Հետպատերազմյան առանցքային օրակարգային հարցերից մեկը, որը վերջին օրերին հատկապես զբաղեցնում է հանրային ուշադրությունը՝ հայկական բանակի ռեֆորմացիան է: Նախընտրական շրջանի ծավալմանը զուգահեռ, այդ թեման, անշուշտ, կդառնա քաղաքական օրակարգի ավելի ու ավելի տեսանելի ու առաջնային հարցերից մեկը՝ հանրությանը պարզ լինելու համար, թե որ քաղաքական ուժն ինչպես է տեսնում հայկական բանակի ապագան: Ապագան, բայց ոչ թե ընդհանուր և հռչակագրային, ուռա-հայրենասիրական ձևակերպումների, այլ կոնկրետ հեռանկարների, մոդելների, կառուցվածքային լուծումների տեսքով: Այստեղ, իհարկե, մենք գործ ունենք մի շարք նոր հանգամանքների հետ, որոնցից առանցքայինը լոկ դաժան պատերազմն ու դրա հետևանքով բանակի կորուստների վերականգնման խնդիրը չէ:
Հայկական բանակի ապագայի վերաբերյալ քննարկումները չեն կարող հաշվի չառնել, կամ թերևս պարտավոր են հաշվի առնել մի հանգամանք: Եթե նախորդ մոտ երեք տասնամյակում կամ ավելի քան քառորդդարյա շրջանում մենք բանակ էինք կառուցում ու պահում այն հաշվարկով կամ պատկերացումների այն հենքով, որ այդ բանակը պետք է պահի ռեգիոնալ անվտանգության սպառնալիք ադրբեջանական պետության զինուժին, ապա Արցախի դեմ 44-օրյա պատերազմը մեզ ի ցույց դրեց, որ մեր բանակի խնդիրը ադրբեջանական զինուժ զսպելը չէ, այլ Թուրքիան: Այլևս ակնառու է, որ ռեգիոնալ անվտանգության սպառնալիքը, հայկական պետականության անվտանգային գլխավոր ռիսկի աղբյուրը Ադրբեջանը չէ, այլ Թուրքիան: Հետևաբար, մենք այլևս պետք է բանակ կառուցենք, բանակի ռեֆորմացիա իրականացնենք ոչ թե Ադրբեջանի, այլ Թուրքիայի հետ դիմակայության ռեժիմում: Այսինքն՝ մեր բանակը կամ ի վիճակի է լինում դիմակայել գլխավոր սպառնալիքին՝ Թուրքիային, կամ, եթե մենք չենք կարողանում ապահովել այդպիսի բանակ, ապա կնշանակի, որ մեր բանակը, այսպես ասած, չեղածի հաշիվ է, այլ կերպ ասած՝ թուրքական «թնդանոթի միս»: Սա է իրավիճակը, և լուծումները պետք է լինեն, կամ կարող են լինել միայն այդ իրավիճակից ելնելով, միայն այդ հենքից կարող է բխել հայկական բանակի ապագայի կառուցման արդյունավետությունը:
