Հայաստանի արտգործնախարարության խոսնակ Աննա Նաղդալյանը մեկնաբանել է Հայաստանում ՅՈՒՆԻՍԵՖ-ի գրասենյակի ղեկավար Մարին Քլարկ-Հաթթինգի պաշտոնավարումը դադարեցնելու մասին Հայաստանի կառավարության որոշումը: Ըստ ԱԳՆ խոսնակի՝ որոշման պատճառն այն է, որ կառավարությունը խնդրահարույց է դիտարկել Հաթթինգի ոչ գործընկերային աշխատանքը և իր մանդատի հարցում թերացումները: Հայաստանի կառավարության որոշման մասին տեղեկացվել են ՄԱԿ Մշտական համակարգողն ու ՅՈՒՆԻՍԵՖ-ի ներկայացուցիչները: Պաշտոնական այդ մեկնաբանությանը զուգահեռ՝ տեղեկություն է տարածվել ոչ պաշտոնական մակարդակում, որ Քլարկ-Հաթթինգը լրտեսություն է արել Մեծ Բրիտանիայի և Ադրբեջանի օգտին: Որքանով է այդ տեղեկությունը հավաստի՝ բարդ է ասել:
Իրավիճակը բարդացնում է այն, որ Հաթթինգը օգտվում է դիվանագիտական անձեռնմխելիությունից, և նրա հանդեպ իրավական գործողությունների հնարավորությունը բավականին սահմանափակ է և բավականին նուրբ գործընթաց: Արդեն իսկ կառավարության որոշումը՝ դադարեցնել նրա գործունեությունը Հայաստանում, չափազանց խոսուն է և ինքնին հավասարազոր միջազգային աղմկոտ վիճակի: Մեղմ ասած՝ արտառոց է, երբ միջազգային հեղինակավոր կազմակերպության ներկայացուցիչը կարող է ծավալել այդպիսի գործունեություն: Միևնույն ժամանակ, իրական քաղաքականության կամ, այսպես ասած, ռեալ պոլիտիկի ռեժիմում որևէ մեկի համար հանգամանքը արտառոց և զարմանալի լինել չի կարող, և դիվանագիտական ծածկույթը լրտեսական կամ գործակալական նպատակներով օգտագործելը համաշխարհային ուժային կենտրոնների համար բավականին տարածված պրակտիկա է, և այդ իմաստով աղմկոտ պատմություններ լինում են անգամ առաջատար տերությունների միջև: Իհարկե, նրանք այդ պարագաներում իրենց թույլ են տալիս իրերը իրենց անունով կոչել:
Հայաստանն այս դեպքում իրեն չի՞ կարողացել թույլ տալ պաշտոնապես ազդարարել լրտեսության հանգամանքը և էլ ավելի խորացնել խնդիրը ու դարձնել աղմկոտ, թե՞ չի եղել բավարար ապացույց այդ մակարդակի գնահատականի համար, և պարզապես կայացվել է կառավարության որոշումը՝ դադարեցնել Հաթթինգի գործունեությունը Հայաստանում:
Այդ ամենով հանդերձ, հաշվի առնելով այն աղմուկները, որոնք լինում են նաև այլ միջազգային կառույցներում Ադրբեջանի հետ կապված տարբեր կոռուպցիոն ռիսկերի և անգամ հաստատվող մեղադրանքների համատեքստում, ամենևին զարմանալի չի թվում, որ միջազգային մարդասիրական կազմակերպություններում, ինչպիսին նաև ՅՈՒՆԻՍԵՖՆ է, որոնք գործում են անգամ ՄԱԿ-ի հովանու ներքո, կարող են լինել այդօրինակ երևույթներ: Ի վերջո, ադրբեջանական խավիարային ցանցը հասել է ԵԽԽՎ, եվրոպական տարբեր երկրների խորհրդարաններ, օրերս անգամ Գերմանիայի Բունդեստագի պատգամավորներից մեկի առումով հայտնի դարձավ ադրբեջանական կաշառատվության հանգամանքը:
Մենք տեսնում ենք, թե ՅՈՒՆԵՍԿՕ-ն, օրինակ, ինչպիսի, մեղմ ասած, իներտություն է ցուցաբերում հայկական մշակութային ժառանգության հանդեպ Ադրբեջանի վանդալ քաղաքականության նկատմամբ: Ըստ այդմ՝ որևէ կերպ զարմանալի չէ, որ այդ շարքում կարող էր հայտնվել նաև ՅՈՒՆԻՍԵՖ-ի որևէ բարձրաստիճան պաշտոնյա: Ադրբեջանն այդ իմաստով վերածվել է միջազգային կառույցները վարկաբեկող պետության: