Հանրությունը փորձում է կռահել, թե առաջիկա նախընտրական գործընթացը ինչպիսի շեշտադրումների, բովանդակության և խաղի ինչպիսի կանոնների շրջանակում է անցնելու, ինչ է սպասում հանրությանը:
Շատ հանգամանքներ արդեն իսկ պարզ են կամ արդեն իսկ շատ կանխատեսելի: Դրանցից մեկը թերևս լինելու է այն, որ նախընտրական շրջանում Հայաստանի համար անվտանգային, ռազմաքաղաքական, տնտեսական այլընտրանքների մասին որևէ խոսակցություն անմիջապես դաջվելու է «հակառուսականության» կնիքով, որը թերևս լինելու է առավելապես երկրորդ նախագահ Ռոբերտ Քոչարյանի ձեռքին կամ նրա թիմի ձեռքին: Պոզներին տված հարցազրույցում Ռոբերտ Քոչարյանն այդ իմաստով դրսևորվեց բավականին բաց՝ հայտարարելով նաև, թե չունի թաքցնելու որևէ բան: Միևնույն ժամանակ, ասել, թե այդ տրամաբանությունը կամ իրողությունը նոր է կամ լինելու է նոր՝ կլինի սխալ:
Բանն այն է, որ Հայաստանում նույն «տրենդը» առկա էր այն ժամանակաշրջանում, երբ դրված էր Հայաստանը եվրաասոցացման գործընթացից կտրելու, ընդ որում՝ հենց խայտառակ, ամոթալի ձևով կտրելու և Եվրասիական միությանն անդամակցություն պարտադրելու խնդիր: Այդ շրջանում էլ, այդպիսի առանցքային և վտանգավոր շրջադարձի, ընդ որում, այդ թվում՝ հատկապես ձևի առումով վտանգավոր շրջադարձի վերաբերյալ ցանկացած մտահոգություն դաջվում էր «հակառուսականություն», «հակառուսական ալիք» և այլ բնորոշումներով, որ առավելապես գալիս էր ոչ իշխանական կոչված բևեռից, որի շուրջ միավորված էին ԲՀԿ, ՀԱԿ, ՀՅԴ և որոշակի ժամանակ՝ «Ժառանգություն» ուժերը, այդ թվում նաև՝ երկրորդ նախագահի շատ թիմակիցների ինտենսիվ ներգրավմամբ, հիմնականում ԲՀԿ տիրույթից: Հետո, երբ 2015 թվականի փետրվարին Սերժ Սարգսյանից հարկ եղածը կորզելուց հետո Մոսկվան նրան տվեց ոչ իշխանական բևեռի հետ հարկ եղածն անելու թույլտվություն, այդ թիմը հեռացավ ԲՀԿ-ից:
Այդպիսով, Հայաստանի դեմ գործի է դրվում չափազանց վտանգավոր մի մեխանիզմ, որը սպանում է հանրային դիսկուրսի հնարավորությունը: Իսկ հանրային առողջ դիսկուրսը պետական քաղաքական առողջության գրավականն է: Պետական առողջ քաղաքականությունը՝ միջպետական հարաբերությունների առողջության գրավական: Սակայն մարդկանց, որոնք Հայաստանում իրենց դիրքը կապում են Ռուսաստանին հավատարմորեն ծառայելու պատրաստակամության հետ, և Ռուսաստանի տնտեսաքաղաքական վերնախավին, որը Հայաստանը դիտարկում է անվերապահ ենթակայության գոտի, պետք չէ հայ-ռուսական միջպետական առողջ քաղաքականություն: Այդ պետք չեղածը թույլ չտալու համար էլ Հայաստանում որևէ ողջախոհ քննարկում, որը ենթադրում է առկա իրողություններին այլընտրանքային մոտեցումների դիտարկում, պիտակավորվում է «հակառուսականություն»:
Ամենազավեշտալին թերևս այն է, որ ըստ էության հակառուսական է այդ մոտեցումն ինքնին, եթե դիտարկում ենք նաև ռուսական պետականության շահի տեսանկյունից: Ամենևին չկա Ռուսաստանին իր շահը բացատրելու հավակնություն, բայց ամբողջ հարցն այն է, որ ներկայիս ռուսական պետական քաղաքականությունը ոչ թե ռուսական պետական շահի, անգամ մեծապետական շահի, այլ Ռուսաստանի վերնախավի տնտեսական և իշխանական շահի վրա է: Դա է հանգեցրել նրան, որ Ռուսաստանը, իբրև թե հայտնվելով Արևմուտքի դեմ մեծապետական դիմակայության մեջ, իրականում քայլ առ քայլ հայտնվում է Էրդողանի թուրքական, թյուրքական հավակնությունների ցանցում: Այդ ցանցում օգնության է գալիս ռուսական պրոպագանդան, որը Ռուսաստանի և Հայաստանի հանրություններին փորձում է համոզել, որ իրականում դա ռուսական վերնախավի հմուտ քաղաքականության խորիմաստ հաղթանակն է:
Ռուսաստանի հանրության և իր վերնախավի հարաբերությունը անշուշտ իր խնդիրն է, թեև ցավալիորեն՝ նաև Հայաստանի վրա ազդող, բայց Հայաստանի հանրությունը դժբախտաբար զգում է իր մաշկի վրա, թե ինչ ծանր հետևանք է ունենում այդ «խորիմաստ քաղաքական հաղթանակների» շղթան:
Լուսանկարը՝ Photolure-ի
