Արթուր Վանեցյան-ՀՀԿ դաշինքի կազմավորումն ու այդ ձևաչափով արտահերթ ընտրությանը մասնակցությունը արժանացավ մեդիա-փորձագիտական հանրույթի ուշադրությանը, մասնավորապես ԱԱԾ նախկին պետ Վանեցյանի ավելի վաղ արած այն հայտարարությունների համատեքստում, թե բացառվում է նախկինների վերադարձ: Այս օրերին մեդիատիրույթում հենց դրա հետ կապված հարցերն են նաեւ, որ հնչում են հաճախ: Ի դեպ, այդ իմաստով պետք է նկատել, որ իրավիճակը խորքային առումով թերևս միարժեք չէ, հատկապես, եթե հղում անենք այն իրողությունից, որ նախկին կառավարող համակարգի առանցքային կամ առավել նշանակալի դեմքերի քաղաքական աշխուժությունը թերևս ավելի արգելակում է այդ համակարգի որևէ վերադարձի կամ վերարտադրման հնարավորություն, քան նպաստում դրան: Օրինակ, պատկերացնենք իրավիճակ, երբ Ռոբերտ Քոչարյանը կամ Սերժ Սարգսյանը չեն զբաղվում աշխույժ քաղաքականությամբ, նրանք չկան քաղաքական գործընթացներում, նրանք հեռու են, չեն զբաղվում քաղաքական իրավիճակի մեկնաբանություններով և այլն: Այդպիսի իրավիճակում նախ ամբողջությամբ փոխվում է ներքաղաքական պայքարի տրամաբանությունը և մրցակցային միջավայրի կառուցվածքը, բավականին բարձրացնելով մրցակցության աստիճանը գործող քաղաքական մեծամասնության համար: Ըստ այդմ, որքան աշխույժ է նախկին համակարգը իր առանցքային դեմքերով, այդքան թերևս աշխուժանում է այդ համակարգի հանդեպ խորը անվստահություն տածող հանրային դիմադրունակությունը:
Միևնույն ժամանակ, կա մեկ այլ հանգամանք: Ակնառու է, որ ՀՀԿ-Արթուր Վանեցյան դաշինքը որքան պայքարելու է գործող իշխանությանը հեռացնելու համար, ինչպես հավաստիացնում է, նույնքան էլ կամա, թե ակամա պայքարելու է օրինակ նույն նպատակը հռչակած, և միաժամանակ նույն ընտրազանգվածը ունեցող Ռոբերտ Քոչարյանի ու նրա դաշինքի դեմ: Այլ կերպ ասած, ՀՀԿ դաշինքը ակնհայտորեն խանգարելու է Ռոբերտ Քոչարյանի դաշինքին, որքան էլ խոսվում է, որ խորհրդարան անցնելու դեպքում նրանք կարող են կազմել միասնական ուժ: Մինչ այդ, նրանք դեռ պետք է լուծեն խորհրդարան անցնելու հարցը, ինչի համար էլ խորքային պայքարը լինելու է ոչ թե իշխանության, այլ միմյանց դեմ: Այդ ամենով հանդերձ, առկա իրավիճակում կա թերևս մի հետաքրքիր նրբերանգ, այդ ներքին հարաբերությունների մեխանիկան պատկերացնելու համար: Երբ դիտարկվում է ՀՀԿ-Հայրենիք կամ Սերժ Սարգսյանի և Արթուր Վանեցյանի դաշինքը, թերևս արժե հիշել Հայաստանի ներքաղաքական կյանքի վերջին տարիների առանցքային և դրամատիկ դրվագներից մեկը՝ 2016 թվականի հուլիսին ՊՊԾ գնդի գրավումը:
Մեծ հաշվով, Հայաստանի շուրջ ներքին ու արտաքին զարգացումների փոթորիկը վճռորոշ փուլ է մտել հենց 2016 թվականի իրադարձությունների շղթայով, որոնցում հուլիսյան դեպքերը անշուշտ նշանակալիներից և առ այսօր թերևս ամենախորհրդավորներից մեկն է: Ընդ որում, դրա մասին է վկայում անգամ այն, որ ներկայումս միմյանց հասցեին խիստ և սուր արտահայտություններ են անում և լարված հարաբերություն ունեն անգամ գունդը գրաված զինված խմբի անդամները: Թերևս երկրորդական չէ հանգամանքը, որ ՊՊԾ գնդի շուրջ իրավիճակի հանգուցալուծման գործում ներգրավված ԱԱԾ առանցքային պաշտոնյաներից էր Երեւանի վարչության պետ Արթուր Վանեցյանը, որը երկու տարի անց թավշյա հեղափոխությունից հետո պետք է դառնար ԱԱԾ պետ: Սակայն, ուշագրավ դետալները թերեւս չեն սահմանափակվում լոկ դրանով: Բանն այն է, որ համացանցում փորձեցի փնտրել երկրորդ նախագահ Ռոբերտ Քոչարյանի արձագանքը հուլիսյան դեպքերի կապակցությամբ, երբ դրանք ծավալվում էին Երևանում: ՊՊԾ գնդի գրավումը դատապարտում էին ամենատարբեր գործիչներ, որոնք ունեին ընդդիմադիր դիրքավորում, այդ թվում օրինակ առաջին նախագահ Տեր-Պետրոսյանը, բայց կարծես թե չի մտաբերվում երկրորդ նախագահի դատապարտման արձագանք: Փոխարենը համացանցում է այդ օրերի նրա արձագանքը, որ տեղի ունեցածը պետք է ահազանգ լինի իշխանության, ասել է թե՝ Սերժ Սարգսյանի համար: Հայաստանի ներքաղաքական զարգացումները հաճախ, կամ գերազանցապես հնարավոր է առավելագույնս ամբողջական ընկալել միայն ժամանակի և տարածության լայն ընդգրկումով: