Այսօր առավոտյան որոշակի շրջանակներից սոցցանցը և տեղեկատվական որոշակի տիրույթներ լցվեցին Սյունիքում Իշխանասարի ուղղությամբ ադրբեջանական գրոհի և մարտերի մասին, հայկական կողմից վիրավորների և տարհանման մասին տեղեկատվությամբ: Դիտարկելով տարածվող շրջանակների «աշխարհագրությունն» ակնհայտ էր, թե ինչ ուղղությունից է հոսանքը և ինչ նպատակի է այն ծառայում: Բավական էր նկատելու համար, որ ալիքի տարածմանը ձեռնամուխ էր եղել հատկապես այն շրջանակը՝ օգտատերերի ու նաև շոու բիզնեսի աստղերի, որն անթաքույց ներկայանում է նախկին կառավարող համակարգը ներկայացնող ուժերի, հատկապես երկրորդ նախագահ Ռոբերտ Քոչարյանի քաղաքական դիրքերից:
Անկասկած էր, որ հանրությունը գործ ունի մեդիատեռորի հերթական դրսևորման հետ, և հերթական անգամ Սյունիքի ուղղությամբ իրավիճակ և հանրային ընկալումներ թեժացնելու ակնհայտ նպատակի հետ: Պաշտպանության նախարարությունը հերքեց տեղեկությունը, ասելով, որ մարտերի մասին խոսակցությունը չի համապատասխանում իրականությանը: Ըստ ՊՆ-ի, ադրբեջանցիները փորձել են սահմանների ճշգրտման անվան ներքո անել դիրքային առաջխաղացում, ինչը սակայն դադարեցրել են հայկական սահմանապահ ստորաբաժանումների ձեռնարկած միջոցառումներից հետո: Ըստ ՊՆ-ի ընթանում է բանակցություն՝ լարվածությունը հարթելու համար: Իշխանասարում իրավիճակը իհարկե որոշակի առումով եղել է թերևս արտառոց, եթե խոսվում է առաջխաղացման փորձի և այն կանխելու, և բանակցության կարիք ունեցող իրավիճակի համար:
Մյուս կողմից, հետպատերազմյան շրջանում այդպիսի դրվագները դժբախտաբար բավականին հաճախ են, հաշվի առնելով նոր ստատուս-քվոյի հետ կապված իրողությունները: Այդ հանգամանքը սակայն հրամայական է դարձնում երկու հանգամանք: Նախ, Հայաստանի մարզային և կենտրոնական իշխանությունները պետք է բավականին օպերատիվ լինեն տեղեկատվական քաղաքականություն իրացնելիս, քաղաքական նկատառումներով մեդիատեռորի պատրաստ մեքենային «ճանապարհ» չբացելու համար: Պետական տեղեկատվական քաղաքականությունը, այն էլ Սյունիքի զգայուն ուղղությամբ, պետք է գործի գերօպերատիվ: Հակառակ պարագայում օպերատիվ են գործում տնտեսա-քաղաքական խմբեր, և օպերատիվ գործում են պետության դեմ: Այդ համատեքստում էլ կա երկրորդ խնդիրը:
Հայաստանում մեդիատեռորն ի վերջո պետք է արժանանա կառավարության կամային և իրավաչափ արձագանքին: Ժամանակակից աշխարհում պետությունների դեմ անվտանգային թիրախավորումներ հաճախ իրականացվում են ոչ թե ռազմական գործիքակազմով, այլ հենց տեղեկատվական: Մայիսի 12-ին ականատես եղանք այդպիսի հերթական դրվագի: Եվ սա դեռ սկիզբն է այն առումով, որ վճռորոշ փուլ է մտնում նախընտրական շրջանը և մեդիատեռորը դառնալու է քաղաքական նպատակների սպասարկման ավելի ու ավելի կիրառելի գործիք, հնարավոր է ավելի ցինիկ և հանդուգն բովանդակությամբ: Այստեղ իրավիճակը վաղուց ոչ թե տեղեկատվության կամ խոսքի ազատության, այլ ազգային անվտանգության սպառնալիքի դաշտում է: Հետևաբար, այն պահանջում է համարժեք և կամային, իրավաչափ արձագանք պետական ինստիտուցիոնալ մակարդակում: Ընտրությունը պայքար է, որտեղ ազատ մրցակցության ապահովմամբ հանրության վստահությանն արժանանալու համար պայքարի իրավունք ունի ցանկացած ուժ, բայց որևէ ուժ իրավունք չունի հարվածի տակ դնել հանրային և պետական շահն ու գործել՝ նպատակն արդարացնում է միջոցը տրամաբանությամբ, կանգ չառնելով անգամ ազգային անվտանգության և նույնիսկ Հայաստանի տարածքային ամբողջության սպառնալիք ստեղծելու մտադրությունների, կամ գուցե նույնիսկ արտաքին ցուցումների առաջ: