«Առաջին լրատվական»-ի զրուցակիցն է Արցախի խորհրդարանի արտաքին հարաբերությունների մշտական հանձնաժողովի նախագահ Վահրամ Բալայանը։
– Պարոն Բալայան, ի՞նչ դիտարկումներ ունեք ԵԱՀԿ գործող նախագահ, Շվեդիայի արտգործնախարար Անն Լինդեի ռեգիոնալ այցի հետ կապված։ Տեսնո՞ւմ եք հնարավորություն և անհրաժեշտություն Մինսկի խմբի ֆորմատի վերականգնման հետ կապված։
– Իմ ունեցած տեղեկություններով՝ ԵԱՀԿ Մինսկի խումբը պետք է շարունակի գործել։ Պարզապես այս պահին ստեղծված կացության ընդհանրական քննության ու դրանից բխող քայլեր ձեռնարկելու շրջանում ենք մենք ապրում։ Ես վստահ եմ, որ այդ խումբը կշարունակի իր աշխատանքը։
– Արցախում տեսնո՞ւմ եք նման անհրաժեշտություն, թե՞ միայն Ռուսաստանի խաղաղարար ջանքերը բավարար են։
– Բնականաբար Ռուսաստանը՝ որպես մեր ռազմավարական դաշնակից և ընդհանրապես Արցախի ճակատագրով քիչ թե շատ մտահոգված երկիր, մեզ համար կարևոր դաշնակից է, և մենք պետք է խորացնենք հարաբերությունները։ Բայց դա չի նշանակում, որ մենք չպետք է նաև մյուս բևեռների հետ հարաբերությունները խորացնենք։ Կարծում եմ, որ համատեղ աշխատանքի արդյունքում կարող ենք ավելի շոշափելի արդյունքի հասնել։
– Նկատի ունեք նաև Արցախի կարգավիճակի՞ հարցը։
– Ես հենց դա նկատի ունեմ։ Համատեղ աշխատանքը կբերի այդ հարցի շուրջ ինչ-որ արդյունքի։
– Արցախում կա՞ համընդհանուր մոտեցում Արցախի ապագայի հետ կապված։ Ո՞ր ռազմավարությամբ եք շարժվում՝ անկախությո՞ւն, թե՞ միացում Հայաստանին։
– Երբ մեր շարժումը սկսվեց՝ իհարկե, ժողովրդի ցանկությունն էր միավորվել Հայաստանի Հանրապետությանը։ Բայց տարբեր գերտերությունների կողմից դա այնքան էլ ընկալելի չէր, մենք ընտրեցինք անկախության ուղին։ Կարծում եմ, որ պետք է շարունակենք այդ ճանապարհը։ Եթե լինեն աշխարհաքաղաքական փոփոխություններ, ըստ իս՝ ժողովուրդը հաճույքով կընդունի նաև այդ գաղափարը՝ Հայաստանի Հանրապետության մաս դառնալը։ Բայց այս պահին պետք է շարունակենք այն ճանապարհը, որ ընտրել ենք հետպատերազմյան ժամանակահատվածում՝ 1994 թվականից հետո։ Իսկ դա անկախության տանող ճանապարհն է եղել։ Առայժմ դա պետք է շարունակենք։ Մի ճանապարհից մյուսին անցնելը ուժերի վատնում կլինի։
– Այսինքն՝ միացումը չի ընկալվում միջազգային հանրության կողմից…
– Համենայնդեպս, մինչև վերջին շրջափուլը դա չէր ընկալվում։ Ինչ-որ տեղ նաև փորձ էր արվում ներկայացնել Հայաստանի տարածքային հավակնությունների կոնտեքստում։ Որպեսզի այդ ամենից խույս տրվի, որդեգրվեց անկախության ճանապարհը։ Դա ևս վատ ճանապարհ չէ։
