Իշխանասարում տեղի ունեցածի և տեղի ունեցողի համատեքստում Հայաստանում աշխույժ քննարկվում է ՀԱՊԿ մեխանիզմի հարցը, դիտարկելով ՀԱՊԿ դիմելու հավանականությունը: Դիմել գուցե կարելի է, սակայն թերևս այն դեպքում, երբ հարկ է ցույց տալ, թե ինչ գոյություն չունեցող դաշինք է այդ հապավումը կրող կազմակերպությունը: Կարող եք վստահ լինել՝ եթե ՀԱՊԿ-ը պատրաստ լիներ արձագանքել, ապա կազմակերպությունն ինքն ավելի շուտ կդիմեր Հայաստանին, քան դա կհասցներ անել Երևանը: Միաժամանակ, ՀԱՊԿ-ի մասին խոսելիս, թերևս պետք է նկատի ունենալ ընդամենը մեկ-երկու շաբաթ առաջ կիրգիզ-տաջիկական սահմանին տեղի ունեցածը, երբ ՀԱՊԿ անդամ Տաջիկստանն էր ներխուժել ՀԱՊԿ անդամ Կիրգիզիայի սահման, երբ փոխհրաձգության հետևանքով կային երկկողմ զոհեր ու վիրավորներ: Ընդ որում չմոռանալ նաև, որ դա տեղի էր ունեցել այն նույն օրը, երբ հենց Տաջիկստանի մայրաքաղաք Դուշանբեում տեղի էր ունենում ՀԱՊԿ երկրների ԱԽ քարտուղարների հավաքը: Ըստ այդմ, դիմել ՀԱՊԿ-ին, թե չդիմել. հարցը պետք է դիտարկվի անխուսափելի շաղկապվածությամբ՝ ինչ ենք անում, երբ ՀԱՊԿ հերթական անգամ դրսևորում է այսպես ասած չեզոք անտարբերություն և անում հերթապահ հայտարարություններ: Իսկ դա թերևս ամենահավանական վարքագիծն է, որ հնարավոր է սպասել, դատելով նախորդ տարիների գործողություններից: 2014-15 թվականներին Ադրբեջանը ըստ էության պատերազմ էր վարում Տավուշի ուղղությամբ, պարբերաբար շաբաթներով լարելով իրավիճակն ու թիրախավորելով անգամ խաղաղ բնակավայրերը, նույնիսկ անմիջական սահմանից հեռու: Դա որևէ կերպ հետաքրքրո՞ւմ էր ՀԱՊԿ անդամներին: Եթե այո, ապա թերևս Ադրբեջանին իրենց ռազմական և քաղաքական աջակցության գինը Բաքվի համար թանկացնելու տեսանկյունից: Նրանք իրենց լռությունն ու անտարբերությունը թերևս ավելի թանկ էին վաճառում Ալիևի վրա:
Ըստ այդմ, Հայաստանի դիմումը թերևս օգնելու է նրանց էլ ավելի թանկացնել լռության գինն Ալիևի համար: Արժե՞, որ Հայաստանն անի այդ քայլը: Այո, եթե իր համար որոշում է հետագա քայլերի հաջորդականությունը՝ ինչ ենք անում, երբ բախվում ենք ՀԱՊԿ ավանդական և միանգամայն սպասելի անտարբերությանը: Եթե Հայաստանը չունի հաջորդ քայլը, ապա ՀԱՊԿ դիմելու փոխարեն, գուցե արժե խորհել ՄԱԿ ԱԽ մշտական անդամներին դիմելու մասին, Հայաստանի սահմանների հանդեպ ոտնձգության հարցը տեղափոխելով այնտեղ: Գուցե այդժամ նաև հնարավորություն լինի պարզել, թե որն էր այդ անդամ պետություննեերից այն, որ արգելափակել էր 44-օրյա պատերազմի կեսին՝ հոկտեմբերի 19-ին ՄԱԿ ԱԽ բանաձևի ընդունումը, որը Արցախի դեմ պատերազմը կարող էր կանգնեցնել բոլորովին այլ կոնֆիգուրացիայով, քան նոյեմբերի 9-ին:
