Հայաստանը բանակում բարեփոխումներ կիրականացնի Ղարաբաղում ռազմական գործողություններից հետո, կօպտիմալացնի բանակի թվաքանակը, կանցնի սպառազինության ու ռազմական տեխնիկայի նոր տեսակների։ Այս մասին «ՌԻԱ Նովոստի»-ին տված հարցազրույցում ասել է ՀՀ պաշտպանության նախարար Վաղարշակ Հարությունյանը։ «Հայաստանում ռազմական բարեփոխումները ոչ միայն ծրագրվում են, այլ նաև անցկացվում են, ընդ որում, այս գործընթացին ամենայն անմիջականորեն ներգրավված են մեր ռուս գործընկերները»,- ասել է Հարությունյանը։
Թեմայի շուրջ «Առաջին լրատվական»-ը զրուցեց քաղաքագետ, «Հանուն Հանրապետության» կուսակցության ղեկավար մարմնի անդամ Ռոբերտ Ղևոնդյանի հետ։
– Պարոն Ղևոնդյան, պատերազմի արդյունքներն արդյոք ցույց չտվեցի՞ն, որ պարտվել է նաև ռուսական ռազմական մտածողությունը։ Մենք հիմա կարո՞ղ ենք նորից Ռուսաստանի վրա հույս դնել՝ մեր բանակն արդիականացնելու հարցում։
– Ես չեմ կիսում այն տեսակետը, թե սա Ռուսաստանի ռազմական մտածողության պարտությունն էր։ Ավելի շատ՝ Ռուսաստանի հետ Հայաստանի պաշտպանության համակարգը ամբողջությամբ կապելու պարտությունն էր։ Այսինքն՝ ոչ թե ռուսները պարտվեցին, այլ մենք պարտվեցինք, որովհետև կապված էինք ռուսների հետ։ Սա առաջին հերթին նշանակում է, որ բանակի արդիականացումը պետք է բազմակողմանի լինի։ Միայն Ռուսաստանից կախվածությունը կբերի նրան, ինչին արդեն մի անգամ բերել է։
Ինչ վերաբերում է այն հարցին, թե արդյոք ռուսական գործոնը պե՞տք է օգտագործել բանակի արդիականացման հարցում, ապա իհարկե պետք է օգտագործել։ Այստեղ երկու կարծիք լինել չի կարող։ Բայց չի կարող լինել ամբողջապես անվտանգության համակարգը կամ բանակը կազմավորելու հիմքը։ Պետք է լինի ուղղություններից ընդամենը մեկը։ Պետք է դիտարկենք բոլոր այն ուղղությունները, որտեղ ռուսական կողմը կարող է մեզ առաջարկել նորագույն տեխնոլոգիաներ, նորագույն հնարավորություններ, ու պետք է համեմատության մեջ դիտարկենք տարբեր այլ տեխնոլոգիաների ու մոտեցումների հետ ու ընտրենք լավագույնը Հայաստանի բանակի համար։ Ակնհայտ է, որ բանակի այն մոտեցումը, որն ամբողջապես կապված էր Ռուսաստանի հետ, պարտություն կրեց։
– Ձեր կարծիքով՝ Հայաստանում դրանից արե՞լ են հետևություններ։
– Ես չեմ տեսնում, որ արվել են հետևություններ։ Բայց իմ տեսնելը բավականին սուբյեկտիվ է, որովհետև բանակի զարգացումն ու արդիականացումը չպետք է լինի բաց ու հասանելի առաջին հերթին հանրության համար։ Բավականին շատ են թե՛ ներքին և թե՛ արտաքին թշնամիները, որոնք կարող են օգտվել այդ բաց հասանելի տեղեկություններից։ Հույս ունենանք, որ իրականում գնում է այնպիսի գործընթաց, որի մասին մենք տեղյակ չենք, բայց որի տրամաբանությունը համապատասխանում է բազմակողմանիության իմ նշած չափանիշներին։
– Կարծում եք՝ հնարավո՞ր է Ռուսաստանից այսպիսի կախվածության պայմաններում Հայաստանը փորձի, օրինակ, զինատեսակներ գնել այլ պետություններից ևս։
– Պետք է նշեմ, որ կախվածությունն այնքան էլ ճակատագրական չէ։ Մենք տեսել ենք բավականին շատ օրինակներ, երբ Հայաստանը տարբեր երկրներից զինատեսակներ է ձեռք բերել։ Վերջինը Հնդկաստանից ռադիոլոկացիոն կայանների ձեռք բերումն էր, որը առաջարկում էին նաև ռուսները, բայց Հայաստանը հրաժարվեց ու ձեռք բերեց Հնդկաստանից։ Օրինակներ էլի կան։ Նույնիսկ քաղաքական կամքի խնդիր չէ։ Ընդամենը պետք են մասնագիտական ունակություններ, աշխատելու ցանկություն ու կամք՝ գտնելու տարբեր առաջարկներ, համեմատելու դրանք, հաշվարկելու, թե դրանցից որն է այս պահին Հայաստանի համար անհրաժեշտ։
