ինչ բանավոր ենթադրություններ է ներառել նոյեմբերի 9-ի կամ հունվարի 11-ի համաձայնությունը, որոնց մասին գուցե ակնարկում է Ռուսաստանը, խուսափելով կոնկրետ ադրբեջանական սադրանքի կոնկրետ գնահատականից: Բոլոր դեպքերում, Ռուսաստանի դիրքորոշումը արդիական է պահում հարցը, թե այն, ինչ անում են Ադրբեջանն ու Թուրքիան Սյունիքի ուղղությամբ, որքան է Մոսկվայի համար խնդիր, և որքանով է խնդիրների լուծման միջոց, այդ թվում ոչ միայն ռեգիոնալ-քաղաքական, այլև նախընտրական: Անկասկած է, որ Ռուսաստանի համար կա Հայաստանի քաղաքական պատկերի գծագրման հարցում անվերապահ ազդեցության հաստատման առաջնահերթ խնդիր: