Այսօր Երեւանում մեկնարկում է Եվրոպայի խորհրդի` «Հանուն ժողովրդավարության» երկօրյա համաժողովը, որին մասնակցելու համար Երեւան են ժամանում ԵԽ բազմաթիվ բարձրաստիճան պաշտոնյաներ, այդ թվում` կազմակերպության նախագահ Թյորբորն Յագլանդը: Հայաստանի մի շարք ոչ կառավարական կազմակերպություններ նրան են դիմել ուղերձով եւ հորդորել անպայման այցելել քաղբանտարկյալներին, որոնք, չնայած 2008 թվականի մարտի 1-ից հետո ԵԽԽՎ ընդունած մի քանի բանաձեւերին, շարունակում են մնալ բանտում: Հայ ազգային կոնգրեսն էլ այսօր պիկետ է իրականացնելու ԵԽ համաժողովի անցկացման վայրում, իսկ երեկոյան էլ տեղի է ունենալու հայտարարված համապետական հանրահավաքը: Այդպիսով, առաջիկա երկօրյակը Հայաստանում կարելի է, թերեւս, ակտիվ ժամանակաշրջան համարել, սակայն գլխավոր հարցը, անշուշտ, այն չէ, թե ի՞նչ կարող է տեղի ունենալ այդ երկու օրերի ընթացքում, այլ այն` իսկ ի՞նչ է լինելու հետո: Ահա այդ առումով մեծ է հավանականությունը, որ Հայաստանում Եվրոպայի խորհրդի` «Հանուն ժողովրդավարության» անունը կրող համաժողովը կնպաստի ոչ թե Հայաստանում ժողովրդավարության առաջխաղացմանը, այլ ժողովրդավարությունը իմիտացիոն շղարշով պատելու իշխանական քաղաքականությանը: Բանն այն է, որ իշխանությունն առաջիկա երկու օրերի ընթացքում, անկասկած, չափազանց տոլերանտ եւ սիրալիր կգտնվի ընդդիմության նկատմամբ, ինչպես լինում է միշտ, երբ Հայաստանում են արտասահմանցի բարձրաստիճան դիվանագետներ: Տոլերանտությունը նույնիսկ կարող է հասնել այն աստիճանի, որ եվրոպացիները կարող են անգամ նախանձել Հայաստանի իրավիճակին: Նրանց համար էլ դա առիթ կլինի ասելու` թե տեսնում եք, ինչպես ենք քայլ առ քայլ զարգացնում ժողովրդավարությունը Հայաստանում, ազդում իշխանության վարքագծի վրա: Իշխանությունն էլ Հայաստանում համաժողով անցկացնելու մասին որոշումը կներկայացնի որպես պաշտոնական Երեւանի ժողովրդավարական ձգտումների անկեղծության գնահատական: Իսկ հետո, երբ եվրոպացիները կգնան, ամեն ինչ նորից կընկնի իր տեղը, եւ Հայաստանը սովորական ռեժիմով, եվրոպական համաժողովից ստացած նոր լիցքերով կշարունակի շարժվել դեպի ներկայիս ամբողջատիրական համակարգի բյուրեղացում: Այդ իմաստով ամենեւին էլ պետք չէ, որ եվրոպացիները գան Հայաստան եւ այստեղ ֆորումներ անեն, եւ թերեւս պետք էլ չէ, որ այցելեն քաղբանտարկյալներին: Նրանց այցելությունները քաղբանտարկյալներին եւ Հայաստանին ոչնչով չեն օգնելու, որովհետեւ այցելությունները նրանց գործը չեն: Նրանց գործը սեփական ձեռքով ընդունած բանաձեւերի կատարմանը հետամուտ լինելն է: Իսկ դրա համար նրանք բավականաչափ ազդեցիկ լծակներ ունեն հենց Ստրասբուրգում եւ եվրոպական մայրաքաղաքներում: Եվ եթե ունեն իրենց գործը անելու ցանկություն, ապա ամենեւին կարիք չկա, որ հասնեն Երեւան: