Ռուսաստանի Դաշնության նախագահի հետ հանդիպումից հետո Հայաստանի վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանը հայտարարեց, որ հայ ռազմագերիների վերադարձի հարցի առնչությամբ պայմանավորվել են աշխատանքներն ավելի ինտենսիվացնել:
ՌԴ նախագահի հետ հանդիպմանը հայ ռազմագերիների հարցի կարևորության շեշտադրումը անկասկած էական էր: Միևնույն ժամանակ, սակայն, բաց է մնում հարցը, թե ինչ է նշանակում այդ ուղղությամբ աշխատանքի ինտենսիվացում: Այդ ինտենսիվացումը ենթադրում է հայ-ռուսակա՞ն հարաբերության տիրույթում աշխատանք, թե՞ հայ-ռուսական աշխատանքը Ադրբեջանի կամ, առավել ևս, Թուրքիայի հանդեպ՝ նրանց վրա ճնշում բանեցնելու համար: Կամ՝ խոսքը ճնշո՞ւմ բանեցնելու, թե՞ Ադրբեջանի կամ Թուրքիայի առաջ քաշած ինչ-ինչ պայմաններ բավարարելու մասին է: Անորոշությունն իսկապես շատ է: Ի՞նչն է խանգարել, որպեսզի այդ ինտենսիվ աշխատանքը լիներ մինչ այժմ:
Ընդհանրապես հայ ռազմագերիների հարցում անկասկած է, որ առանցքային դեր ունի Ռուսաստանը: Հայաստանն ինքնին քիչ հնարավորություն ունի պարտված պատերազմից հետո ազդելու այդ հարցում Ադրբեջանի վրա, առնվազն կարճաժամկետ հատվածում: Միևնույն ժամանակ, Ռուսաստանը, որ ունի շոշափելի դեր, ինչպես նաև անմիջական պատասխանատվություն՝ նոյեմբերի 9-ի թղթի տակ Պուտինի ստորագրությամբ, ի վիճակի՞ է որևէ ճնշում բանեցնել Ադրբեջանի հանդեպ, ի վիճակի՞ է լուծել այդ հարցը, թե՞ ոչ: Մինչ այժմ Ռուսաստանի ցանկությո՞ւնն է եղել քիչ, թե՞ հնարավորությունը: Հարցը առաջին հերթին մարդասիրական է, սակայն ոչ միայն: Դրա քաղաքական նշանակությունն ակնառու է, ընդ որում՝ ոչ միայն Ադրբեջանի և Թուրքիայի, ոչ միայն Ռուսաստանի, այլև Հայաստանի ներքաղաքական կյանքի համար: Հարցի լուծումը Ռուսաստանը կապակցո՞ւմ է այդ տիրույթի հետ, եթե հաշվի առնենք այն, որ Մոսկվայում Պուտին-Փաշինյան քննարկվող հարցերի շրջանակը ներառելու էր նաև Հայաստանում արտահերթ ընտրության գործընթացի հետ կապված իրավիճակի քննարկում:
